Wrecked: Revenge Revisited (XBLA, PSN)

Supersonic Software klinkt misschien niet iedereen bekend in de oren, maar bij het horen van titels als Micro Machines V4 en Mashed gaat er wellicht toch hier en daar een lichtje branden. Deze ontwikkelaar houdt zich immers al een tijdje bezig met top-down racers en breit daar met Wrecked: Revenge Revisited nu een vervolg aan. Doordat het team dus zeker geen groentje is in het genre hadden we toch wel wat verwachtingen, maar moesten die jammer genoeg al snel opbergen...

Het concept van de game is erg vergelijkbaar met de vorige exploten van Supersonic: bochtige tracks bezaaid met haarspeldbochten en omgeven door diepe kliffen waarvan je de tegenstand moet proberen afduwen, allerlei wapens die je daarbij kunnen helpen en een eliminatiestreep die de leider in de race op welbepaalde afstand volgt en die elke achterblijver onherroepelijk uitsluit. Weinig nieuws onder de zon dus, want al deze ideeën werden al eens eerder gebruikt en beproefd. Of toch niet helemaal, want dit alles beschrijft eigenlijk voornamelijk hoe de multiplayer in elkaar zit. Voor de singleplayer heeft men voor een totaal andere aanpak gekozen.

Om precies te zijn bestaat de singleplayer uit 24 uitdagingen die elk enkele tientallen seconden innemen en die onderverdeeld zijn in vier categorieën: snelheid, wapens, skill en elite. Voor elk van deze thema’s krijg je op elk van de zes tracks in de game een opdracht voorgeschoteld die varieert van het zo snel mogelijk afleggen van de track, over het afknallen van drie andere wagens met wapens die je onderweg opraapt tot het vermijden van bepaalde obstakels op het parcours. Hoewel dit opzet op het eerste zicht voor leuke gameplay zou kunnen zorgen raken de goede ideeën al snel uitgeput en ben je helemaal klaar voor je het weet. Tenminste, als je de moed hebt om langer dan twee minuten te blijven spelen.

Verschillende facetten van de gameplay lijken er namelijk speciaal op gericht te zijn om je zoveel mogelijk te frustreren en ambeteren. Om te beginnen is er de dynamische camera die je auto nu eens van achteren volgt, dan schuin boven je koffer gaat hangen en soms een volledig top-down beeld geeft. Het probleem is dat deze camera volledig zijn eigen willetje heeft en compleet onhandelbaar is. Een groot deel van de tijd rijd je dus rond zonder ook maar iets te zien van de weg die voor je opdoemt omdat de camera veel te hoog of net veel te laag zit.

De menu’s uitkammen op zoek naar andere beeldsettings biedt geen oplossing, want buiten enkele audio-opties kun je niks aanpassen. Als je dan toch in dit audio-menuutje zit, maak er dan meteen ook gebruik van om alle schuiven volledig dicht te zetten, want de repetitieve muziek en vooral de in-game stemmetjes die eindeloos dezelfde teksten declameren maken je compleet horendol. Ook grafisch is Wrecked: Revenge Revisited niet veel soeps: de tracks zijn stuk voor stuk voorzien van generieke en saaie designs die voorzien zijn van cliché-namen als Jungle Temple en Arctic Outpost.

Om te compenseren voor het feit dat je de tracks bijna niet ziet dankzij de wispelturige camera, heeft Supersonic het aantal beschikbare omlopen beperkt tot een schamele zes stuks. Als je weet dat het afleggen van één rondje minder dan een minuut in beslag neemt, zal het niet zolang duren vooraleer je elke bocht uit het hoofd kent en weet je dus ook zonder hulp van de camera wat er komt. Niet dat dat je zal beletten om de afgrond in te duiken, want de besturing is zo gevoelig dat je nooit echt het gevoel hebt dat je je wagen volledig onder controle hebt. Ook de controls om te boosten (de linkertrigger induwen, gevolgd door twee keer de rechtertrigger induwen) zijn onbegrijpelijk lastig om gecontroleerd uit te voeren.

Tijdens de singleplayer race je doorgaans tegen drie ghosts waarvan je de tijden moet verbeteren om een bronzen, zilveren of gouden medaille te behalen. Dat is tenminste het idee dat het spel je je geeft, want bij enkele uitdagingen konden we duidelijk vaststellen dat de ghosts helemaal niet de tijd konden halen die je nodig had om elk van de medailles te bemachtigen. De singleplayer kun je dus maar best vergeten, maar jammer genoeg wordt het met de multiplayer niet echt beter.

Het is wel zo dat de irritante kantjes van de singleplayer minder frustreren doordat ze iedereen in de race evenveel plagen, maar dat kun je bezwaarlijk een pluspunt noemen. Wat wel geslaagd is, is de diversiteit aan beschikbare wapens die je kunt gebruiken om de tegenstand in de verdoemenis te rijden. Je speelt met maximum vier spelers tegelijk en probeert zelf zo lang mogelijk te overleven terwijl je het de tegenstand zo moeilijk mogelijk maakt. Na elke race, die gemiddeld niet veel langer dan een minuut duurt, krijg je een positieve of negatieve score op basis van het moment waarop je bent uitgevallen en het is de bedoeling om zo snel mogelijk een bepaald doel te bereiken.

Ondanks alle negatieve vibes in deze review willen we graag toegeven dat we ons toch een tiental minuten goed hebben geamuseerd met de online multiplayer (een kleine tien minuten langer dan de singleplayer), maar dan begon een aantal andere problemen op te duiken. Om te beginnen hadden we regelmatig last van lag. Vooral bij de start was dit te merken, doordat we zo nu en dan een tweetal seconden stil bleven staan nadat het startschot werd gegeven. Bovendien wordt de match zonder pardon afgesloten wanneer de verbinding met één enkele speler (niet alleen de host) uitvalt. Dat gebeurde nogal regelmatig, ook bij spelers die ons nadien verzekerden dat ze niet zelf hadden opgegeven, maar schijnbaar spontaan waren weggevallen.

Met al deze problemen in het achterhoofd is de offline multiplayer dus wellicht de meest attractieve spelmodus, maar of jij en je gezelschap zich daar lang mee zullen weten te amuseren is maar zeer de vraag. Zeker als je weet dat je 1200 Microsoft Punten of zo’n 15 euro moet ophoesten voor dit onding en daarvoor slechts zes tracks, een compleet overbodige singleplayer en zeer matige multiplayer voor in de plaats krijgt is de rekening wellicht snel gemaakt.