Metroid II: Return of Samus

Metroid is zo'n typische serie die nooit het grote success van Zelda of Mario heeft weten te behalen, maar desondanks enorm gesmaakt wordt door vele gamers. De voorbije jaren kregen we een heel aantal delen voorgeschoteld, waaronder de voortreffelijke Prime-trilogie. Ook de handhelds werden van de nodige portie Metroid voorzien, al is er voor de Nintendo 3DS (voorlopig) nog niets concreets aangekondigd. Om dit enigszins te compenseren bracht men Metroid II: Return of Samus naar de Virtual Console-afdeling van de eShop. Deze Game Boy-klassieker kan voor het bedrag van vier euro voor jou zijn. Wij gingen na of het spel nog steeds de moeite waard is om te spelen.

Metroid II: Return of Samus is het vervolg op de allereerste Metroid. Als we ons puur op de verhaallijn moeten baseren, kan je stellen dat het spel zich na Metroid Prime 3 en voor Super Metroid afspeelt. Ditmaal is het de bedoeling dat Samus definitief komaf maakt met alle Metroids op de planeet SR388. De planeet zou namelijk de oorsprong zijn van deze gevaarlijke wezens. Als er gevaar is of er iets loos is, mag je er ook zeker van zijn dat de Space Pirates weer iets bekokstoven en dat is dan ook hier geen uitzondering. Gewapend met haar standaarduitrusting trekt onze rondborstige premiejaagster ten strijde om ons voorgoed van de Metroids af te helpen.

Opnieuw starten we dus met een zeer zwakke Samus. Het is dan ook de bedoeling dat we op de planeet allerhande bekende en nieuwe power-ups tegenkomen. Zo bevatte Metroid II voor het eerst Space Jump Boots, de Spider Ball en de krachtige Plasma Beam. Wat wel apart is, is het feit dat niet alle voorwerpen een noodzakelijke vereiste zijn om het spel uit te spelen, al maakt het de tocht naar het einddoel wel eenvoudiger. Klassiekers zoals de Morph Ball, de bommen en de verscheidene Beams zijn overigens gewoon weer van de partij.

De originele Metroid was een hele doolhof om te doorploeteren, mede dankzij het ontbreken van een map. Ook het tweede deel bevat geen map en brengt je regelmatig op een dwaalspoor door bepaalde deuren als portaal naar een heel ander gebied te gebruiken. Gelukkig zal je hier wel een beetje op weg gezet worden door de opbouw van het spel. Het is namelijk niet mogelijk om heel ver af te wijken van het hoofddoel omdat je altijd een bepaald aantal Metroids moet doden vooraleer het lavaniveau in een bepaald gebied zakt. Vervolgens kan je opnieuw dat gebied uitkammen en de Metroids daar uitroeien. Naast deze gevaarlijke wezens zijn er ook tal van andere monsters die je het leven zuur proberen te maken. Ook de Metroids zelf hebben naar het einde van het spel toe wat meer varianten, in de vorm van de gekende Alfa, Gamma, Zeta en Omega.

Bij het downloaden van dit spelletje dachten we het snel te kunnen uitspelen, want Metroid: Zero Mission op de GBA was bijvoorbeeld in een drietal uurtjes uitgespeeld. Dit viel toch even tegen, want Metroid II is allesbehalve een gemakkelijk spel te noemen. Het is gelukkig minder moeilijk dan de allereerste Metroid, maar je zult toch regelmatig op het Game Over-scherm stuiten. Een van de voornaamste redenen daarvoor ligt aan de vijanden die een grote brok van je leven wegnemen. Wanneer je deze verslaat word je meestal beloond met een klein aantal levenspunten om je energie aan te vullen.

Dit staat in schril contrast met de hedendaagse Metroid-titels, waar het vaak net iets te eenvoudig is om je leven terug aan te vullen op de lagere moeilijkheidsgraden. Er zijn ditmaal wel een aantal save-punten, energie- en missile-spots om je spel op te slaan en je leven aan te vullen, al zijn deze vrij schaars. De 3DS heeft voor games uit de virtuele catalogus echter ook de mogelijkheid om het spel ter plekke op te slaan, ongeacht waar je staat. Een doordachtzame combinatie van al deze zaken zal menig speler gemakkelijker door het spel loodsen dan voordien mogelijk was.

Een Game Boy-titel is nu niet meteen een grafisch wonder, maar over het algemeen valt Metroid II nog best mee, op voorwaarde dat je je niet stoort aan zwart-wit beelden. Het leveldesign is afwisselend genoeg om niet té eentonig te worden, maar het gebrek van een achtergrond is toch best jammer. Nu valt er niet meer dan een donkerzwarte achtergrond te bespeuren, al was dit vroeger deels een noodzaak geweest om voldoende contrast te behouden. Mensen die al eens een Metroid gespeeld hebben zullen de vele vijanden meestal herkennen, want deze zijn grotendeels doorheen de serie gelijk gebleven. De typische Metroiddeuntjes die nog steeds degelijk klinken maken het geheel af.