Dance Central 2

Toen Kinect eind 2010 gelanceeerd werd was zowat iedereen (inclusief collega Ichi) het erover eens dat het geen first-party ontwikkelaar was, maar wel Harmonix dat de beste launchgame voor Microsofts nieuwe gadget had gecreeërd. Hoewel Dance Central zeker niet perfect was, kende de bodytracking zijn gelijke niet en waren ook de gameplay en spelbesturing helemaal afgestemd op de mogelijkheden en beperkingen van Kinect.  Nu brengt de studio een jaar later al Dance Central 2 op de markt en wij schoven opnieuw alle stoelen aan de kant om uit te vissen wat Harmonix na een jaar heeft bijgeleerd.

Veel meer dan een track pack

Met haar Rock Band-franchise maakt de Amerikaanse ontwikkelaar er een punt van dat het geen nieuwe game uitbrengt zonder ook verregaande gameplayverbeteringen door te voeren. Gelukkig kunnen we alvast beginnen met je te vertellen dat Dance Central 2 zeker geen simpele track pack is voor Dance Central, al zijn de vele gameplayveranderingen iets subtieler en minder revolutionair dan het toevoegen van een nieuw instrument bij Rock Band 3.

Net zoals bij het origineel is de hoeksteen van de game nog steeds de accurate bodytracking in combinatie met technische verfijning. In tegenstelling tot de Just Dance-reeks, waar de focus zonder meer op fun ligt, sta je bij Dance Central niet gewoon een personage op je scherm zo goed mogelijk na te apen. Dance Central 2 probeert je immers ook echt wat bij te leren en je te corrigeren waar je fout zit. De dansleraar op het scherm ziet je en geeft je alle feedback die je nodig hebt. We hebben nog geen enkele game gespeeld waarbij de didactische begeleiding en diepgang zó dicht in de buurt kwamen bij het nemen van face-to-face lessen.

Dat gevoel wordt het best duidelijk wanneer je begint waar iedereen zou moeten beginnen: de Break It Down-modus. In deze modus wordt elke song ontleed in een hoop specifieke moves die je netjes een voor een inoefent om ze daarna stilletjesaan aan elkaar te rijgen. Dat is niet alleen een geweldige ervaring voor beginners, maar ook gevorderde dansers kunnen erg veel uit deze stapsgewijze aanpak puren om hun gevoel voor ritme en technische precisie bij te schaven en dat op elk van de drie voorziene moeilijkheidsgraden.

Kan het wat trager, Kinect?

Elke move wordt geïntroduceerd door een danser die voordoet wat er van je verwacht wordt. Nieuw is dat de danser niet gewoon begint vanuit stilstand, maar wel vanaf de eindpositie van de vorige move, zodat je het achteraf ook gemakkelijker hebt om alles te gaan combineren. Wanneer het perfect nabootsen je niet van de eerste keer lukt, wordt de beweging nog eens voorgedaan en geeft het spel je de opdracht om hem zelf drie keer goed uit te voeren.

Dan gebeurt er iets echt magisch voor een videogame: wanneer Kinect ziet dat je een deel van de beweging helemaal fout aanpakt krijg je ook eenvoudige auditieve ondersteuning. Die beschrijft je niet heel de move zoals in een kleuterklas het geval zou zijn, maar geeft je vaak net dat extra beetje begrip dat je nodig hebt om het goed te doen – zoals het zeggen van “draai en klap” op de maat van de muziek waarop je die beweging moet uitvoeren. Daardoor voelt het echt aan alsof er iemand je actief begeleidt en helpt.

Is zelfs dat extra zetje niet genoeg om de move helemaal onder de knie te krijgen, dan kun je vragen (letterlijk: “vragen”) om alles eens in slow-motion voor te doen en goed uit te leggen. Zo leer je uiteindelijk alle bewegingen en kun je de volledige routine gaan uitvoeren. Toch overdrijft de game ook niet in de overdreven perfectionistische richting. Je hoeft gelukkig niet elke beweging 100% tot in de puntjes uit te voeren om een “voldoende”-beoordeling te krijgen en progressie te maken, want dat zou ook snel gaan frustreren.

