Steel Battalion: Heavy Armor

Wanneer Kinect nog in de kinderschoenen stond, werd slechts een handvol titels aangekondigd dat het core publiek wist aan te spreken. Steel Battalion: Heavy Armor maakte deel uit van dit korte lijstje en het spreekt voor zich dat menig Kinect-bezitter niet kon wachten om dit aan zijn of haar collectie toe te voegen. Of het team achter het spel in de missie geslaagd is, om een oerdegelijke mech simulator af te leveren, hmmm...

Het concept achter deze titel klinkt alvast veelbelovend, een mech -hier Vertical Tank genoemd- besturen door middel van je controller in combinatie met Kinect. Je zou jezelf afvragen wat hier nog zou kunnen misgaan? Wel, al het overige egenllijk en eerlijk gezegd hadden we dit absoluut niet verwacht, gezien de vorige Steel Battalion op de toenmalige Xbox, nog steeds als één van de beste mech games wordt gezien.

Wanneer we de eerste keer in onze Vertical Tank plaatsnemen, worden we even doorheen alle functies van het toestel geleid en denken we nog dat dit er indrukwekkend uit ziet, hoewel het even zal duren vooraleer we alles onder de knie hebben gekregen. Gewapend met een portie goede wil gaan we aan de slag, om onze mech met de controller voort te bewegen, in plaats van ter plaatse met de voeten te trappelen. Hier gaat het dus reeds fout en het gaat helaas van kwaad naar erger.

In onze cockpit worden we tevens vergezeld van drie kompanen, die ervoor moeten zorgen dat de munitie wordt aangevuld en ons gevaarte het niet plots begeeft. Met zo'n team zou je denken dat je er met een gerust hart op uit kan trekken, maar niets is minder waar. Deze heerschappen lopen meer te mekkeren, waardoor je wordt afgeleid van het eigenlijke spel en buiten het occasionele 'handjes schudden' doen ze eigenlijk niet veel nuttigs.

Aanvankelijk lijken de handelingen die je moet uitvoeren simpel, zoals beide armen vooruit te steken om vooraan aan het kijkraampje van je cockpit plaats te nemen. Om de één of andere reden werkt dit niet altijd naar behoren, want zo kwam ons personage - wanneer we onze armen opnieuw naar ons lichaam brachten - opnieuw een plaatsje achteruit te zitten, wat temidden de actie op het oorlogsveld niet echt praktisch blijkt. Andere bewegingen zoals aan een simpel hendeltje trekken worden ook niet altijd even vlot geregistreerd, waardoor je af en toe een verkeerd knopje indrukt.

Wanneer we de vijandelijke troepen in dit spel moesten bekampen, stoorde de combinatie van controller en Kinect ons mateloos. Hoewel je kan bewegen en schieten met de controller, moet je in de cockpit verschillende handelingen uitvoeren, waardoor je op dat moment stilstaat en een makkelijk doelwit wordt.

Het feit dat je effectief rechtop moet zitten is dan ook weer een doorn in het oog, gezien je niet gewoon relaxed vanuit je zetel kan spelen zonder dat de Kinect sensor je opnieuw vraagt om alles even in te stellen. Om dit te doen moeten we enkel zittend met de armen wijd voor de camera gaan zitten, waarna we dit nog eens staand mogen overdoen. Op zich is dit niet echt storend, maar na meerdere keren doorheen het spel dit te moeten doen, gaat dit wel ergeren. Het feit dat onze controller, die we even naast ons of op de schoot neerleggen, constant ligt te trillen wanneer we in de cockpit klungelen, is ook niet echt positief te noemen.

De moeilijkheidsgraad in dit spel kan je nog het best omschrijven als 'onmogelijk, tenzij je een masochist bent'. Doordat de registratie niet altijd even vlot verloopt, zal je herhaaldelijk dezelfde handeling mogen uitvoeren, tot wanneer je eindelijk het geluk hebt dat deze effectief is geslaagd. Indien je wenst kan je al deze zenuwslopende beproevingen met vier spelers tegelijk online beleven, maar dat wil je je grootste vijand zelfs niet aandoen.

Steel Battalion: Heavy Armor werd uiteraard ook nog voorzien van een verhaal, waar het eveneens de mist ingaat. Het heeft niet de minste originaliteit en is op zijn beste momenten banaal te noemen. Zeg nu zelf, Koreanen die alle computers ter wereld platleggen door er een siliconenetend virus op los te laten en zo de wereld te veroveren, waardoor de VS (wie anders?) met mechanisch tuig aan de slag moet, in de hoop de slechteriken te overwinnen. Een minimum aan inspiratie had hier wel op zijn plaats geweest, maar zelfs dat was teveel voor de makers.

Grafisch zit deze titel ongeveer op het niveau van de eerste games die we destijds op onze Xbox 360 mochten verwelkomen. Wat neerkomt op een spel dat er net iets beter uitziet als die van de vorige generatie, wat onaanvaardbaar is voor een titel die verschijnt aan het einde(?) van de huidige consolecyclus. De animaties lijken werkelijk nergens op, de personages lopen vreemd en hun gelaatsuitdrukking lijkt nog het meest op die van een junkie die net iets te veel troep in zijn neus heeft gestoken. De omgevingen lijken dan weer allemaal sterk op elkaar en zien er allemaal even grijs uit. 

Om lekker in de sfeer te komen bij een game, zouden enkele opzwepende deuntjes niet misstaan, maar deze kwamen we niet echt tegen. De achtergrondgeluiden die onze ervaring des te intenser zouden maken, zijn ook dun bezaaid en worden dan nog eens verstoord door nodeloos -en nutteloos- gebrabbel van onze strijdmakkers. Verder kunnen we via het menu onze Vertical Tank aanpassen, wat dankzij de zwakke besturing eigenlijk een overbodige luxe blijkt.