Starhawk

In het huidige game-universum is al zowat alles geprobeerd. Nieuwe genres kan je moeilijk uit het niets creëren, maar af en toe komt iemand wel eens met een leuk idee. Zo ook bij Starhawk, dat een third-person shooter wil combineren met tower defense. Doe daar nog een stevige saus van multiplayer over en je zou wel eens een interessante game kunnen hebben.

Starhawk draait vooral rond zijn multiplayermogelijkheden, maar dat wil niet zeggen dat er geen singleplayer is die alles een beetje kan kaderen. Het verhaal draait rond Emmett, die samen met zijn vriend Cutter door het heelal reist. Ze zijn huurlingen die worden ingehuurd wanneer er problemen zijn met Scabs. Deze monsters zijn mensen die ten prooi zijn gevallen aan Rift Energy. Die energie is een immense bron van inkomsten voor zowat iedereen. Spijtig genoeg heeft het ook een nefaste bijwerking. Sommige mensen kunnen geïnfecteerd worden door de rift, waarna ze veranderen in bloeddorstige gekken. Wanneer de Scabs een te groot probleem worden, wordt er een beroep gedaan op Emmet en Cutter, om de gruwelbevolking een beetje in te perken.

Tijdens een van zijn missies ontdekt Emmett dat zijn broer Logan de leider van de Scabs is geworden. Logan verdween jaren geleden en werd dood geacht. Logan leeft echter nog, al is hij zelf ook veranderd in een Scab. Gedreven door zijn wraakgevoelens jegens Emmett vormt hij de ongecoördineerde Scabs om tot een leger dat heel wat vernieling hoopt aan te richten. Nu is het dus aan Emmett en Cutter om Logan te stoppen.

Het verhaal van Starhawk is vrij mager en ook redelijk kort. Op minder dan zes uurtjes kan je het helemaal uitspelen en het lijkt dan ook eerder dat de singleplayer een grote tutorial is voor wat je kan verwachten in de multiplayer. Je kan gewoon geraken aan de controls en je leert alle verschillende gameplayelementen, maar het echte werk begint duidelijk pas in de multiplayer.

Muurtjes bouwen

Als shooter is Starhawk vrij middelmatig. Je beschikt over een redelijk klein arsenaal aan wapens en wij gebruikten in de singleplayer negentig procent van de tijd hetzelfde machinegeweer. Het speciale aan Starhawk is alles wat je daarnaast kan gebruiken. Om te beginnen kan je allerhande zaken bouwen, terwijl je aan het spelen bent. Zo kan je een muur neerzetten voor extra bescherming en je kan ook een toren bouwen voor je snipers of een supply bunker voor extra munitie. Je kan ook turrets bouwen, een tank of een buggy, om zo iets meer vuurkracht te hebben. Bouw je een outpost, dan komen wat mannen je helpen tijdens je gevecht. Je kan ook jetpacks bouwen of een Hawk. Dat laatste is een mech die je ofwel op de grond kan gebruiken ofwel kan omvormen tot een jet. In Starhawk zal je immers ook flink wat luchtgevechten moeten aangaan. Een leuke afwisseling, want anders zou het allemaal nogal eentonig worden.

Het idee van die tower defense is heel goed gevonden, maar het spijtige is dat het er in de singleplayer voor zorgt dat je met momenten veel te sterk bent. Voor een groot gevecht word je altijd gewaarschuwd wat er allemaal staat te gebeuren. Je kan je dus goed voorbereiden en een flink aantal turrets bouwen, een paar outposts uit de grond stampen of misschien een hawk klaarzetten voor een van je kameraden. Doe je dat goed, dan is elk gevecht in Starhawk een makkie. Je kan natuurlijk niet oneindig bouwen, want er zit een beperking op het aantal gebouwen en je moet genoeg energie verzameld hebben. Die energie krijg je wanneer je vijanden doodschiet, maar het maximum aantal gebouwen is echter zo hoog, dat je daar nooit mee in de problemen zal komen en ook de energie vliegt je om de oren. Om maar te zeggen dat naast een mager verhaal en de korte lengte, de singleplayer van Starhawk ook niet bepaald uitdagend is. Misschien kan de multiplayer soelaas brengen?

Meerdere sterren

Starhawk moet het dus niet hebben van zijn singleplayer, maar eerder van de multiplayer. In dat luik kunnen 32 spelers elkaar naar het leven staan in het Starhawk-universum. De campagne in het spel schiet op sommige vlakken teleur, al blijken dezelfde elementen wel te werken wanneer er meerdere sterren in het spel zijn. De ontwikkelaars willen niemand verpletteren en leveren goed werk door simpele innovaties. In het leven zit het hem vaak in de kleine dingen en dat is ook nu niet anders. Wie zich nog de tijden herinnerd waarin K'NEX de jeugd aan zijn bouwdoos gekluisterd hield, zal nu zijn hart kunnen ophalen met herinneringen aan die lang vervlogen tijden.

