PlayStation All-Stars: Battle Royale

PlayStation All-Stars Battle Royale deelt rake klappen uit

PlayStation All-Stars: Battle Royale is een game die al veel eerder had moeten verschijnen op het PlayStation platform, waarmee we niet  specifiek het crossover fighting genre bedoelen. Het is eerder zo dat Sony al veel eerder een game had moeten lanceren die gebruik maakt van haar gigantisch arsenaal aan first-party karakters, of dat nu een fighter, racer of eender welk genre was. Ondanks het feit dat veel mensen dit dus zien als een Smash Bros-kloon, voelt All Stars aan als een game die gewoon thuishoort op een PlayStation.

[Getest op PS Vita en PS3]

Dat laatste hebben we vooral te danken aan het mooie werk van Superbot Entertainment, want de ontwikkelaar is er zeker en vast in geslaagd om een game te maken die één is met het platform en diens franchises. Het is zelfs opmerkelijk, want alle karakters en hun aanvallen voelen zo vertrouwd aan, dat je nooit zou raden dat dit pas de eerste titel is van Superbot. Men legt de lat dus meteen erg hoog en de Arcade Mode is zowat het paradepaardje van al dat harde werk.

Arcade mode is de verhaalmodus van All-Stars en is dus, net zoals de meeste fighters, een belangrijk aspect van de game. In theorie moet deze modus dan ook drie punten goed aanpakken: het moet uitdaging bevatten, het verhaal moet interessant zijn en het mag zeker niet te kort zijn. All-Stars scoort hier redelijk goed op, maar het kon toch nog een tikkeltje beter. Zo bezit elk van de 20 karakters een uniek verhaaltje met twee cutscènes, eentje aan het begin van de modus en eentje na het verslaan van de eindbaas. Daarnaast heeft elk karakter ook een unieke rivaal die wordt gekozen uit de overige 19 personages. Er zijn wel maar tien unieke combinaties, dus als je met Kratos tegen Sweet Tooth moet vechten omdat je zijn ijsje op de grond hebt gegooid (en dan maken we geen grap), dan zal hetzelfde gebeuren wanneer je met Sweet Tooth speelt. Het is in ieder geval een leuke afwisseling tussen de 'gewone gevechten' en het levert meer dan eens hilarische fragmenten op. 

Het verhaal van de game is dus zeker en vast interessant genoeg, maar de overige twee puntjes zijn ietwat minder goed uitgewerkt. Uitdaging lijkt namelijk te ontbreken in het verhaal, want zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad (All-Star) is alles relatief gemakkelijk, zelfs als je niet veel ervaring hebt met fighters. Op een klein halfuurtje per personage ben je dan ook al door het verhaal, wat voor sommige mensen misschien te kort is. Er is echter immense herspeelbaarheid, want zoals eerder gezegd heeft elk karakter dus een uniek verhaal, waardoor je al snel tien uur bezig bent om alles vrij te spelen. Dat kan natuurlijk snel saai worden, zeker als de eerste vier gevechten gebonden zijn aan een timer van drie minuten, waardoor jouw score vaak het vijfvoudige bedraagt van de A.I., en je enkel moet wachten tot de timer gedaan is. Arcade modus mocht dus best wat uitdagender zijn en ook de korte duur kon men verholpen hebben door wat minigames of speciale levels toe te voegen.

Gelukkig wordt het probleem van het korte verhaal wel ruimschoots goed gemaakt door de inbreng van Combat Trials, een soort van uitdagingen. Dat gaat van het uitvoeren van bepaalde combo's in een tijdslimiet tot het behalen van een bepaald aantal kills. Opnieuw heb je ook drie moeilijkheidsgraden en elke graad beloont je met een aantal badges (Hero - 1, Legendary - 2 en All-Star - 3). Die badges gebruik je dan om nieuwe trials vrij te spelen en zo ben je wel een tijdje bezig. In tegenstelling tot Arcade mode zijn bepaalde trials trouwens best pittig, zeker als je de All-Star moeilijkheidsgraad een kans geeft. Spelers die dus nood hebben aan meer uitdaging moeten deze modus (en moeilijkheidsgraad) zeker een kans geven.

