Joe Danger: Special Edition (XBLA)

In de categorie van erg goeie games die onder de radar zijn gepasseerd hoort Joe Danger van Hello Games absoluut thuis. Het spel lanceerde midden 2010 op PSN maar kwam nooit echt in de picture door een beperkt marketingbudget. Toch moet ook Microsoft het potentieel van de titel gezien hebben, want in plaats van te wachten op Joe Danger: The Movie - de opvolger van Joe Danger waar de Britse studio momenteel hard aan werkt - wilden ze absoluut ook het origineel nog naar XBLA halen. En we kunnen ze geen ongelijk geven.

Master of Disaster

Joe Danger: Special Edition is dus een remake van de originele Joe Danger. Er werden enkele nieuwigheden toegevoegd, maar de basisgameplay en de hoofdbrok van de game zijn exact dezelfde. Het concept achter Joe Danger zou je kunnen omschrijven als een mix van een hoop succesvolle games uit het platformgenre, het stunt-racinggenre en games die draaien rond het maken van superlange en knotsgekke combo’s. Enkele van die games  opnoemen zou echter onrecht aandoen aan de inventiviteit en vakbekwaamheid van Hello Games, want Joe Danger is een totaal unieke spelervaring geworden.

Het achtergrondverhaal bij Joe Danger is flinterdun en dient eigenlijk enkel om je een goeie uitvlucht te geven om telkens weer knotsgekke toeren uit te halen met Joe en zijn stuntmotor. Joe is een al wat oudere stuntman die bij zijn laatste stunt elk beentje in zijn lichaam brak, waardoor iedereen hem al had afgeschreven. Toch wil hij nog een comeback maken om nog een keer op zijn oude niveau te schitteren en het is jouw taak om dat samen met hem klaar te spelen en hem opnieuw tot Master of Disaster te kronen.

Zoveel mogelijk sterretjes zien

De weg die je moet afleggen naar de top is lang en loopt over een heleboel verschillende parcoursen die je een voor een voor de wielen geschoven krijgt. Elke track neemt niet meer dan een minuutje in beslag, maar schotelt je vaak diverse platformuitdagingen voor. Elke voltooide uitdaging wordt beloond met een ster, die je gebruikt als pasmunt om nieuwe tracks vrij te spelen. Je hoeft niet elke ster te halen om het tot het eind van de game te schoppen, maar je zult ook niet genoeg hebben aan het doorkruisen van elk level zonder oog te hebben voor de uitdagingen.

Soms volstaat het de level binnen een bepaalde tijd af te werken, soms moet je alle items onderweg oppikken, of moet je de hele level doorsjezen in een lange combo van truukjes. Joe is als stuntman immers van vele markten thuis. Je beschikt immers niet alleen over de typische platformcontrols om allerlei dodelijke valkuilen, bommetjes en wegversperringen te ontwijken, zoals achteruit rijden, jezelf bukken, springen, een double-jump manoever uitvoeren en zelfs boosten als het boostmetertje onderaan je scherm volgelopen is. Je hebt daarnaast via de schouderknoppen ook toegang tot een combosysteem waarmee je allerlei stunts kunt uitvoeren terwijl je in de lucht hangt. Deze stunts rijg je aan elkaar tot monsterlijke combo’s door eens neergekomen op de grond verder te rijden in een wheelie of endo. De besturing verloopt volkomen vlekkeloos en is erg responsief, zoals dat hoort te zijn bij dit soort games.

Van alle markten thuis

Soms zul je focussen op het platformen, zoals wanneer je op zoek moet gaan naar een speciaal item dat goed verborgen ligt in de level. Op andere momenten neemt het pure stunten dan weer de bovenhand en word je uitgedaagd om zoveel mogelijk punten te scoren door je combo niet te verliezen. Het leukst wordt het echter wanneer je beide zaken combineert en voor alle sterren tegelijk gaat. In de allereerste levels zal je dat spelenderwijs lukken, maar de complexiteit van het leveldesign vergroot gaandeweg waardoor de game bijzonder pittig wordt wanneer je echt tot het uiterste wil gaan. In tegenstelling tot de meeste platformers krijg je trouwens regelmatig niet één, maar meerdere paden voor de wielen waartussen je op welbepaalde punten kunt switchen. Een level volledig acen zul je dus soms enkel kunnen realiseren door het goeie pad te memoriseren.

