NCIS

Net als miljoenen Amerikanen zijn we fans van NCIS, de misdaadserie waarin een team van onderzoekers van de Amerikaanse marine elke week opnieuw moordzaken en andere delicten oplossen. De tv-serie is ondertussen aan haar negende seizoen toe en is uitgegroeid tot een van de meest bekeken reeksen in de VS, ruim vóór CSI – die andere, meer forensisch gerichte misdaadreeks. Redenen genoeg voor Ubisoft om NCIS in de voetsporen van CSI te laten treden en er een game rond te maken. [gespeeld op PS3]

Bekend van op tv, of niet?

Wie ooit al eens een van de CSI-games in zijn console stopte, moet ofwel een superfan geweest zijn ofwel een achievement- of trophyhunter. De point-and-click games bereikten immers nooit het niveau van de reeks, maar zorgden steevast voor een boost van je trophies of van je achievementscore. NCIS doet het op een aantal vlakken duidelijk beter, maar gaat op andere punten evenzeer de mist in waardoor ook dit spel jammer genoeg niet in de buurt komt van de kwaliteit van wat je op tv te zien krijgt.

Net als bij elke gelicenceerde game probeert deze NCIS vooral in te spelen op je sentiment tegenover de setting van de reeks en haar personages. De game moet zich ergens tussen het achtste en negende seizoen situeren, met Leon Vance aan het hoofd van het bureau en met DiNozzo Senior, de vader van een van de onderzoekers, die geregeld opduikt. Alle hoofdpersonages komen natuurlijk aan bod en als je ooit de tv-serie bekeek, dan zullen namen als  Jethro Gibbs, Ziva David, Timothy McGee, Abby Sciuto en Dr. ‘Ducky’ Mallard je ongetwijfeld bekend in de oren klinken. Groot was dan ook onze teleurstelling toen bleek dat enkel de stemmen van Ducky en DiNozzo Senior ingesproken werden door hun tegenpolen in de reeks en dat de rest van de cast door matige stemacteurs werden vertolkt. Een groot deel van de connectie met de personages valt immers weg wanneer je niet hun vertrouwde stemmen hoort.

Point-and-click

Niet alleen de stemmen vallen uit de toon, ook de dialogen en scripts werden duidelijk niet geschreven door de scenaristen van de tv-reeks. Hoewel er zeker herkenbare zaken naar boven komen, zoals het traditionele klapje van Gibbs op het achterhoofd van DiNozzo en het gejengel van ‘probie’ McGee door de ervaren onderzoekers, hoor je regelmatig ook uitspraken die eigenlijk niet passen bij het karakter dat de personages hebben en die ook nooit de tv-reeks zouden halen. Ook de typische subtiele humor die van NCIS een kijkcijferkanon maakt, is niet terug te vinden in de game. De sterktes van elk personage komen gelukkig wel naar voor en je zal dus met Abby het forensisch labowerk doen, Dr. Mallard gebruiken voor een autopsie en McGee besturen om computers te hacken.

In essentie is NCIS een point-and-click game, waarbij je een muiscursor bestuurt om naar sporen te zoeken op de plaats van het delict. Anders dan bij CSI gebruik je de cursor ook om de personages rond te laten wandelen, wat toch voor een iets interactievere spelbeleving zorgt. NCIS is ook een stuk eenvoudiger dan CSI: je kunt geen enkele crime scene verlaten zonder alle sporen ontdekt en gefotografeerd te hebben. De enige irritatie die je kunt oplopen is het lang moeten zoeken naar een allerlaatste kogelinslag of bloedspoor.

Deze onderzoeken worden afgewisseld met labowerk, autopsies en computerwerk om de verschillende sporen uit te diepen en er informatie uit te halen, zoals de eigenaar van een verdachte vingerafdruk of het automerk dat je kunt linken aan een bandenspoor. Dit doe je allemaal door belachelijk simpele minigames uit te voeren. Zou je er toch in slagen om al je pogingen uit te putten om bijvoorbeeld een vingerafdruk niet te matchen met een van de vijf mogelijke referentieafdrukken, dan moet je zonder enige straf gewoon opnieuw beginnen. Wanneer je het volhoudt om de volle 4 uur en 4 cases door te spelen ben je dus automatisch 1000G of een platinum trophy rijker.

Low-budget, en dat laat zich voelen

Het leukste element van NCIS moet het ‘deduction board’ zijn, waar je alle forensische resultaten aan elkaar probeert te linken. Wanneer je bijvoorbeeld een kogelhuls hebt gevonden in de kamer waar een moord plaatsvond en tegelijk een wapen hebt opgeduikeld dat matcht met die kogel, kun je deze twee elementen samenvoegen tot de conclusie dat je het mogelijke moordwapen ontdekt hebt. Doorheen de cases zul je steeds meer informatie te combineren hebben en de combinaties worden ook een tikkeltje lastiger, zodat je toch je hoofd er moet bijhouden om de schuldige uiteindelijk tot een bekentenis te dwingen.

Dat het spel op auditief vlak tegenvalt door de afwezigheid van de stemmen van de echte acteurs haalden we al aan, maar net als de CSI-games zijn ook de graphics bedroevend beperkt en verouderd. Personages bewegen houterig, textures zijn erg basic en alles ziet er gewoon uit alsof je op de vorige generatie consoles aan het spelen bent. Aan de grootte van de omgevingen zal het niet gelegen hebben, want in totaal zijn er niet meer dan een vijftiental omgevingen van beperkte omvang waarin je je doorheen de game in beweegt. Ook de cutscènes zijn niet volledig geanimeerd, maar een opeenvolging van screenshots zoals we eerder gewend zijn te zien op de Nintendo DS. Alles wijst erop dat het budget dat de ontwikkelaar kreeg om deze game te maken erg laag moet zijn geweest, wat enorm jammer is, want er zat zeker meer potentieel in dan het uiteindelijke resultaat.