Hands-on preview: Rainbow Six: Siege
Hands-on preview: Rainbow Six Siege
[Gespeeld op PS4]
Uit een van onze recente polls blijkt dat het merendeel van de gamers nog steeds een stevige singleplayer verkiest boven de multiplayer van een game. Laat nu Rainbow Six: Siege echter een game zijn die niet echt een singleplayer heeft en daardoor volledig teert op zijn multiplayer. Die multiplayer konden we alvast – 2 maanden voor zijn release op 1 december – even stevig aan de tand voelen dankzij de beta.
Officieel ging het om een gesloten beta, maar vermits de codes overal voor het oprapen lagen was de grens tussen een open en gesloten beta niet groot. Het voordeel van het gebruik van codes was echter dat Ubisoft deze geleidelijk aan kon verspreiden om zo de massale toestroom van mensen in goede banen te leiden. Dat bleek nodig, want het is duidelijk dat er technisch nog heel wat bijgespijkerd moet worden. Het grootste euvel was dat een falende matchmaking meer regel was dan uitzondering. Zo kon dit matchmakingproces absurd lang duren en verloren we tijdens de match ook soms de verbinding wegens zaken zoals ‘Host Migration’. Dit doet vermoeden dat de game beroep doet op een P2P-verbinding, maar Ubisoft verklaart dat enkel de voice- en textchat via P2P verloopt. De gameplay en matchmaking zou 100% via dedicated servers moeten lopen.
De speelmodes in de beta waren gelimiteerd tot ‘Bomb’, ‘Secure Area’ en uiteindelijk werd ook nog ‘Terrorist Hunt’ aan het lijstje toegevoegd. De bekende speelmode waarin je een gijzelaar moet zien te redden uit de handen van terroristen hebben we dus nog te goed in de eindversie van de game.
Ongeacht welke speelmode je kiest, bestaat de eerste stap steeds uit het selecteren van je operator (klasse) en zijn uitrusting. Zo heb je bijvoorbeeld de ‘sledge’ operator die met zijn sloophamer door muren kan breken. Andere operators zoals de ‘soldier’ kunnen datzelfde effect bekomen door bijvoorbeeld een ‘breach’ bom op de te vernielen muur te plakken. Zo heeft elke operator wel zijn eigen wapens, gadgets en specialisatie. Deze vernieling van muren, plafonds… geeft je een ontelbaar aantal mogelijke ingangen om je doel te benaderen waardoor je heel wat vrijheid hebt.
Als iedereen een klasse heeft geselecteerd, wordt er overgegaan op de voorbereidingsfase. Het verdedigende team barricadeert ramen en deuren, poot schilden neer en plant prikkeldraad op strategische plaatsen terwijl het aanvallende team via radiogestuurde wagentjes alvast even het terrein kan verkennen. De positie van de bommen en terroristen kunnen bepalen vóór de match geeft je een onmiskenbaar voordeel wanneer de match effectief start.
In speelmode Bomb treed je als terrorist in de verdedigende stellingen om bommen te beschermen tegen de aanvallende speciale eenheden. De match eindigt als er een bom ontploft of als alle bommen onschadelijk werden gemaakt, maar meestal eindigt de match doordat een van de teams volledig is uitgeroeid. Dit laatste is wat Rainbow Six: Siege vooral onderscheidt van vele andere shooters. Hier kan je namelijk niet roekeloos te werk gaan met de gedachte “als iemand me neerknalt, respawn ik toch meteen meer”. Als je vijand je volpompt met lood betekent dit voor jou het onverbiddelijke einde tot de volgende ronde.
Ook omwille van deze reden blijkt weer dat cohesie tussen de teamleden een groot voordeel biedt. Wanneer je een kogel vangt en de schade is beperkt kunnen teamleden je immers nog terug op de benen helpen. Als je een mode zoals ‘Terrorist Hunt’ - waarin je een groep terroristen moet stoppen - speelt met vreemden zullen je teammaten niet altijd even gretig zijn om je te reviven. Hoe minder ‘concurrentie’, hoe meer terroristen ze immers zelf kunnen vloeren en hoe hoger ze eindigen op de ranglijst.
Als je samen met wat vrienden de terroristen hebt gelokaliseerd en een tactisch plan hebt beraamd om gelijktijdig binnen te stormen en met behulp van gadgets het vijandige team te overmeesteren, beleef je pas écht de ultieme Rainbow Six ervaring. De voldoening na een dergelijke succesvolle overmeestering is dan ook groot, maar eerder zeldzaam omdat je allereerst al 5 vrienden tot je beschikking moet hebben. Als je Rainbow Six: Siege moet spelen met vreemdelingen verlies je het grootste stuk van de ervaring. Daarnaast was de ‘friendly fire’ ook spek voor de bek van trolls die ons wel eens– al dan niet opzettelijk – neerknalden.
De tweede speelmode, Secure Area, verloopt erg gelijkaardig aan de eerste speelmode. Zo is er opnieuw een voorbereidingsfase voor de start van de match en blijft je personage dood tot aan de volgende ronde als hij wordt neergeknald. Anders dan bij Bomb is echter dat je de ronde nu kan winnen door een bepaald gebied te lokaliseren en er gedurende 30 seconden de controle over weet te houden. Uiteraard kan je ook nog steeds de ronde winnen door het andere team volledig uit te roeien.
Het nadeel van deze speelmodes was dat de matches steeds zodanig snel afliepen dat het eigenlijk niet opwoog tegen de lange laadtijden bij de matchmaking. Om die reden grepen we vaak naar de derde en laatste speelmode van deze beta: Terrorist Hunt. Bij deze speelmode werkt het volledige team samen om een groep terroristen die zich verbergt in het huis uit te schakelen. Het is trouwens ook mogelijk om deze speelmode solo te spelen als ‘lone wolf’ als alternatief voor de ontbrekende singleplayer.
Naast de technische moeilijkheden dient Ubisoft de game ook nog wat beter te balanceren. Leden van het aanvallende team konden tijdens de beta bijvoorbeeld allemaal een schild meenemen naar het slagveld. Niets mis mee in eerste instantie, maar toen bleek zo’n schild onvernietigbaar te zijn en kan de persoon die het schild gebruikt ook nog gewoon schieten met zijn pistool. Als je als terrorist in een duel verwikkeld geraakt met iemand uitgerust met een schild en pistool maak je dus bijna geen schijn van kans. Een andere bezorgdheid is dat we twijfelen of de speelmodes wel entertainend zullen blijven gedurende een lange tijd, zeker als je met vreemden speelt.
