Dungeon Hunter: Alliance

Dungeon Hunter belandt eindelijk op onze Vita. Dat wil zeggen dat we een Vita-port krijgen van een PSN port van een iOS-game die al flink wat heeft geleend van andere games. Ontwikkelaar Gameloft lijkt dan ook een specialist in het overnemen van bekende games. Toch is dat niet altijd negatief, aangezien sommige titels best wel te pruimen zijn. Deze port lijkt echter een beetje te veel van het goede, zeker als de PSN-versie een stuk goedkoper is.

Mensen die bekend zijn met de iOS-versie of zelfs de PSN-port weten ondertussen wel al wat je kan verwachten in Dungeon Hunter: Alliance. Je vrouw sterft, je brengt ze terug tot leven door middel van duistere krachten en voor je het weet is het land in rep en roer. Aan jou om heel die zaak recht te zetten. Voor je echter jouw job als wereldredder aanneemt, krijg je de meest typische RPG-keuze die er is: jouw klasse. In Dungeon Hunter: Alliance bestaat deze keuze uit Mage, Warrior en Rogue. Vrij klassieke keuzes, maar zo hebben we het graag. Elke klasse speelt ook verbazingwekkend vloeiend en verder beschikken ze alledrie over een zeer uitgebreide lijst vaardigheden. Tel daar het maximum level van 75 bij, met diens vier attributen (strength, dexterity, endurance en energy), en het geheel beloont ons met de alom bekende verslavingsfactor die we gewoon zijn van RPG's.

Qua controls heeft Gameloft duidelijk geprobeerd om enkele nieuwe functies van de Vita in de verf te zetten. Zo heb je de fairies die je kan besturen met je rechter analoge stick, maar ook met het achterste touchscreen. Dit is handig omdat de kleine fee soms geheime schatten aanduidt die je enkel kan vinden door haar hulp. Dit wordt aangegeven door een vraagteken of uitroepteken boven het hoofd van je magische hulpje. Verder heeft je fee ook een speciale aanval en deze activeer je door tweemaal snel te drukken op het voorste touchscreen. Deze aanval kent echter een groot nadeel: als je bezig bent met een hele hoop vijanden of een baas is het vaak moeilijk om even snel over te schakelen naar het touchscreen en soms werkt het zelfs niet van de eerste keer omdat je te snel duwt. Verder viel het ons op dat je fee soms niet in de buurt is, waardoor de aanval soms weinig effect heeft. Tenslotte heeft het voorste touchscreen als extra functie nog de mogelijkheid om in- en uit te zoomen.

Een tweesnijdend zwaard

Dungeon Hunters combat brengt gemengde gevoelens met zich mee. Zo draait de warrior klasse puur om het buttonmashen van de 'x' knop met af en toe eens een speciale aanval, als je er de mana voor hebt natuurlijk. Net daarom zijn potions trouwens heel belangrijk in deze game. Zonder potions haal je het niet. Gameloft heeft hiervoor in elke dungeon shrines gezet die potions verkopen. Naargelang je beter wordt in het spel en andere gebieden bezoekt, zul je tevens opmerken dat de prijs per potion ook begint te stijgen, terwijl de nood aan potions niet zal verminderen.

Al snel zul je echter merken dat de warrior klasse hier het meeste nood aan heeft, mede dankzij de balans in de game. Zo zijn "gewone" aanvallen met een zwaard een stuk minder krachtig dan bijvoorbeeld de magische krachten van de mage of de pijlen van een rogue. Verder is het mikken met je zwaard (je leest het goed, mikken) niet altijd even precies, waardoor sommige aanvallen niet eens worden geregistreerd. Zo hebben we meermaals voorgehad dat een ton pas na drie slagen kapot ging, iets dat de kwaliteit van een game als deze drastisch naar beneden haalt.

Geen concurrentie voor Diablo

Toegegeven, we vergelijken niet graag games in een review, maar hier was het te moeilijk om te laten. Terwijl Diablo, en Torchlight ook trouwens, je echt het gevoel geven dat je je begeeft in een andere fantasie-wereld, hadden we dat gevoel amper tijdens het spelen van Dungeon Hunter: Alliance. Er zijn hier meerdere oorzaken voor. Om te beginnen voelt elke dungeon erg saai aan. Het lijkt wel of je twintig maal hetzelfde brugje oversteekt om dezelfde vijanden af te slachten.

Dit verbetert ook niet als je om de drie seconden een groepje van vijf vijanden moet vermoorden. Het is zelfs zo erg dat het er op lijkt dat men er gewoon zoveel vijanden in stak om dungeons langer te doen lijken, wat enkel een negatieve werking heeft. Verder voelt de wereld ook erg levenloos aan, alsof deze game slechts "één van de zovele" is waar de ontwikkelaar aan werkt. Er zit geen ziel in de game. Men heeft de bekendere RPG's dan wel proberen kopiëren, maar een ziel kan je niet kopiëren en dat is merkbaar in verscheidene delen van deze game.

Een snelle port

Grafisch ziet deze versie van Dungeon Hunter: Alliance er wel beter uit dan zijn iOS- en PS3-broertjes, maar het OLED-scherm en de resolutie zullen hier wel een rol in spelen. Dat gezegd zijnde zijn de graphics allesbehalve grensverleggend en daarom is het volgende minpunt ook vrij bizar. Het vreemde aan Dungeon Hunter is namelijk dat je af en toe te maken hebt met framedrops, waarvan sommige de framerate wel erg diep doen zakken. Dit gebeurt vooral als er veel effecten op het scherm verschijnen of er grotere groepen vijanden te zien zijn. Dit zou naar onze mening niet mogen en het weet ons meermaals te irriteren. Het gebeurt wel minder in de singleplayer dan in de co-op van de game.

Eenmaal je co-op begint te spelen is de wispelturige framerate veel opvallender, waardoor het spelen meermaals aanvoelt als een dia-presentatie. Dit is erg spijtig, aangezien de core gameplay van de co-op modus vrij vermakelijk is. Met zijn vieren quests doen en bazen verslaan is namelijk een pak leuker dan alleen en het toont ook meteen de mogelijkheden van de handheld. Online spelen maakt de game ook meteen uitdagender, met vijanden die harder slaan en een groter pak slaag nodig hebben voor ze uiteindelijk de vloer raken. Toch is het niet genoeg om deze titel naar een hoger niveau te brengen. Daarvoor zijn er net iets te veel minpunten.