The Last Story

The Last Story, een van de titels waar menig (Wii-)gamer al een tijdje naar uitkijkt, en letterlijk ook een van de laatste grote titels die de Wii nog zullen bereiken voordat het toestel het loodje legt. Op het doosje valt te lezen: “Een spel van Hironobu Sakaguchi”, een man die veel heeft bijgedragen tot de Final Fantasy-reeks. “Muziek van Nobuo Uematsu”, die heel wat prachtige muziek op zijn naam heeft staan. De verwachtingen voor The Last Story liggen alvast zeer hoog, laten we kijken of ze ook kunnen worden ingelost.

Het laatste verhaal

De titel legt meteen de nadruk op het verhaal. Het laatste verhaal dan nog wel, dus dat moet wel in orde zijn, toch? Inderdaad, het verhaal van The Last Story is er een van formaat. Meeslepend en episch zijn twee kernwoorden die er spontaan aan gegeven kunnen worden. Wat er ook even over gezegd kan worden, is dat het echt letterlijk een verhaal is. Je speelt het niet alleen, het wordt je ook deels voorgelezen door een verteller.

Je speelt het overgrote deel van het verhaal als Zael, een huurling met de ambitie om, net als zijn beste vriend Dagran, een ridder te worden. Met hun huurlingengroep, bestaande uit hun vrienden Syrenne, Yurick, Lowell en Mirania, trekken ze naar Lazulis Island om hun dromen waar te maken. Onderweg komt Zael in het bezit van een mysterieuze kracht, de kracht van de Outsider, die hij gebruikt om zijn vrienden te beschermen. Eens aangekomen leren ze al gauw Calista kennen, een aantrekkelijke jonge deerne, en de nicht van graaf Arganan, de heerser van Lazulis Island. Zij is ongelukkig verloofd met een man genaamd Jirall, en Zael smelt meteen wanneer hij haar voor het eerst ziet.

Dat is de basis van het verhaal. Een aantal aangename plotwendingen, de ene al wat onverwachter dan de andere, en voldoende uitdieping van het gros van de personages, maken dat je tijdens het spelen met de karakters meeleeft en hun twijfels steeds meevoelt. Al gauw zal je samen met Zael ontdekken dat niet alles is wat het lijkt, en dat een ridder op Lazulis Island niet veel meer is dan zijn titel. Tenminste, als je generaal Asthar en zijn pupil Therius niet meerekent. Deze twee zijn op bezoek vanuit het Empire, en zijn exact het type ridder dat Zael ooit hoopt te worden. Zal het hem, zijn vriend Dagran en de rest van de groep lukken om die ambitie waar te maken? Wel, dat zal grotendeels van jou afhangen. Jij bent immers degene die het verhaal zal moeten voltooien.

Gevechtssysteem en gameplay

Allereerst moet er gezegd worden dat je zowel kan spelen met Wii Remote + Nunchuck, als met de Classic Controller. Tijdens het spelen hoef je dan ook nooit naar je scherm te richten, wat voor een RPG erg goed nieuws is. Nu over het gevechtssysteem: het spel komt van een Final Fantasy-man, maar dat heeft niet echt zijn weerslag op de manier waarop je moet vechten in deze game. Je kan eerst en vooral vrij rondlopen op het veld, en je moet ook sterk samenwerken met je teamgenoten. Jijzelf bent als Zael vooral gericht op fysieke aanvallen, maar je kan op een unieke manier de magie van je teamgenoten inschakelen.

Magie komt trouwens in cirkelvorm op het veld. Wanneer je bijvoorbeeld in een vuurcirkel van een teamgenoot staat, val je aan met een vuurelement op je wapen. Wanneer een tegenstander in jouw vuurcirkel staat, loopt die schade op. Nu kan je met Gale (een aanval waarmee je snel naar je doelwit beweegt om daar een grote tornadoachtige slag te ontketenen) ook magiecirkels diffusen. Wanneer je dit doet, gaat de magiecirkel weg, maar bij een vuurcirkel gebruik je dan bijvoorbeeld wel meteen een krachtige vuuraanval op je tegenstander, en dan kan die een tijdje niet meer verdedigen. Zo heeft elk type magie een andere eigenschap, die je zelf eens kan uitproberen.

Ook de kracht van de Outsider, die je aan het begin van het verhaal krijgt, speelt een rol. Daarmee kan je namelijk door Gathering alle aandacht van je vijanden naar je toe trekken, zodat je magiërs rustig hun spreuken kunnen uitroepen. Gaandeweg krijg je bij het levelen nieuwe vaardigheden, zowel gewone als speciale die gericht zijn op de kracht van de Outsider. Het gevechtssysteem van The Last Story is zeker een van de betere uit de geschiedenis der (J)RPG’s.

