Skyrim: Dragonborn DLC

Draak van een uitbreiding in Skyrim: Dragonborn

We denken niet dat we overdrijven door te zeggen dat Bethesda voorlopig nog niet het niveau van Skyrim zelf heeft gehaald bij het uitbrengen van nieuwe DLC. Zowel Dawnguard als Hearthfire hadden niet echt een grote impact en waren te sterk gefocust op één enkele gimmick zonder al te veel echte nieuwigheden te introduceren. Dragonborn, het derde DLC-pakket, is een heel ander verhaal. Deze keer krijg je niet gewoon wat extra content in een al overvolle spelwereld, maar wel een goeie ouderwetse uitbreiding, vergelijkbaar met Shivering Isles voor Oblivion.

[Getest op Xbox 360]

Zoals gebruikelijk pik je na het installeren van de DLC in-game geruchten op die je leiden naar de eerste quest van de expansie. Deze leid je zonder treuzelen naar een schip met een kapitein die (met lichte tegenzin) bereid is je naar Solstheim te varen, een eiland op de rand van Tamriel dat geplaagd wordt door vulkanische activiteit en een hoop andere vreemde fenomenen. Wie trouwens ooit de Bloodmoon-uitbreiding voor Morrowind gespeeld heeft zal zich meteen een beetje thuisvoelen op Solstheim, een gevoel dat je trouwens nog kunt gaan uitdiepen door de lokale bevolking over Morrowind aan te spreken.

De hoofdlijn van de uitbreiding brengt je in een van de nederzettingen op Solstheim, Raven  Rock, waar je regelmatig zult terugkeren voor de shops en zijn bewoners die heel wat werk voor je in petto hebben. Het dringendste probleem van het dorpje is echter het feit dat sommige van de bewoners helemaal buiten hun gewone doen zijn en ogenschijnlijk gehypnotiseerd zijn gaan bouwen aan obelisk-achtige structuren terwijl ze de cultus van een zekere Miraak vereren. Deze knaap blijkt de allereerste Dragonborn geweest te zijn en is de rode draad doorheen je belevenissen op Solstheim.

De zeven hoofdquests die je moet voltooien op het eiland voeren je langs allerlei archtecturale pronkstukjes en rariteiten. Vooral de duistere wereld van Apocrypha waar je Miraak gaat zoeken spreekt tot de verbeelding. Ook tussen de inwoners en monsters van Solstheim zul je schepsels vinden die je nog niet in Skyrim tegenkwam. We vonden de belangrijkste verhaallijn op zich wel te genieten, met omzwervingen die je doorheen het hele eiland leiden zonder al te langdradig aan te voelen. Alleen het einde vonden we wat van een anticlimax weghebben, maar vooraleer je dat moment bereikt zul je al minstens ettelijke uren fun beleefd hebben met de nieuwe content. Solstheim zit immers tsjokvol nieuwe personages, dungeons en quests en net zoals in Skyrim kun je er zeker van zijn dat je in elke windrichting wel een nieuwe uitdaging of persoon in nood zult vinden. Sommige quests sluiten ook aan op wat je al beleefde in Skyrim, dus het is zeker een voordeel om Dragonborn door te spelen met een character dat al behoorlijk wat sidequests op de teller heeft staan.

Naast grote en kleine quests bevat Dragonborn voor elk type personage ook wel wat interessante nieuwigheden, zoals nieuwe materialen om armor en wapens te craften, nieuwe planten en ingrediënten om in je recepten te mixen, nieuwe wapens en spreuken en ook nieuwe Thu’ums waar je mee aan de slag kunt. Daarbij zit ook het enigszins gehypete rondvliegen op draken, maar dat laatste is helemaal niet het snelle alternatief voor een paard waar we allemaal op hadden gehoopt. De besturing is erg grof en niet zo intuïtief en het is al zeker geen goede manier om rond de map te vliegen. Gelukkig is deze gimmick maar een klein stukje van de Dragonborn-DLC, want anders had het dezelfde kant kunnen opgaan als de vampieren van Dawnguard en het huizenbouwen van Hearthfire.