Dragon Ball Z for Kinect

Ka-me-ha-me-nee-toch-niet in Dragon Ball Z for Kinect
 

Na talloze games die op de succesrijke manga/ anime Dragon Ball Z werden gebaseerd, wagen Sangoku en de zijnen zich nu ook aan een Kinectavontuur. Gezien velen onder jullie (deze auteur inclusief) destijds ongetwijfeld een Kamehameha'tje en andere moves uitoefenden op de speelplaats, lijkt dit de uitgelezen kans om deze dolle kunstjes opnieuw uit te voeren zonder dat men denkt dat we een motorische handicap hebben. Gezien de Kinect besturing tot nu toe slechts bij een klein gedeelte van de reeds verschenen titels een succes is gebleken, waren we op de redactie meer dan benieuwd om de proef op de som te nemen met Dragon Ball Z for Kinect.

Na het opstarten van de game krijgen we de keuze tussen twee verschillende modi, waaronder de gebruikelijke story- en score attack mode. Deze laatste is niet meer of niet minder dan een herhaling van elk gevecht uit de verhaallijn, waarmee we meteen zijn uitgepraat over dit gedeelte, gezien het verder niet echt veel om het lijf heeft. Naast deze twee mogelijkheden, staat op de disc ook nog de HD-versie van één van de vele films die het Dragon Ball universum rijk is, wat een mooie extra is (hoewel dit de uiteindelijke score in geen geval beïnvloedt).

Voor wie de franchise niet kent: Dragonball Z draait voornamelijk om Goku, een Saiyan van de teloor gegane planeet Vegeta, die samen met zijn zoon en vrienden -in grote lijnen- de aarde en de rest van het heelal moet beschermen tegen verschillende, steeds krachtigere boosdoeners. Voor wie de anime niet kent, moeten we helaas meegeven dat -hoewel het verhaal trouw blijft aan het origineel- er belangrijke stukken werden uitgeknipt, zoals bijvoorbeeld de legendarische, vliegende kopstoot van Gohan op Raditz. Het geheel lijkt dus meer op een samenplaksel van verschillende fragmenten, wat resulteert in een flauw afkooksel van het originele, epische verhaal uit de mange/ anime.

De close combat gevechten op zich zijn eigenlijk een mix van verschillende elementen. Langs de ene kant imiteren we de bewegingen die we op het scherm zien, terwijl de andere quick time events zijn van gevechtsscènes die we bekijken terwijl we onze spieren even laten rusten. De bewegingen die we uitvoeren worden helaas niet altijd correct geregistreerd, wat reeds een serieuze domper op de pret blijkt. Wie dacht dat hij/ zij een variatie aan kicks en vuistslagen kon omzetten naar het spel, komt eveneens van een kale reis terug, gezien enkel standaard vuistslagen worden geregistreerd, die je niet te snel mag afvuren, gezien dit enkel resulteert in  niet-registratie en pijnlijke schouders. We hadden hiervan eigenlijk veel meer verwacht dan zulk een repetitief tafereel.

Wanneer ons personage zich moet verdedigen, krijgen we opnieuw aanwijzingen op het scherm te zien en naarmate de afweer die we kiezen, wordt ook onze health bar aangetast. Helaas worden de opties waar we dan wèl ons been mogen 'opheffen', meer niet dan wel naar het scherm vertaald, wat al te vaak kan resulteren in een zure nederlaag. Naast de close combat aanvallen, die zoals eerder gezegd enkel uit klappen bestaat, kunnen we door 'letterlijk' een sprongetje te maken even gaan zweven. Hierdoor creëren we afstand en kunnen we onze ki-meter (die we nodig hebben om speciale aanvallen uit te voeren) opvullen door onze vuisten naast ons lichaam te ballen in een hoek van 90 graden.

Wanneer deze voldoende gevuld is, kunnen we dan weer een vuurbal op de vijand afvuren. Het leuke hieraan is dat deze bewegingen exact dezelfde zijn als die van de personages waarmee we spelen, maar ook hier gebeurt het al te vaak dat we in de plaats van een mooie aanval uit te voeren, ongelukkig onze ki-meter staan aan te vullen.

Een online multiplayer zou deze abominatie misschien naar een hoger niveau kunnen hebben getild, maar bleek helaas te veel moeite voor de makers. Het verbaast ons trouwens ook dat het geheel werd overgenomen van de Amerikaanse dub van Dragon Ball Z, die op haar beurt slechts een schim was van het Japanse origineel.

Zo klinken de stemmen van de personages op die van surfers op steroïden, die snel gaan ergeren. Voor de soundtrack geldt hetzelfde, want ieder deuntje klinkt even zielloos als een washandje en doet je na verloop van tijd wensen dat je wèl een controller in je handen had, maar dan enkel om deze van frustratie stuk te gooien. De cell shaded graphics geven dan wel weer mooi de essentie van het geheel weer, gezien deze dichtbij de pracht van de anime aanleunen.