De combinatie van visuele en auditieve input van de danser op het scherm en het omgaan met de visuele en auditieve feedback die je zelf geeft via Kinect en de ingebouwde stembesturing voelt erg natuurlijk aan. Daarmee bevestigt Harmonix nog eens dat het als geen ander de mogelijkheden en beperkingen van Kinect beheerst.

Dance like Gaga

Ook de tracklist waarop je al die moves moet loslaten is alweer van topkwaliteit, al is hij minder commercieel en Europees getint dan die van pakweg Just Dance 3. De nadruk ligt hier op dansbare nummers, niet zozeer op hyperbekende nummers. Toch ontbreken hitmachines als Bruno Mars, Rihanna en Nicky Minaj niet op de disc. Een erg merkbaar verschil voor wie al andere dansgames probeerde is dat de choreografen bij Harmonix niet alleen aan leuke danspasjes dachten bij het opstellen van de moveslist, maar ook trouw bleven aan de stijl van de performer. In tegenstelling tot Just Dance 3 heb je bijvoorbeeld bij nummers van Lady Gaga in Dance Central 2 het gevoel dat je ook echt een choreografie van Mother Monster aan het dansen bent. Wanneer je niet genoeg hebt aan alle songs op de disc is er natuurlijk ook nog DLC en kun je de nummers van Dance Central importeren wanneer je een licentiekost van 400 Microsoft Punten betaalt.

Nieuw in de choreografieën is dat er plaats is gemaakt voor Freestyle-momenten waar je zelf iets kunt bedenken en je eigen pasjes kunt dansen. Het doet een beetje denken aan de freerolls bij de drumtracks van Rock Band en we hebben er hetzelfde gevoel bij: het is fijn om zelf af en toe wat te improviseren, maar wat meer begeleiding of suggesties om het ding ook echt naar iets te laten lijken zou leuk zijn.

Proberen om bij de crew te horen

Een van de terechte kritieken van Ichi op de eerste Dance Central was het ontbreken van een carrièremodus. Harmonix heeft daarop proberen inspelen via de Crew Challenge, die je op een gestuurde manier doorheen de hele tracklist leidt. Je speelt als een beginnende danser die kost wat kost het respect van gevestigde danscrews wil losweken. Dat doe je door samen met hen verschillende nummers tot een goed eind te brengen en zo van crew naar crew te trekken. De verhaallijn is flinterdun, maar het zorgt wel voor een bindmiddel tussen wat anders een opeenvolging van helemaal losstaande nummers zou zijn. Voor ons had het allemaal nog iets diepgaander mogen zijn, maar Crew Challenge is zeker en vast een verbetering tegenover het origineel.

Nog een belangrijke wijziging is de mogelijkheid om met twee samen te dansen via een drop in/drop out systeem. Dat kun je zowel coöperatief doen in elke singleplayer modus als competitief in een Battle Mode of een Free-4-All minigame waarin je elk zo goed mogelijk de verschillende bewegingen op het scherm moet nabootsen. Het feit dat er nu effectief twee spelers gescoord worden vergroot de betrokkenheid van de tweede speler enorm, terwijl de trackingmogelijkheden niet echt lijken te haperen wanneer Kinect twee dansers tegelijk moet volgen. Dé grote afwezige is nog steeds een online multiplayer, waardoor je nog steeds geduld moet oefenen om wereldwijde online dansbattles te kunnen uitvechten. Of het te maken heeft met de beperkingen van Kinect of met de focus van Harmonix is onduidelijk, maar de afwezigheid ervan in een anders erg complete game is zeker opvallend.

Dance Central 2 ziet er erg kleurrijk uit en hapert nooit. De songs klinken zoals het hoort, al waren we wel verbaasd om te merken dat er één cover verstopt zit in de tracklist. De hele game is overigens geregionaliseerd, waardoor je niet alleen de menu’s in het Nederlands te zien krijgt, maar ook de dansleraars je in het Nederlands toespreken. Soms klinken deze tussenkomsten geforceerd  hip, cool en vet, maar verrassend genoeg moeten we toegeven dat dit na een tijdje niet echt meer stoort, maar eerder bijdraagt aan het dansschool-gevoel.