Als Arcade Mode & Combat Trial(s) het brood moeten voorstellen, dan is de online modus van All-Stars sowieso het water. Het is dus even belangrijk, misschien zelfs belangrijker. Ook hieraan heeft Superbot Entertainment veel aandacht besteed en dan hebben we het niet enkel over het vechten. De game bezit namelijk een stevige portie aanpassingsmogelijkheden, die je zowel online als offline kan behalen. We hebben het dan over alternatieve kostuumpjes, winnaarsmuziek, icoontjes, playercards en nog meer. Het merendeel daarvan kan je al vrijspelen in de lagere levels, maar voor bepaalde playercards moet je dan weer rank 300 behalen, wat toch een tijdje kan duren. Er is dus voor ieder wat wils, iets wat verzamelaars zeker zullen appreciëren.

Op vlak van modi heb je de typische ranked matches en quick matches, wat niets nieuws is onder de zon. Vrienden kan je daarnaast ook uitnodigen, om nadien een versus match te doen tegen twee A.I spelers. Superbot heeft de A.I. in deze modus voorzien van een vijfde level, dus de extra moeilijkheid stelt zeker niet teleur als je met zijn tweetjes speelt. Al bij al een goed uitgewerkte online modus met de nodige customisatie. Een keuze die we enkel maar kunnen toejuichen.

Een mens zou bijna de gameplay vergeten, want degelijke modi zijn nu eenmaal niets als de eigenlijke gameplay op niet veel trekt. Gelukkig kunnen we zeggen dat dat allesbehalve de zaak is bij All-Stars. Meer nog, voor een chaotische brawler is de game opmerkelijk strategisch en vloeiend. Het grote verschil met de bekende vergelijker, Smash Bros, is dan ook het gebruik van Super aanvallen in plaats van simpelweg muilperen uit te delen. Nee, in All-Stars kan je enkel kills halen door een Super uit te voeren.

Dit Super-systeem lijkt op het eerste zicht een vreemde keuze, maar eenmaal je het een paar keer gebruikt, zal je al snel het grote voordeel merken: er zijn geen killsteals meer. Het is onmogelijk geworden dat jij 95% van de klappen uitdeelt terwijl een andere speler de overige 5% toebrengt en gaat lopen met de kill, een geweldig voordeel van een nog geweldiger systeem. Het zorgt er tevens voor dat je strategisch te werk gaat en je aanvallen goed moet timen. Er zijn namelijk drie verschillende Super Levels en het eerste level is erg afhankelijk van je timing terwijl het maximumlevel onmogelijk is om kills te missen. Het duurt natuurlijk erg lang om een level 3 Super vrij te spelen, dus je zal sowieso verschillende strategieën tegenkomen wanneer je online speelt en dat is net het geweldige aan dit systeem. Je maakt zelf uit op welke manier je met een karakter speelt.

Verder voelt het vechtsysteem ook gewoon vloeiend aan. Het is zelfs zo dat een virtueel pak slaag uitdelen in All-Stars al snel een verslavende werking heeft. Een exacte reden kunnen we niet geven, maar het vechten heeft een zekere verslavingsfactor die we weinig zien in andere games. De combinatie van aanvallen is tevens ook vrij uitgebreid, met zowat vier verschillende aanvallen per knopje. Door het gebruik van de joystick (up, down, left, right) voert je karakter namelijk steeds weer een andere aanval uit.

Afsluiten doen we met een positieve noot, want aan grafisch geweld komt de game zeker niet tekort. 60fps is eerder regel dan uitzondering en dat in combinatie met sterke graphics is een prachtige prestatie. Tel daar nog eens de originaliteit van de levels bij - elke stage bestaat uit twee franchises die tijdens het gevecht wisselen - en je hebt een fighter die zeker en vast niet moet onderdoen voor de concurrentie. Het feit dat de PS3-versie volledig is nagebouwd op de PS Vita, zonder enige opofferingen, maakt de prestatie enkel maar grootser. Op vlak ven geluid stelt men ook niet teleur, want de bekende thema's uit iedere franchise worden telkens afgespeeld op de respectievelijke levels. Zo krijg je het alom bekende Kratosthema te horen op 'Hades', enkel en alleen om nadien vervangen te worden door het Pataponthema. Een leuke afwisseling die nooit repetitief aanvoelt.