Verder kan over de gameplay gezegd worden dat het spel rijk is aan sidequests, waarvan enkele een leuk, kleiner verhaal op zich vormen en zeker het spelen waard zijn. Ook kan je de uitrusting van je personage volledig aanpassen. Wanneer je door middel van een upgradesysteem de uitrusting van een personage sterker maakt, kan het zijn dat er bepaalde stukken harnas aan zijn of haar uiterlijk worden toegevoegd. Je kan echter bepaalde stukken outfit gewoon uitschakelen zonder dat diens stats eronder zullen lijden. Ook kan je bijna ieder stukje kleding individueel inkleuren naar je eigen smaak, zodat je favoriete held(in) er zo modieus uit ziet als jij dat zelf wil.

Sfeervol en gevarieerd

Over het algemeen loopt de verhaallijn iets te lineair. Af en toe krijg je wel vrijheid om de stad en het kasteel te verkennen en toegegeven: de stad is erg groot en het kasteel imposant, maar verder dan dat gaan de vrijheden niet. Eens je verder gaat met het hoofdverhaal loopt dit vooral in de richting waarin het spel wil dat je loopt en dan kan je meestal niet even terug naar de stad. De wereld van The Last Story is duidelijk groot en zal je het gevoel geven dat je veel plaatsen hebt bezocht, maar toch is het jammer dat je, als het erop aankomt, maar één stad hebt gezien, hoe sfeervol die ook moge zijn.

Een interessant punt is wel dat bijna elk gevecht anders is. Doordat je steeds nieuwe plaatsen bezoekt is bijna elk slagveld verschillend, maar ook de strategie die je tijdens het gevecht moet toepassen zal vaak anders zijn, en er zijn gewoon veel soorten vijanden. Soms kan je na een gevecht zelf weer de vijanden oproepen die je net hebt verslagen, maar dat is louter om te grinden. De boss battles in het bijzonder zijn noemenswaardig. Zelden zal je bazen op dezelfde manier moeten verslaan, door louter een goede combinatie van aanval, verdediging en magie te hanteren. Neen, bijna elke boss battle vereist een andere aanpak, waarbij de dialogen tijdens het gevecht meestal een grote hulp zijn.

Beeld en geluid

Belangrijk bij elke game is uiteraard hoe het eruit ziet en hoe het klinkt. Op de muziek valt in ieder geval niets aan te merken. Nobuo Uematsu heeft weer eens van katoen gegeven en weet een van de betere soundtracks van deze generatie neer te zetten. Telkens weet de muziek de stemming van de situatie perfect weer te geven, al vanaf het moment dat je het spel opstart. De voice acting is iets anders. In elk geval hebben de personages een vreemd dialect waar je even aan zal moeten wennen, maar ook ligt de intonatie in bepaalde zinnen op een verkeerd deel van de zin. Voorts worden de zinnen soms niet dramatisch genoeg uitgesproken. Dit zijn echter kleine minpuntjes. Na een tijdje wennen de dialecten wel, en de commentaar op foute intonatie in bepaalde zinnen is ook absoluut niet representatief voor het geheel van dialogen in het spel.

Grafisch stelt het spel zeker niet teleur. Er zit veel detail in de textures, en ook de personages komen zo realistisch over als de Wii het toelaat. The Last Story haalt het beste in het toestel naar boven, en helaas probeert het er soms zelfs een beetje te veel uit te halen. Dit uit zich in framedrops in enkele scènes en gevechten. Niet zodanig vaak dat het de game overheerst, maar toch vaak genoeg om een geldig minpunt te vormen. Doordat het spel geen gebruik maakt van specifieke functies van de Wii, kan men zich gaan afvragen waarom het hiervoor werd ontwikkeld. Het is een game die aantoont dat de console alweer wat ouder is en dat het tijd is voor de Wii U, maar het is al bij al zeker een van de beste audiovisuele prestaties die de Wii heeft gekend, zowel qua design van personages en omgevingen als qua textures.

Online multiplayer

Naast de reeds uitgebreide en indrukwekkende singleplayer beschikt The Last Story ook nog over een online multiplayer. Hoewel deze voor de release niet makkelijk te testen is, mag het concept er alvast zijn: je kan het ofwel met z’n zessen opnemen tegen de bazen uit het hoofdverhaal, ofwel tegen elkaar in (team) deathmatch-vorm. Dit toont nog maar eens hoe goed het gevechtssysteem is; een online multiplayer is namelijk zeldzaam in het RPG-genre, omdat die door het gevechtssysteem meestal moeilijk te implementeren is. Zeker een mooie toevoeging voor wie de singleplayer, die op zich al een 20- tot 25-tal uur in beslag neemt, niet genoeg vond voor een volledige spelervaring.