Damage Inc.: Pacific Squadron WWII

Zwalpen over de Stille Oceaan in Damage Inc.

Damage Inc.: Pacific Squadron WWII is een game die we al op Gamescom konden spelen maar die voor het overige grotendeels onder de radar is blijven hangen. Ondertussen hebben we de flightsim, uitgebracht door hardwareproducent Mad Catz, toch opgepikt en uitgetest, samen met de Mad Catz-flightstick die bij de Collector’s Edition zit. We hoopten op een degelijke vliegervaring met een strak stukje consolehardware, maar bleven op onze honger zitten.

[getest op Xbox 360]

Een openingsvideo brengt je meteen in de sfeer van de campagnemodus. Zoals vele voorgangers in het genre begint deze WWII-vliegsimulator ergens in de Stille Oceaan, op het dan nog vredige Pearl Harbor. Het personage waarmee je aan de slaag gaat heet Bobby, een jonge piloot die vol idealen in het Amerikaanse leger is gegaan. Ook de broer van Bobby heeft zich door Uncle Sam laten verleiden en hangt in de lucht boven het Hawaiaanse eiland op het moment dat de Japanners de halve wereld meesleuren in Wereldoorlog II.  Het min of meer voorspelbare plot wordt snel uit de doeken gedaan: Jimmy overleeft de drieste aanval niet en Bobby stort zich met zijn vliegtuig in een erg verbeten strijd tegen de Aziatische vijand. De persoonlijke vendetta van Bobby overheerst al snel de historische gebeurtenissen en het verhaal sleept zich dan ook vooral voort door de niet aflatende haat- en revanchegevoelens van Bobby langsheen een hele reeks eentonige dogfights, ondanks de referenties naar historische locaties en gevechten als die om Pearl Harbor en Wake Island.

Beginnen doet Damage Inc. met een uitgebreide tutorial, en dat kan nooit kwaad zou je denken. Toch maakte de introductiemissie ons niet zó veel wijzer, want het spel vertelde ons wel dat we bijvoorbeeld de “schiet”-, de “zoom”- en de “Warspeed”-knoppen moesten gebruiken maar liet het na om duidelijk te maken over welke knoppen op onze flightstick of controller het dan precies ging. We hadden dus maar bitter weinig aan deze tutorial, en de eerste opdrachten waren we vooral bezig met heel wat geëxperimenteer met alle knopjes.

De meegeleverde flightstick, die toepasselijk AV8R (lees in het Engels) werd gedoopt, komt dus niet meteen tot zijn recht. Eens je de functie van elk van de knopjes kent gaat het natuurlijk beter, maar de stick voelt voor ons veel te gevoelig aan. Kleine manoeuvers met je pols hebben dus onverwacht grote gevolgen op het scherm, wat gek genoeg veel minder een probleem was met een standaardcontroller. We probeerden ook enkele andere flightsims met de stick, die met andere software wel veel beter leek te werken. Hoewel de game en de stick volgens de doos helemaal voor elkaar zijn gemaakt, is de realiteit dus iets anders. Als je alleen Damage Inc. plant te spelen laat je de Collector’s Edition met de stick dus beter wat het is; wanneer je gewoon fan bent van het genre kan de relatief goedkope (maar dus ook vederlichte) consolestick wel zijn nut voor je bewijzen in andere games. Wat we de AV8R wel moeten nageven is zijn mooie design, dat je overigens zelf kunt finetunen met bijgeleverde stickers.

Je kan Damage Inc. (met of zonder stick) spelen in Arcademodus of in Simulation modus. Wanneer je voor Arcade kiest betekent dat automatisch dat de camerapositie achter het vliegtuig wordt geplaats, bij Simulation krijg je de keuze tussen een camera op de neus van het toestel of een zicht vanuit de cockpit. Die keuze moet je maken vóór je start en kun je enkel wijzigen via de menu’s. Er is dus geen knop waarmee je snel van zicht kunt wisselen, een kleine vergetelheid. Buiten het verschillend cameragedrag ondervonden we overigens niet veel verschillen tussen Arcade en Simulation bij de besturing van de vliegtuigen. Ongeacht de besturingsmodus stelden we vast dat Damage Inc. veel dichter aanleunt bij een arcadegame dan een sim.

Qua gameplay gaat het spel van de ene dogfight naar de andere, via een reeks van objectieven en bonusdoelen. Eens we na het experimenteren met de controller de knop hadden gevonden die je in een slow-motion toestand brengt, ondervonden we al snel dat dit de knop was die we het meest zouden gebruiken. Er is een metertje voorzien dat het gebruik van de zogenaamde Warspeed regelt, maar dat loopt zo traag leeg dat je er quasi continu gebruik van kunt maken. Niet dat je in slow-motion elke kogel raak schiet, maar je zult toch veel minder pogingen moeten ondernemen om een vijand neer te halen dan in real-time. Daardoor gaat het spel sneller vooruit en dat is eigenlijk het grootste voordeel van de slo-mo knop. Damage Inc. is immers een doorsaaie game die enorm snel in repetitieve dogfights vervalt en verpakt is in een lang uitgesponnen en eentonig verhaal. Tel daar nog eens bij dat checkpoints veel te ver uit elkaar liggen, waardoor je soms stukken van een kwartier of langer zult moeten herspelen.

Naast de singleplayer is er ook een coöperatieve en competitieve multiplayer die maximaal acht spelers toelaat. De multiplayer heeft verschillende spelmodi, waaronder een traditionele Free-for-all en Team Deathmatch, maar ook Scratch One Flattop waarbij je team ook een verdedigingsopdracht krijgt naast het uit de lucht schieten van de vijand. We hebben er niet veel hoop op dat de multiplayer veel beter presteert dan de singleplayer, maar moesten vaststellen dat we die niet konden uittesten doordat de online servers ondertussen volledig uitgestorven lijken te zijn.

Op visueel vlak is Damage Inc. ook niet veel soeps, wat vooral pijnlijk duidelijk wordt wanneer je je vliegtuig wat dichter tegen de grond laat scheren. Het spel heeft wazige en repititieve textures, en ziet er erg gedateerd uit. De vliegtuigen die je mag besturen zijn wel allemaal relatief accurate replica’s van de originele gevechtsmachines uit de Tweede Wereldoorlog, maar ze voelen niet echt drastisch verschillend aan qua besturing. Wat audio betreft valt vooral het zwakke stemmenwerk op van de voiceovers van Bobby en de controletoren, waar je het hele spel door naar moet luisteren.