In vier gamemodi probeert Starhawk spelers vast te houden. Zelfs op een zonovergoten dag wil de redactie in elk geval liever de console opstarten om iedereen het vuur aan de schenen te leggen. De vernieuwingen zijn niet terug te vinden in de spelvormen an sich, maar wel in de manier waarop je die zal ervaren. Capture the Flag is nog langer onder ons dan Sir Alex Ferguson trainer is van papfles' favoriete team, al zit er nog geen sleet op de formule. In Starhawk is het boeiend om te zien hoe iedereen zijn eigen weg gaat in deze mode.

Je kan de weg gemakkelijk verliezen omdat elk team zijn vlag anders zal verdedigen door andere gebouwen en wapens te gebruiken en zo is het spel ook nooit twee keer exact hetzelfde. Vijf omgevingen staan ter beschikking en de meeste uitgekiende strategie zal zijn plaats vinden op het slachtveld. Daarnaast hebben we de welgekende modi Deathmatch en Team Deathmatch. De laatste modus is Zones, een bord Domination dat geserveerd wordt met een Starhawksausje, waarbij elke Zone je een nieuwe spawnoptie geeft (en bijgevolg een voordeel in de strijd). Deze spelmodi zijn minstens even oud als Capture The Flag, maar zeker niet slecht. Het is de funfactor met bouwwerken en voertuigen die het spelverloop een eigen twist geeft en de speelduur steeds langer maakt. Je kan op voorhand de tube kalmeertabletten klaarzetten, want deze multiplayer duwt de adrenaline diep in de rode cijfers doordat je zo vrij gelaten wordt in je bouw- en speelstijl, terwijl andere shooters een behoorlijk vast stramien hebben doordat je de spelwereld amper kan beïnvloeden.

Elke speler kan zelf kiezen wat hij waar bouwt, dus is teamwerk heel belangrijk. Jammer genoeg knelt daar vaak de gevechtsschoen, want tenzij je met vrienden speelt zal je enkele keren gefrustreerd rondlopen omdat het spel hectisch en ongestructureerd overkomt. Het ene team kan zeer snel de bovenhand halen en dan is het zeer moeilijk om jouw pod, de manier waarop je in de map gelanceerd wordt, correct te plaatsen. De teams worden schijnbaar random samengesteld, dus een ideale wereld zoals in Call of Duty 4 (en verder) waarbij in elk team verschillende rangen bij elkaar zitten, bestaat jammer genoeg niet. Iedereen begint echter op gelijke voet, zodat je gekozen strategie echt van doorslaggevend belang is (bovenop je mik-kwaliteiten uiteraard). Je kan op verschillende manieren (streaks, assist, etc.) XP verzamelen om jouw personage nog beter te maken met bonussen links en rechts. Bovendien heb je de keuze uit nieuwe outfits zodat je eigen mama je zelfs niet meer herkent.

De wapens die je in de multiplayer in handen krijgt zijn eerder beperkt. Je start steeds met een standaard rifle, wat naast die problemen met de pod ook nefast is wanneer iemand met een Hawk of Razorback in de basis kampeert. In dat geval kan je er bijna donder op zeggen dat je al kan nadenken over de locatie waar je opnieuw tot leven wil komen. Je kan verschillende bouwwerken neerplanten waar wapens te krijgen zijn, of je steelt ze gewoon van een tegenstander nadat je hem op een enkeltje naar het hiernamaals getrakteerd hebt. Daardoor komt ook het tactische element van die gebouwen naar voren; een grote opvallende toren maakt je langs een kant gevoelig voor luchtaanvallen, maar levert ook een uiterst dodelijke sniper rifle op. Elk gebouw heeft zo zijn eigen voordelen en het is belangrijk om de juiste keuze te maken. Je kan alle gebouwen in principe meteen selecteren, ware het niet dat enkel de sterrenhemel gratis is. Je verzamelt energie in je basis of door kills en die energie heb je broodnodig om gebouwen met een hogere kostprijs te kopen. Dat gezegd zijnde biedt de multiplayer van Starhawk een leuke ervaring én geeft het wat ademruimte aan de ontwikkelaar in verband met de mindere singleplayer.

Toeters en bellen

Persoonlijk deed de grafische stijl ons denken aan die van Borderlands. Starhawk gebruikt de kracht van de Playstation 3 echter nog meer. De grote spelwereld ziet er verbluffend uit en de actie komt, in de mate van het mogelijke, realistisch op jouw scherm. We zeggen "in de mate van het mogelijke" omdat de setting van Starhawk natuurlijk zo gek als een achterdeur is. De omgevingen zijn zo ontworpen dat ze ideaal zijn voor de drukste en meest hectische wedstrijden. Het is ook geen sinecure om de effecten van ontploffingen, voertuigen en bouwwerken goed te krijgen, maar LightBox Interactive neemt die horde heel vlot.

Zoals de doorgewinterde don juans onder ons wel weten, zijn niet enkel looks van tel. Het geheel is pas af wanneer het ook leuk klinkt. Wat dat betreft schiet Starhawk niet meteen de hoofdvogel af. We hebben niets slechts in de zin, maar de geluiden gaan wel snel vervelen. De voertuigen kennen enkele verschillen en de wapens klinken hoe ze klinken, maar niets springt er uit. Al bij al laten we het aan ons voorbij gaan met een glimlach, want we hebben net drie tegenstanders op een hoopje gereden en dat is waar het bij Starhawk om draait.