HANDS-ON PREVIEW | Pure willekeur in Lost in Random

Een flinke tijd geleden kwamen EA en ontwikkelaar Zoink (dat we kennen van onder andere Stick it to the Man en Fe) op de proppen met Lost in Random. Al van bij de aankondiging viel de game op met de Burtoniaanse sfeer en dus waren we maar wat blij dat we eens een keertje met de game aan de slag konden.

Lost in Random speelt zich af in Random, een koninkrijk dat wordt geregeerd door een slechte koningin. Ze regeert met harde hand en een donkere dobbelsteen. Die dobbelsteen bepaalt het volledige leven in Random, waardoor alles nogal, nu ja, random verloopt. De verwijzingen naar dobbelstenen zitten dan ook overal in de wereld.

Zo is het land opgedeeld in zes districten, met namen als Two Town en Sixtopia. Hoe lager het nummer van het district, hoe slechter het leven. Sixtopia is daarom een soort legendarische regio waar iedereen gelukkig is en waar ook de koningin leeft. Alle personages in Two Town hebben dan weer een gespleten persoonlijkheid en op basis van de worp van de koningin wordt bepaald welke persoonlijkheid ze die dag moeten gebruiken. Dat wordt zelfs zo erg dat hun twee persoonlijkheden zich fysiek beginnen te manifesteren. Soms worden al die verwijzingen misschien net iets te veel, maar Zoink is duidelijk niet bang om zich vol op hun idee te storten.

Een ander opvallend aspect aan Lost in Random is natuurlijk de grafische stijl, waar de invloed van de films van Tim Burton niet te ontkennen is. Zeker fans van pakweg Nightmare before Christmas of Frankenweenie zullen zich meteen thuis voelen. Op zich ziet Lost in Random er heel mooi uit, maar in de eerste uren die we konden spelen was alles wel heel donker. Daardoor gaan wat veel details in de wereld verloren en springen de verschillende personages er minder uit. We hebben natuurlijk nog maar de eerste twee districten kunnen ontdekken en die zijn nu eenmaal mistroostig, dus we hopen dat in het verdere verloop van de game er wat meer kleur in komt.

Wat wel heel goed in elkaar zit, is de muziek en het stemmenwerk. De muziek is bijzonder sfeervol en de verschillende stemmen, waaronder een sterke verteller, brengen het verhaal echt tot leven.

Het verhaal van Lost in Random draait rond Even, een meisje dat samen met haar familie leeft in het laagste district in Random. Net zoals elke inwoner van Random krijgt haar zus Odd (zie je wat ze daar gedaan hebben?) de kans om met de teerling van de koningin te gooien om haar verdere lot te bepalen. Ze gooit een zes en mag dus met de koningin naar Sixtopia. Een jaar later begint Even vreemde dromen te krijgen en gaat ze op zoek naar haar zus. Al snel ontmoet ze Dicey, de enige andere dobbelsteen in de wereld van Random. Alle andere dobbelstenen zijn immers verbannen door de koningin, want ooit was er een tijd dat heel veel inwoners een eigen teerling hadden en zo hun eigen lot konden bepalen.

Dicey is een leuke sidekick, maar ook niet meer dan dat. In sommige gespreken zorgt hij voor wat humor, maar omdat hij niet echt een stem heeft en maar wat geluidjes maakt is het duidelijk dat het vooral daarom is dat Dicey ‘een personage’ is en dat Even niet gewoon zomaar een dobbelsteen met zich meezeult.

Dicey schittert vooral in de combat, waar het hele random-idee sterk wordt doorgetrokken. Om te beginnen start je aan elk gevecht met vijftien kaarten in een deck, die je doorheen de game kan verzamelen. Die kaarten bevatten abilities, wapens, defensieve spreuken en ga zo maar door. Om die kaarten te kunnen gebruiken moet je een soort van kristallen verzamelen tijdens de gevechten. Die schiet je met je katapult van vijanden, waarna Dicey ze zal oprapen. Hoe meer kristallen je verzamelt, hoe meer kaarten je kan gebruiken, met een maximaal van vijf kaarten. Die worden random uit je deck van vijftien kaarten getrokken. Op dat vlak weet je dus al niet wat je krijgt en moet je er voor zorgen dat je een gebalanceerd deck maakt.

Zodra je minstens een kaart kan gebruiken, mag je met Dicey gooien. Het aantal ogen dat je gooit vertegenwoordigt als het ware mana die je kan inzetten. Elke kaart heeft een waarde en zo moet je proberen om zo goed mogelijk je kaarten te gebruiken.

Het basisidee is best leuk, maar er zijn wel wat mankementjes. Omdat je geen schade kan toebrengen zonder een wapen dat je van een kaart krijgt, kunnen zelfs eenvoudige gevechten nogal lang duren. Doordat alles random loopt, is het soms ook gewoon wachten tot je een bepaalde kaart krijgt om bepaalde vijanden aan te pakken. Er zijn ook aanvallen waarbij Dicey bijvoorbeeld kan ontploffen, maar het systeem waarbij je hem op vijanden afstuurt werkt niet altijd even vlot. Omdat friendly fire een ding is in deze game en Dicey altijd terug achter je aan komt lopen, gebeurt het wel eens dat jezelf heel wat schade toebrengt.

Langs de andere kant zijn de gevechten, toch in het eerste deel van de game, nogal eenvoudig. Zelfs toen we door meerdere vijanden werden aangevallen, waren we maar raar of zelden echt in gevaar. Gevechten worden dan wel langdradig, omdat je constant moet weglopen van vijanden om ze van op een afstandje te beschieten met je katapult, om kristallen te verzamelen. Eens dat gelukt is, kan je met Dicey gooien, een wapen te pakken krijgen en weer aanvallen tot het kapot is. Om dan opnieuw dezelfde cyclus te volbrengen. Samen met de eenvoud is de combat daardoor niet altijd even interessant.

Ook het baasgevecht dat we konden spelen volgde ongeveer datzelfde patroon. Tot slot zijn er ook nog een aantal gevechten waarbij je een pion op een soort spelbord verplaatst met elke worp van Dicey. Af en toe duiken er dan obstakels op, die je kan kapot doen door te voldoen aan een speciale voorwaarde. Tot nu toe wou dat zeggen dat je gewoon een bepaalde vijand moest verslaan, dus ook hier hopen we verder in de game wat meer variatie.