Deze meerdimensionaliteit wordt ook benut om de platform- en stuntlevels af te wisselen met races waarin je het tegen enkele andere stuntmannen opneemt en het plots de boostfunctie wordt die bepaalt of je slaagt of faalt in je opzet. En als je het niet op een cleane manier kunt halen, dan kun je natuurlijk ook naar hartelust gebruik maken van de B-knop waarmee je tegenstanders van hun motor kunt keilen. Dit is trouwens ook de basis voor de multiplayer, waarin je lokaal met twee spelers aan de slag kunt. Het ontbreken van een online multiplayer is natuurlijk altijd een gemakkelijke prooi om aan minpunten te geraken, maar wanneer de singleplayer zo uitgebreid en goed uitgewerkt is als het geval is voor Joe Danger: Special Edition dan liggen we daar niet echt wakker van.

Welcome to the Lab

Helemaal nieuw tegenover de PSN-versie zijn een vijftigtal extra levels in een sterieler ogende laboratoriumomgeving, waarin je net als in de hoofdmodus een reeks uitdagingen krijgt voorgeschoteld. Deze zijn iets technischer en ook ietwat moeilijker, al is geen enkele echt onoverkomelijk. De extra levels zorgen wel voor nóg meer waar voor je geld in de Special Edition,  iets waar het originele Joe Danger al niet echt om verlegen zat.

Wanneer je trouwens de tientallen meegeleverde levels beu zou raken, dan heeft Hello Games een uitgebreide leveleditor voor je voorzien. Daarmee kun je alle aparte componenten die je tegenkomt in de singleplayer gebruiken om je eigen tracks en uitdagingen te bouwen die je dan moeiteloos kunt delen met je vrienden en de rest van de online community.  Bij het bouwen hoef je geen voorgevormd raster te volgen en alle items worden door vrij realistische physics beïnvloed. Dat houdt in dat je een plank horizontaal op de grond kunt leggen, maar ook schuin tegen een doos zetten om een ramp te maken. Daardoor heb je heel wat vrijheid, maar is het maken van een nieuwe level soms ook een monnikenwerk waarbij je goed op je tellen moet passen door het ontbreken van een knop om je laatste actie ongedaan te maken.

No-brainer

Grafisch ziet alles er knap afgewerkt en speels uit, door de heldere kleuren en het prachtige leveldesign. Ook de achtergronden zijn mooi verzorgd, met een leuke credits-level als uitsmijter. Qua audio is Joe Danger eerder beperkt, waardoor je de deuntjes die de game begeleiden wellicht sneller zult moe zijn dan de gameplay.

Elke level uit de singleplayer doorspelen zonder echt oog te hebben voor de sterren of voor highscores zal je 6-8 uur kosten, terwijl het echte werk dan nog moet beginnen: dankzij goed geïntegreerde leaderboards , extra levels die je enkel zult kunnen uitspelen door heel veel sterren te vergaren en quasi oneindige mogelijkheden via de leveleditor bevat Joe Danger genoeg content om heel wat full disc-games die voor 50 euro over de toonbank schuiven te doen blozen. Wat we ondertussen door leaderboardgedreven arcadegames als Trials HD wel gewend zijn geraakt, is de mogelijkheid om replays te kunnen zien van de toppers op de rankings om zelf beter te worden. Dit moet zowat het grootste mankement zijn dat Joe Danger: Special Edition telt, wat vooral iets zegt over de kwaliteit van de game.

Sta je dus net als ons meestal nogal sceptisch tegenover XBLA-games die het maximumetiket van 1200 Microsoft Punten opgeplakt krijgen dan kun je die gezonde kritische instelling in dit geval gerust laten varen. Wanneer je je dan ook nog eens bedenkt dat je met je aankoop een bescheiden onafhankelijke studio kunt steunen in hun opzet om iets uit te bouwen in het gamewereldje, dan is Joe Danger: Special Edition helemaal een no-brainer.