WWE '13

Can you smell what WWE '13 is cookin'?

Nostalgie is een raar beestje. Het is nu eenmaal eigen aan mensen om met weemoed terug te denken aan zaken die we lang geleden hebben uitgevreten, in plaats van de schaamte die we eigenlijk zouden moeten voelen voor onze jeugdige naïviteit. Voor wie net als wij een groot deel van zijn of haar jeugd in de jaren ’90 heeft doorgebracht zijn de Power Rangers en Tien Om Te Zien wellicht twee TV-iconen waar we met de glimlach aan terugdenken, terwijl de jeugd van vandaag bij het bekijken van YouTube-filmpjes vooral met plaatsvervangende schaamte zou vervuld kunnen worden. Ook de episodes van WWE horen in dat rijtje thuis, met tonnen theater en spektakel waar Thuis en Familie niet aan kunnen tippen.

[Getest op Xbox 360]

Worstelen in de nineties ging dan ook verder dan twee venten die op elkaar meppen en dan uiteindelijk zien wie er het langst kon blijven rechtstaan. De scripts die voor, na of zelfs tijdens de worstelwedstrijden werden opgevoerd waren vaak even briljant als brutaal en brachten enorm veel memorabele momenten en onverwachte wendingen met zich mee. Of het nu klapstoeltjes waren die werden bovengehaald,  zogenaamde clans die elkaar beschermden door in te grijpen tijdens wedstrijden of zelfs het management van de WCW dat schijnbaar openlijk kampen probeerde te ‘arrangeren’, er was altijd wel wat te beleven. WWE ’13 brengt één grote hommage aan het tijdperk en de onderlinge vetes van onder andere Shawn Michaels, ‘Stone Cold’ Steve Austin, The Undertaker en vele andere klinkende namen.

In de Attitude Era mode, die de vrij zwakke Road To Wrestlemania-modus uit WWE ’12 moet doen vergeten, worden een aantal van de meest tot de verbeelding sprekende matches, vetes en vedetten van het einde van de jaren ’90. De spiksplinternieuwe solo-campagne zit dan ook boordevol audio- en videofragmenten die de sfeer van weleer helemaal terughalen en die je van de ene legendarische kamp naar de andere voeren. De matchen volgen elkaar in chronologische volgorde op en het volledige verhaal, zowel voor als achter de schermen, wordt uit de doeken gedaan terwijl jij de geschiedenis herbeleeft met de supersterren die toen de dienst uitmaakten. Dat de graphics scherper zijn dan ooit en dat de voice-overs en achtergrondaudio rechtstreeks uit de WWE-uitzendingen werden geknipt maakt het audiovisuele plaatje natuurlijk af.

Je speelt achtereenvolgens met de grootste sterren en hun aartsvijanden en je wordt door de game constant gestimuleerd om trouw te blijven aan wat er zich toen echt afspeelde. Je krijgt namelijk historische objectives die je moet vervullen om progressie te maken, naast bonusdoelen die je toelaten om een hele hoop unlockables vrij te spelen, zoals bonuswedstrijden, nieuwe outfits, omgevingen en supersterren. De historische doelen kunnen eruit bestaan om de scheidsrechter even bewusteloos te meppen, een bepaalde move uit te voeren op je tegenstander, of simpelweg om hem helemaal lens te slaan tot wanneer de volgende cutscene start. Door de historische authenticiteit van deze campagne vonden we deze WWE ’13 meer aansluiten bij hoe het er echt aan toeging op TV dan ooit.

Niet alleen de historische context zorgt ervoor dat WWE ’13 een knaller is geworden, ook de spelengine maakt brokken. De gameplay volgt in grote lijnen die van de vorige game, die vorig jaar voor grote vernieuwing zorgde, maar toch ook nog wat scherpe kantjes kende. Dit jaar worden een deel van die onvolkomenheden weggewerkt, al is er nog steeds ruimte voor verbetering – iets wat je vooral online zult ontdekken. Het tempo van de wedstrijden en de moves ligt nog steeds hoog en de verschillende knoppencombinaties zijn talrijk, maar intuïtief.  Je voert dus alweer erg vlot strikes, grapples, Irish whips en natuurlijk special moves uit die allerlei spectaculaire animaties op de mat toveren zonder dat je erg ingewikkelde combo’s uit het hoofd moet leren.

