Dance Central 3

Dance Central 3 blijft Kinect domineren

De Dance Central-franchise moet zowat een van de enige reeksen zijn die de Kinect-vloek altijd al heeft weten te ontlopen. Bijna elke Kinect-game krijgt wel kritiek (doorgaans terecht) op bepaalde zaken die foutlopen bij de bodytracking of bij de spelbesturing omdat maar weinig ontwikkelaars de mogelijkheden - en vooral de beperkingen - van het toestel volledig onder de knie hebben. Harmonix is zo’n witte raaf, wat het opnieuw bewijst met een derde stap op de dansvloer.

Harmonix heeft niet de gewoonte om nieuwe games in haar muziekfranchises uit te brengen die enkel maar een nieuwe track list en een laagje verf bevatten en dat is met Dance Central 3 niet anders. Het hart en ziel van het spel blijft dan wel hetzelfde met het matchen van de bewegingen van dansers die zich op het scherm bewegen en de feedback van de game onder de vorm van rood oplichtende ledematen waarvoor je niet de juiste moves nabootst. Toch kunnen we Dance Central 3 alweer als een opstapje zien ten opzichte van de vorige twee games, wat zich vooral laat voelen in een aantal nieuwe en verbeterde spelmodi en een meer gevarieerde songselectie.

Er zijn maar weinig Harmonix-games die we nog niet speelden, dus het is met vertrouwen dat we durven zeggen dat Dance Central 3 veruit het meeste dialogen en cutscenes telt binnen het hele repertoire van de uitgever. De verhaalsmodus van de game is nu helemaal uitgewerkt in een absurd plot, dat je al tijdreizend meeneemt naar verschillende tijdperken in de dansgeschiedenis. Het verhaal draait rond de DCI, de Dance Central Intelligence, die al dansend de misdaad bestrijdt.

Wanneer een slechterik het bestaan van de organisatie bedreigt, word jij op de dansvloer geposteerd om het nakende gevaar het hoofd te bieden. De verschillende hoofdstukken nemen je mee naar de sixties, seventies, eighties en ga zo maar door en de cutscenes zijn net als het verhaal helemaal over-the-top. Goed om weten voor de jongere dansers is dat het hele verhaal en alle menu’s ook in het Nederlands worden verteld en weergegeven.

Deze verhaallijn heeft, naar het zijn van een bindmiddel tussen de individuele songs op de 45-koppige tracklist, ook zijn effect op de variatie op de disc. Dance Central 1 en 2 waren erg sterk gericht op vrij recente muziek, terwijl het hele tijdreis-gedoe ervoor zorgt dat je ook een aantal songs en dansen uit iets vroegere periodes leert. Opvallend is dat Harmonix daarbij gegaan is naar echte klassiekers, zoals de Hustle, de Dougie en de Macarena, en je de originele danspasjes aanleert zodat de game je misschien wel kan helpen om ook buiten je huiskamer beter voor de dag te komen wanneer er al eens een klassieker wordt gedraaid.

Ook voor de songs die geen echte standaardpasjes hebben, werd door het choreografenteam van Harmonix opnieuw erg sterk vastgehouden aan de karakteristieken van de artiest of zelfs de song zelf. Voor LMFAO’s ‘Sexy And I Know It’ zul je meermaals je kruis vastgrijpen en bij ‘OMG’ van Usher zul je moeten bewijzen dat je ook technisch lastige moves aankunt. Het is moeilijk om dieptepunten in de tracklist aan te vinken die het brede publiek niet zullen aanspreken, omdat die oudjes stuk voor stuk tophits zijn (denk maar aan ‘I Will Survive’ van Gloria Gaynor, ‘Y.M.C.A’ van Village People of ‘Ice Ice Baby’ van Vanilla Ice) en de recente songs het allemaal commercieel erg goed hebben gedaan, met hedendaagse sterren als Flo Rida, Nicki Minaj en Katy Perry.

Waar de nieuwe verhaalsmodus bedoeld is als singleplayer-ervaring, telt Dance Central 3 ook behoorlijk wat nieuwigheden waardoor je de game nu beter kunt gebruiken om feestjes op te leuken. De Party Mode is daarvan de illustratie bij uitstek, met übersimpele controls die je ook gemakkelijk in beschonken toestand moet kunnen bedienen: met je linkerhand wijzig je de modus, met je rechterhand de song en met een high-five geef je aan dat je wil beginnen dansen. Anders dan bijvoorbeeld Just Dance, dat altijd al meer gericht is geweest op party play, moest je bij de eerste twee Dance Central-games behoorlijk wat uitleg geven aan medespelers over Kinect en alle menu’s. Dat gaat nu dus een pak gebruiksvriendelijker.

Een andere, eerder competitieve mode waarmee je kunt uitpakken op een feestje is Crew Throwdown, waarin tot acht spelers in crews van vier om de beurt tegen elkaar battelen. Kinect geeft aan met foto’s wiens beurt het is. Daarnaast is er ook een variant op een ‘H.O.R.S.E.’-modus beschikbaar. Voor wie nog nooit een Tony Hawk-game speelde (shame on you): in deze modus kun je nieuwe moves bedenken en moet je tegenspeler dan die moves nabootsen. Ook Fitness Mode is opnieuw van de partij, waarin de game je op het scherm toont hoeveel calorieën je al hebt weggedanst. Offline biedt Dance Central 3 dus tonnen fun voor grote en kleine groepen, maar een echte online multiplayer ontbreekt nog steeds in het pakket – waar we nu toch al een tijdlang op wachten.

Zoals bij Rock Band het geval is, kun je nu ook je bestaande tracks uit Dance Central 1 en 2 importeren tegen een kleine vergoeding (400 MSP) waarmee je de auteursrechten afkoopt. Ook DLC blijft natuurlijk beschikbaar en voor de liefhebbers hebben de producers van de game bij een bezoek aan Korea al laten verstaan dat ze maar wat graag met PSY in zee willen gaan om ‘Gagnam Style’ naar Dance Central 3 te brengen. Als dat maar goed afloopt.