Deadlight (XBLA)

Deadlight imponeert visueel, maar laat ook steken vallen
 

Begin 2012 kondigde Microsoft Studios trots aan dat ze de allereerste game van het pas opgerichte Tequila Works gekocht hadden.  Deadlight is vanaf dat moment door vele Xbox gamers in de gaten gehouden, vooral door de liefhebbers van Limbo en Shadow Complex door de schijnbare raakpunten met deze XBLA-mastodonten. Mag Deadlight nu ook effectief met opgeheven hoofd tussen deze twee top-arcadegames staan?

Jij bent Wayne Randall, één van de weinige overlevende personen die van geluk mag spreken dat hij niet hersendood door de straten loopt. In 1986 is de wereldbevolking door een ziekte veranderd in zombies, maar jij en een paar andere overlevenden proberen simpelweg te overleven en naar een veilige plek te reizen.  Als je direct zoals ons denkt: ‘nu weer een zombiegame?‘, kunnen we je geruststellen want Deadlight gebruikt het concept redelijk goed.  Al snel wordt het duidelijk door flashbacks dat Randall op zoek is naar zijn vrouw en kind. Hoe hij deze twee dierbaren kwijt is gespeeld is niet meteen duidelijk, maar naar het einde toe worden al je vragen opgelost.

Als je met zombies aan actie denkt moeten we je een beetje teleurstellen, want Deadlight is in de eerste plaats een platformspel. Je springt en rent in prachtige 2D-omgevingen, lost wat simpele puzzels op en heel af en toe mag je een zombie vermoorden met je bijl of vuurwapen. Al is het niet echt aan te raden om geweld te gebruiken, want door relatief zwak wapentuig en een beperkte munitievoorraad is de beste oplossing het ontwijken van deze gruwels. Daardoor is het spel ook veel toffer om te spelen dan een doorsnee zombie-basher, want je hebt echt wel een leuk gevoel als je een horde zombies weet te ontwijken door slim de omgeving te gebruiken.

Deadlight kun je op XBLA het best vergelijken met Shadow Complex: de spelwereld ziet er 3D uit maar je kan enkel maar naar links of rechts lopen. Je moet zeker niet denken dat dat de gameplay limiteert, wel integendeel zelfs. Door deze manier van spelen word je verplicht anders te denken, want je kan niet even beslissen om rond een vijand heen te lopen.  Als je op de gele Y-knop drukt op je controller doet Randall een taunt, en daarmee lok je al de zombies naar je toe, een beetje zoals kloppen op een muur in Metal Gear Solid. Deze tactiek zul je dikwijls gebruiken om zombies te laten vallen van platformen of te lokken onder voorwerpen. Jammer genoeg is de gameplay erg repetitief, wat grotendeels komt doordat de puzzels die opgelost moeten worden te simpel zijn. Hierdoor voelt het aan alsof je steeds maar hetzelfde doet en dat is eigenlijk ook zo. Ladders beklimmen, schakelaars gebruiken, over hekken springen en zombies ontwijken: meer dan dat doe je eigenlijk niet in Deadlight.

Het verhaal richt zich vooral op het zoeken van je vrouw en kind en door middel van comic-achtige cutscenes kom je doorheen het spel meer te weten. Het verhaal heeft verschillende wendingen en ik kan je al garanderen dat het einde iets is dat je zeker niet ziet aankomen. Door verstopte dagboekpagina’s kan je ook meer te weten komen over Randall zelf. Het is mede dankzij die dagboekpagina’s dat je elk hoekje van ieder level wil nachecken, een slimme keuze van de ontwikkelaar om het spel wat langer te maken. Ondanks verschillende elementen zoals geheime mini-games - die om eerlijk te zijn echt niet leuk zijn om te spelen - duurt Deadlight veel te kort. Na een paar uurtjes spelen is het al afgelopen en zie je de eindcredits rollen.  Welgeteld vier uur zijn we bezig geweest, inclusief enkele pauzemomenten weg van het scherm. Daardoor is de prijs van 1200 Microsoft Punten toch erg veel om te verteren.

Gelukkig voor Deadlight  heeft de game nog één groot positief punt, namelijk de grafische pracht en animaties.  Zonder te overdrijven hebben we meermaals een paar seconden blijven stilstaan omdat het beeld overdonderend mooi was. Het veel gezegde ‘Games zijn kunst‘ is hier helemaal van toepassing. De manier waarop Randall en de omgevingen beschaduwd zijn is erg origineel en knap. Enkel een passage doorheen de riool is van een mindere kwaliteit, met name de watereffecten. Dat water zorgt trouwens voor nog een andere enigzins valse noot in de game. Als je weet dat Randall afstanden springt die Olympiërs in verlegenheid brengt, is het bijzonder raar om te zien dat de protagonist simpelweg sterft als hij in water valt.  Vreemd, maar toch een beetje stereotiep voor een platformgame.

Jammer is wel dat de dialogen zo uit Thuis of Familie lijken te komen, want ze zijn echt van een bedenkelijk niveau.  Regelmatig begint Randall tegen zichzelf te praten zodat de speler meer te weten komt over wat er nu juist gebeurd.  Deze intermezzo’s zijn echter zo raar geplaatst en compleet onrealistisch dat het haast storend werkt. Met de muziek is het beter gesteld, want die brengt doorgaans wel het juiste gevoel naar boven. Vooral het deuntje dat speelt tijdens het startmenu is erg muzikaal en toepasselijk.