Gravity Rush

Gravity Rush staat al sinds de release van de PlayStation Vita, en zelfs eerder, bekend als de gedoodverfde 'killer app' van de handheld. Het zou de eerste game zijn die echt ging aantonen dat er unieke dingen mogelijk zijn op de Vita, waardoor de hype-trein voor menig JRPG-fan al snel vertrokken was. Onze oosterburen hebben dan ook al lang genoeg exclusief mogen genieten van dit pareltje en nu is het eindelijk aan onze beurt. Benieuwd of deze game de Vita-wereld op zijn kop zet.

Gravity Rush wilt duidelijk al vanaf de eerste seconde bewijzen dat het iets unieks is. Je moet immers het touchscreen een tikje geven om een appel te doen vallen, die al snel de intro van de game doet rollen. Nadat de toch wel indrukwekkende introductiescène afloopt maken we eindelijk kennis met Kat, het hoofdpersonage. Zonder veel weg te geven van het verhaal kunnen we zeggen dat ze al vrij snel een zwarte kat ontmoet, die het mogelijk maakt om de wetten van de zwaartekracht vaarwel te zeggen. 

Ondanks deze superkrachten heeft Kat toch wat pech, aangezien ze blijkbaar last heeft van geheugenverlies. Desondanks staat ze meteen klaar om haar nieuwe vrienden in de stad te helpen, die blijkbaar last hebben van "gravity storms", met daarnaast nog eens een leger Nevi die het leven van onze protagonist enkel maar moeilijker maakt.

Kats krachten gewoon geraken is een andere zaak. Zo kan je in de open lucht bijvoorbeeld een baan vormen door te richten met de accelerometer of de left analog stick, waarna je in die richting valt. Klinkt makkelijk, maar de eerste paar keer zul je wellicht tegen verscheidene gebouwen botsen. Zelfs na enkele uurtjes rondvliegen en een paar gevechten verder betrapten we onszelf trouwens nog altijd op diezelfde fouten. Dit klinkt misschien negatief, maar gek genoeg is het geweldig in Gravity Rush. Het voelt dan soms wel aan alsof je een dronken heldin bestuurt, maar het bewegen zelf is gewoonweg zo goed uitgewerkt dat het een erg verslavend effect creeërt. Soms zul je zelfs de langere weg nemen naar een missie en dat enkel en alleen omdat je gewoonweg zoveel plezier haalt uit het rondvliegen in de stad. En nee, dat is geen excuus om langer te kunnen kijken naar het achterste van onze vrouwelijke protagoniste.

Geen katje om zonder ...

Vechten in Gravity Rush is een compleet andere zaak. In het begin van de game gaat alles geweldig: vijanden zijn klein en zijn amper een uitdaging. Later in de game echter maak je kennis met vijanden die aanzienlijk groter zijn. Toevallig voor jou hebben deze krachtpatsers een zwak punt op hun rug, waardoor het vrij makkelijk lijkt. Eenmaal Kat klaar is voor de aanval - je vizier zal rood worden - moet je enkel en alleen één knop indrukken om de fatale slag toe te dienen. Althans, dat zou er moeten gebeuren. Jammer genoeg, voor ons toch, besluit de vijand soms op de laatste seconde om een heel klein beetje te bewegen. Dit resulteert in Kat die haar aanval mist, waardoor je alles opnieuw mag doen. De eerste paar keer vormt dit zeker geen probleem, maar naarmate je vordert in de game weet het toch wel te frustreren. Vooral op het einde van de game, wanneer je meermaals vliegende wormen moet aanpakken. De kleinere vijanden durven namelijk wel eens te vuren net wanneer jij klaar staat om jouw aanval te preparen.

Reken daar nog eens bij dat je zelfs af en toe vast komt te zitten in een muurtje en je hebt al heel wat ingrediënten voor een potje frustratie. Gelukkig heeft Gravity Rush wel twee punten die deze problemen enigszins aanpakken. Zo worden je aanvallen aanzienlijk beter naarmate je level stijgt, waardoor het dus uiteindelijk wel ietwat makkelijker wordt. Verder beloont de game je af en toe ook met een speciale aanval, die zich meteen richt op de zwakke plek van de vijand. Zoals de meeste speciale aanvallen heeft deze natuurlijk ook een cooldown-timer, waardoor we soms gewoon zaten te wachten tot deze weer vrij was. Het maakte bepaalde gevechten nu eenmaal iets makkelijker.

De wereld maakt veel goed

De spelwereld van Gravity Rush, ook wel gekend als Hekseville, is werkelijk een geweldige plaats. Het is een reeks zwevende eilanden met daarop wolkenkrabbers om je helemaal op uit te leven. Het heeft dan ook veel weg van een soort Europese stad met invloeden uit...anime? Verder wordt alles ook verbonden door steunbalken, buizen en andere dingen die het plaatje compleet maken. Dit alles wordt bijgestaan door een prachtige grafische stijl en cutscènes die zo uit een comic kunnen komen. Het toont meteen aan wat voor kracht er in de handhelf schuilt, aangezien de stad echt gigantisch groot is.

Ondanks zijn grootte zijn er toch minder zijmissies te besporen dan we hadden gehoopt. Natuurlijk heb je wel nog de challenge missies, die trouwens vooral bestaan uit races of gevechten met een tijdslimiet. Ze zijn echter niet de leukste van de hoop, waardoor deze dan ook vooral zullen worden gespeeld voor de virtuele trofeeën die er aan vasthangen. Gelukkig is de stad wel rijkelijk gevuld met edelstenen, die het grootste deel van onze tijd innamen. Vreemd genoeg was het vooral de zoektocht naar die edelstenen die ons zo bezig hield eenmaal het verhaal uitgespeeld was. Dat deze zoektocht vooral bestaat uit het bekijken van een virtuele dame die de stad doorvliegt, dat nemen we er maar al te graag bij.