Dust: An Elysian Tail (XBLA)

Dust: An Elysian Tail is een game die ondertussen al een hele tijd bekend is, maar waar we behoorlijk lang op moeten hebben wachten. Oorspronkelijk was dit eenmansproject van Dean Dodrill bedoeld voor de Indie Marketplace, om vervolgens gepland te worden voor XBLA in 2011 en nu uiteindelijk het levenslicht te zien als afsluiter van de Summer of Arcade 2012. Ondanks de lange ontwikkelingstijd en het feit dat Dust eigenlijk het werk is van één man moeten we na het spelen van deze game in metroidvania-stijl concluderen dat het heel dicht in de buurt komt van het beste wat XBLA op dit moment te bieden heeft.

In wezen is Dust een actie-platformer die doet terugdenken aan de oude Metroid- en Castlevaniagames, net als Shadow Complex – die andere knaller op XBLA. Dat betekent dat je doorheen het spel een heel web van omgevingen tegenkomt, waar telkens bepaalde passages onbereikbaar zijn omdat je een bepaalde skill nog niet machtig bent. Eens je dan een nieuwe techniek – zoals bijvoorbeeld een double jump of een glijbeweging – aanleert, kun je dan in de gebieden die je eerder al bezocht hebt heel wat nieuwe kamers gaan ontdekken en items en collectibles vrijspelen. Net als Shadow Complex slaagt Dust erin om dat backtracken aantrekkelijk genoeg te maken zodat je de drang blijft voelen om nieuwe quests en nieuwe verborgen schatten te gaan zoeken, iets wat zeker niet elk game in dit genre is gegeven.

Het verhaal van de game begint wanneer het hoofdpersonage, Dust, wakker wordt in het midden van een veld zonder zich ook maar iets te herinneren van wie hij is of hoe hij daar gekomen is. Als uit het niets komt er plotseling een pratend zwaard aangevlogen dat verbonden is met de geest van Dust en dat schijnbaar ook meer weet over wat er allemaal gaande is. Samen met het zwaard verschijnt ook diens bewaker, een vliegende kat die Fidget heet. Zij voelt er in eerste instantie niet zoveel voor om haar kostbare bezit in de handen te zien belanden van een mysterieuze onbekende, maar toch zit er voor het drietal niets anders op dan samen op pad te gaan op zoek naar het verleden van de protagonist.

Ondanks de ietwat bij de haren gegrepen start van het verhaal, slaagt de game erin om voldoende emotionele diepgang te creëren zodat je de volle tien uur geboeid blijft door de bizarre protagonisten. Ondanks de humor in de dialogen vertelt Dust eigenlijk een relatief volwassen verhaal over wat de identiteit van een persoon nu eigenlijk definieert en hoe hij daarmee kan omgaan. Tot en met de ontknoping blijft de verhaallijn interessant, ook al omdat je onderweg heel wat kleurrijke personages ontmoet die regelmatig ook leuke sidequests voor je in petto hebben. Naast het hoofdverhaal en de sidequests zijn er doorheen de spelwereld ook een aantal uitdagingslevels verspreid waar je gescoord wordt op tijd en prestaties en die elk een online leaderboard hebben.

De game stikt van de collectibles, die gaan van sleutels en bijbehorende kisten die je extra geld geven waarmee je een nieuwe uitrusting kunt kopen in de winkels tot een dozijn verborgen personages uit andere XBLA-games zoals Bastion en Super Meat Boy. Naast deze referenties naar vrij recente Indie-titels zul je ook een hoop verwijzingen naar andere games terugvinden. We hebben er zelf ongetwijfeld een hele rits gemist, maar de ‘Wall Chickens’ die je kunt gebruiken als healing item zijn een duidelijke knipoog naar de absurde voedselitems die je in muren kon terugvinden in de Castlevania-games en de ‘Izuna Drop’-combo die Dust kan leren heeft niet alleen zijn naam geleend bij Ninja Gaiden, maar voer je ook met exact dezelfde knoppencombinatie uit.

Dat brengt ons bij de actiegameplay in Dust, want het pratende zwaard doet natuurlijk meer dan alleen maar kletsen over koetjes en kalfjes. Het combosysteem werkt enorm vloeiend, zowel op het gebied van de besturing als op dat van de animaties. Er staan een standaardaanval, een zware aanval en een projectiel van Fidget tot je beschikking en verdedigen kun je doen via een parry of een snelle duik naar links of rechts. Hoewel je behoorlijk wat knoppen moet bedienen om heel dit arsenaal aan moves te beheersen, voelen de controls erg intuïtief aan. Met vier beschikbare moeilijkheidsniveaus vindt iedereen ook de uitdaging die hij of zij zoekt.

Hoewel je de meeste moves van begin tot einde moet herhalen, blijven de gevechten blijven het hele spel door  toch gevarieerd door de diverse types van vijanden die elke omgeving bevolken. Wat ons wel stoorde is de hevige terugslag en de lange tijd die Dust op de grond moet vertoeven na een geincasseerde aanval of na het in aanraking komen met  bijvoorbeeld vuur, wat je erg kwetsbaar maakt. De meeste vijanden hebben net zoals de hoofdpersonages wat dierlijke trekjes en doen wat cartoon-achtig aan, maar ze zijn stuk voor stuk vloeiend geanimeerd, ondanks het feit dat ze tegen het einde van de game met bakken over je scherm worden losgelaten. Alles blijven volgen wordt dan moeilijk, en in het bijzonder verloren wijzelf enkele keren onze gezondheidsmeter uit het oog die eigenlijk een iets prominentere positie of indicator had mogen krijgen dan het cijfertje in de linkerbovenhoek.

Grafisch ziet Dust er trouwens schitterend uit. We hadden het al over de enorm vloeiende animaties, maar ook de heldere en scherpe kleuren van zowel de personages als de achtergronden zorgen ervoor dat deze game een plezier is om naar te kijken. We kunnen niet genoeg beklemtonen dat het feit dat dit spel eigenlijk een one-man-job is, wat het allemaal nog eens extra glans geeft. De soundtrack sluit mooi aan bij deze kleurrijke setting, terwijl de kwaliteit van de voice-acting af en toe toch kan verraden dat dit ‘maar’ een Indie-project is.