De animaties verlopen over het algemeen ook een pak vloeiender, met vlotte overgangen tussen de verschillende grijpbewegingen en veel minder clipping van vuisten, haren en andere lichaamsdelen dan bij vorige games. Ze zijn er nog wel, dus ook hier lijkt nog wel wat ruimte voor verbeteringen te liggen. Ook het countermechanisme werd aangepakt. Niet alleen werd de ruimte waarbinnen je een move kunt counteren iets vergroot, je krijgt nu ook een visuele indicatie die aangeeft of je te vroeg of te laat was. De afwezigheid daarvan in WWE ’12 liet je vaak frustrerend gissen naar wanneer je precies moest reageren op elke specifieke move, maar dat is nu dus opgelost.

Ook het tempo van de partijen zit goed, want je zult eerst wat schade moeten aanrichten bij je tegenstander vooraleer die uiterlijke tekenen van vermoeidheid en kwetsuren begint te vertonen en je uiteindelijk ook de mogelijkheid krijgt om zo nu en dan uit te pakken met een zogenaamde Signature Move of met een Special Move. Die laatste zijn wat de meeste fans willen zien en het feit dat de game opbouwt naar dit hoogtepunt en je niet zomaar elke wedstrijd kunt beginnen met een superbeweging (tenzij je dat zo zou instellen in de opties) is een goeie zaak. Naast de typische bewegingen van elke vechter, zoals de Stunner van Stone Cold en de Tombstone Piledriver van The Undertaker zijn er deze keer ook omgevingsfinishers voorzien die je toelaten om een tegenstander door de barricades rond de ring te rammen, hem dwars door de tafel van de speakers te slaan of zelfs om de ring helemaal te slopen. Het zijn leuke extraatjes die je ook weer niet zomaar kunt uitbuiten, maar die wel voor spectaculaire momenten kunnen zorgen als je op het juiste moment op de juiste plaats bent.

Het aantal verschillende spelmodi en de opties die je hebt om elk type wedstrijd precies te configureren zoals jij het wil zijn nog steeds weinig geëvenaard in gameland en dat is bij WWE ’13 niet anders. Naast matches in kooien of in een door vuur omgeven arena kun je ook nog steeds kiezen voor Royal Rumbles, backstage gevechten of diva-kampen. De flexibiliteit om elke kamp precies in te stellen zoals je ze in gedachten hebt, is enorm groot en dat is ook nog steeds het geval voor de creatieve modi van de game. Je kunt nog steeds je eigen evenbeeld nabouwen in de uitgebreide personage-editor, maar ook je eigen stadions, logo’s, verhaallijnen en kampioenstitels zijn erg gemakkelijk te bouwen via gebruiksvriendelijke menu’s. Je kunt je eigen creaties dan opvoeren in de verschillende wedstrijdtypes, inclusief de WWE Universe-modus, die je hele WWE-seizoenen laat managen, spelen of simuleren.

Ook een online multiplayer is natuurlijk van de partij, maar daar is men er ook deze keer niet in geslaagd om te vermijden dat meer dan de helft van de community een bepaalde move weet te uitbuiten en vaak kampen weet te verpesten door constant dezelfde beweging uit te voeren. Dit jaar zijn het niet finishers die constant over en weer worden geslingerd, maar werden we meer dan eens geplaagd door tegenstanders die enkel met running grapples of running strikes uitpakten. Deze moves blijken erg moeilijk te ontwijken of te counteren te zijn, waardoor ze de ideale keuze zijn voor exploiters.