[INDIE] Hoodwink

Hoodwink
 

Met succesverhalen als Machinarium en Botanicula werd al bewezen dat point’n click games zeker nog leuk kunnen zijn. Zowel de casual als de hardcore gamer haalde zijn hart op aan de vele puzzels en raadsels die we keer op keer onder de neus kregen geduwd. Ditmaal probeert E-One Studio met haar game Hoodwink ons ervan te overtuigen dat point’n click nog lang niet dood is.

In Hoodwink nemen we een kijkje in het leven van Michael Bezzle, een manusje-van-alles die de kost verdient door hier en daar objecten te lenen (op permanente basis). We bevinden ons in Global-1, een stad die volledig onder controle staat van UniCorp. Als één van de laatste grote bedrijven houdt zij de stad onder de duim met valse beloftes, goedkope medicijnen en misleidende reclame vanop haar ivoren toren: The Pinnacle.

Michael, die in de krottenwijken van de grote stad woont, wil zijn grote liefde ten huwelijk vragen: Francesca Jones. Deze schone belandde door een tragisch ongeval in een rolstoel, maar bleef niet bij de pakken zitten en maakte een carrière als eigenares van een pandjeshuis, ideaal dus om enkele ‘geleende’ objecten te doen verdwijnen. Na enkele alledaagse probleempjes te hebben verholpen (klein brandje in de prullenbak en een defecte airco) worden we op pad gestuurd om de nodige ingrediënten voor een aanzoek te verzamelen.

Na een reeks typische ‘ik doe wat voor jou als jij wat voor mij doet’-situaties vallen we dan eindelijk neer op één knie wanneer plots de politie binnenvalt en zonder enige waarschuwing het vuur opent. Onze dame in nood blijkt dan plots toch niet zo onschuldig te zijn en kiepert ons met ring en al het raam uit. Wat volgt is een hele reeks kleurrijke personages (van een robot met een voorliefde voor chocolade tot een plant die net iets te graag in onze vingers wil bijten) die Michael helpen uit de greep van de politie te blijven en de duistere geheimen van UniCorp te ontrafelen.

Wijzen en klikken
 

Zoals dat hoort in een point’n click game komt er heel wat point-en en click-en aan te pas. De besturing is vrij eenvoudig: vanuit een vast camera perspectief kunnen we klikken om ergens naar toe te gaan en dubbelklikken om daarnaartoe te rennen (het hoeft niet gezegd welke van de twee de meeste actie heeft gezien). Puzzels oplossen gebeurt op dezelfde manier, al komt er ook een sporadisch hendeltje draaien of ‘vang de bloem’ aan te pas. Alle klassieke ingrediënten zijn dus aanwezig, maar begrijp ons niet verkeerd, ze zijn ook prima in orde.

De frustraties over de moeilijkheidsgraad van sommige minigames of moeilijk te vinden items smelt al snel weg en het plezier dat we vroeger aan de oldschool point’n click spellen beleefden komt even snel weer terug. Van het menu tot de gameplay is alles erg eenvoudig gehouden en komt het dus vooral aan op je hersens kraken om verder te raken. Dat klinkt misschien voor de sommige gamers niet meteen als muziek in de oren, maar wij hadden de smaak snel te pakken.

Waar Hoodwink echter vooral in uitblinkt is de grafische afwerking. Voor een indie ontwikkelaar is het vaak niet al te evident om naast een goed verhaal ook de nodige details te leveren, maar Hoodwink weet daar goed mee om te gaan. De cell-shading in combinatie met de grungy jaren ’70 detective setting en enkele futuristische toetsen zorgt voor een uniek sfeertje dat perfect past bij het hoofdpersonage, Michael, iemand die zijn eigen hoofd nog zou vergeten als het niet vaststond. Ook auditief is alles prima in orde. Vooral de grote verscheidenheid qua stemacteurs valt op. Hoewel sommige personages steevast hun twee regeltjes afdreunen elke keer je passeert, hebben de iets belangrijkere personages een groter gamma aan antwoorden en komt telkens een duidelijke (ietwat stereotiepe) persoonlijkheid naar boven.

Hoewel het tot nu toe één en al lof lijkt, blijft Hoodwink een game en games zijn nooit perfect. Ook Hoodwink kent mankementen, waarvan ondertussen al enkelen van een patch werden voorzien, maar er is nog wat werk aan de winkel. Zo wil de framerate wel eens naar beneden duiken zonder verklaarbare reden, duurt het laden tussen verschillende gebieden vaak lang en laat de navigatie doorheen de wereld soms te wensen over. Veelal gaat het om details die met toekomstige patches zullen worden gladgestreken, maar naar episode 2 toe hopen we dat vooral de besturing iets vlotter en accurater zal worden. Ook de loopanimatie van Michael komt nogal stug en onnatuurlijk over.