The Simpsons Arcade Game (XBLA, PSN)

Remakes van oude klassiekers zijn dezer dagen schering en inslag op XBLA en PSN. Omdat de meeste van deze oudjes het vooral van de gameplay moeten hebben en niet zozeer van grafische pracht, technische diepgang of online multiplayermogelijkheden valt het uitbrengen van een remake dikwijls samen met allerlei aanpassingen met het oog op het aantrekkelijk maken van de onder het stof geraakte gepensioneerde voor een jeugdig publiek dat niet altijd bekend is met het origineel. Bij The Simpsons Arcade Game heeft Konami echter een paar van die updates achterwege gelaten, waardoor je zelf bejaard genoeg moet zijn om mee te kunnen praten over pakweg Operation Desert Storm, de dood van Freddie Mercury of de eerste Tourwinst van Miguel Indurain om er echt van te kunnen genieten.

Maggie!

The Simpsons Arcade Game verscheen voor het eerst op arcadekasten in 1991, nog voor de animatieserie die aan haar drieëntwintigste seizoen bezig is echt bekend werd bij het grote publiek. Als variatie op het “een prinses wordt ontvoerd door een slechterik”-thema zie je aan het begin van de game een cutscène waar Maggie, de baby in het Simpsons-gezin, door omstandigheden haar fopspeen vervangen ziet door een grote diamant. Waylon Smithers, het hulpje van Mr. Burns, vindt er niks beter op dan de ganse baby mee te gritsen in plaats van enkel de diamant uit haar mond en dus moeten de overgebleven vier familieleden aan de slag om de verloren dochter terug te halen.

De game ontplooit zich in een opeenvolging van acht levels in voor Simpsons-fans bekende omgevingen als Moe’s Tavern, het Krusty The Clown-pretpark en de kerncentrale van Mr. Burns als apotheose. De actie is ongelooflijk basic en oppervlakkig en sluit eigenlijk aan bij het arcadeplatform waarop de game verscheen, waardoor het vooral gemaakt is om je geduld en bereidheid om nieuwe muntstukken op te hoesten te testen.

Twee knoppen, that’s it

De eenvoud van de gameplay wordt meteen duidelijk uit de besturing: je hebt niet meer dan twee knoppen die je kunt gebruiken, eentje om te springen en eentje om aan te vallen. Door deze knoppen achtereenvolgens of tegelijk in te drukken kun je zover gaan als een luchtaanval of een zwaardere aanval, maar daar houdt het dan ook op. De enige verdere variatie komt van omgevingswapens zoals bezems of bowlingballen die je kunt oprapen en het combineren van twee tegelijk aanvallende familieleden in een superaanval.  Elk van de vier familieleden is speelbaar en heeft een ander wapen, maar de verschillen tussen bijvoorbeeld het skateboard van Bart en de stofzuiger van Marge zijn zuiver cosmetisch waardoor de game zich laat klasseren als een buttonmasher. Je deelt veel klappen uit, maar door het ontbreken van een echte verdedigingsknop zul je er onvermijdelijk ook veel incasseren.

Gelukkig hoef je deze keer niet telkens een muntstuk boven te halen wanneer je drie levens zijn opgebruikt, maar volstaat het om één keer 10 euro (of 800 Microsoft Punten) neer te tellen voor de hele game. Je kunt het aantal credits waarmee je aan het spel start zelf instellen, maar de standaardhoeveelheid van 40 continues is meer dan voldoende om het einde van de game te zien. Dat komt er trouwens enorm snel aan, want de eerste playthrough kostte ons maar iets meer dan 35 minuten.

Geen visuele opsmuk

Als extraatjes heeft Konami een offline en online multiplayer voorzien, samen met een hoop instellingen waarmee je het spel kunt tweaken. Daarnaast speel je ook de Japanse ROM vrij eens je de Engelstalige versie eens hebt uitgespeeld. Buiten een ander puntensysteem biedt deze versie echter weinig echte variatie. Online leaderboards moeten het plaatje compleet maken en sluiten het rijtje aanpassingen tegenover het origineel af.

Op  visueel vlak kun je wel kiezen om de pixels wat in elkaar te laten overlopen, maar dat vonden we eigenlijk niet echt een verbetering tegenover de klassieke versie. Van HD-opsmuk is al helemaal geen sprake en zelfs van breedbeeldweergave hoef je niet te dromen. Ook aan het geluid werd niet getornd en dus is het duidelijk dat Konami bij deze remake er vooral op bedacht was om een zo compleet mogelijke versie van het origineel te maken om de fans van weleer te bedienen, zonder echt moeite te doen om een nieuw publiek te lokken.