Hands-on: Company of Heroes: Ardennes Assault
Company of Heroes 2: Ardennes Assault
Company of Heroes 2 kwam vorig jaar uit en kende al een uitbreiding voor het multiplayer-gedeelte van het spel. Nu komt er echter ook een standalone singleplayer campagne over het laatste grote offensief van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog: de Slag om de Ardennen. Dat was voor Relic en Sega reden genoeg om alle West-Europese journalisten te laten afzakken naar Bastogne - de ideale locatie voor een preview.
Bij Company of Heroes 2 merkten we op dat het verhaal ons niet echt wist te pakken, ook al bekeek het een eerder ongeziene kant van de Tweede Wereldoorlog. Ook het constante bevriezingsgevaar werd na een tijdje vervelend. In het begin ging het om een leuke mechanic, maar na een paar missies voelde het aan als een verplicht 'stealth-stuk' in een FPS of RPG. Relic wist ons dan ook snel bij monde van Mitch Lagran te vertellen dat ze komaf gemaakt hadden met het meeste van het bevriezingsgevaar, ook al is de winter van 1944 de ideale plaats om de mechanic te gebruiken.
Dat is overigens niet het enige goede idee dat Relic had. Het spel wordt immers ook als standalone expansion pack verkocht - je hebt CoH2 dus niet nodig om het te spelen - en de ontwikkelaar heeft er ook alles aan gedaan om de verbondenheid met de hoofdrolspelers te vergroten. Van die hoofdrolspelers zijn er nu ook drie: een jonge twintiger aan het hoofd van para's, een oude rot aan het hoofd van een ondersteunende compagnie en een bevelhebber van een gemechaniseerde brigade. De drie brigades zijn speelbaar, hebben elk een eigen speelstijl en voelen ook anders aan dankzij aangepaste stemmen voor de speciale eenheden.
Het opzet is op zich simpel: je hebt de controle over die drie brigades en je kan ze verplaatsen op een tactische kaart als ware het een potje Risk. Daar aangekomen begint dan de volgende missie. De kaart past zich ook aan op basis van de gebeurtenissen: trekken de moffen zich terug na een bepaalde missie, dan verdwijnen die eenheden niet, maar gaan ze gewoon naar de naburige stukken van de kaart. Je kan je brigades ook verbeteren door upgrades te kopen voor de belangrijkste vaardigheden van je bevelhebber. Dat doe je met 'requisition', een resource waar je meer van krijgt naargelang je meer zijmissies doet. Verder kan je je eenheden ook verbeteren door meer eenheden in leven te houden tijdens de missies, want zo krijg je meer veteranen in de gelederen.
Het feit dat het echt loont om je eenheden in leven te houden, gekoppeld aan het feit dat elke brigade een eigen persoonlijkheid heeft, zorgt er echt voor dat je je deze keer verbonden voelt met het verhaal. Zo is het bijzonder leuk om de aanvoerder van de para's te horen struikelen over de naam Houffalize als hij het 'after action report' aan het typen is. Bij de para's wordt er verder onder de eenheden ook veel geknord omdat ze slecht uitgerust zijn en helemaal geen sprong hebben kunnen maken.
Na met de drie brigades gespeeld te hebben, kunnen we met enige zekerheid zeggen dat de parachutisten, de Amerikaanse 101st Airborne Division, het gemakkelijkste zijn om mee te spelen. Dankzij de vaardigheid van de bevelhebber kan je immers een constante stroom van para's verzorgen die aan de frontlinie geleverd worden. De gemechaniseerde brigade is iets moeilijker, maar de ondersteunende brigade was veruit de moeilijkste. Dat ligt voornamelijk aan onze speelstijl, want met de parachutisten kan je namelijk goed 'zergen' (snel overrompelen, nvdr).
Het ging om een preview build en dus was er natuurlijk sprake van een aantal bugs, maar Relic was blij om onze feedback over het spel te horen. Sommige bugs konden zelfs beschouwd worden als historisch accuraat: zo was er een probleem met de UI voor de P-47 Thunderbolt airstrike en dat zorgde ervoor dat ze vreselijk inaccuraat waren. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog stonden de airstrikes met raketten niet bepaald bekend voor hun uitstekende precisie. Het geluid van die P-47's zat overigens wel volledig goed, wat een hels kabaal.
Op het einde van de dag is Lagran erg blij om te horen dat we ons verbonden voelden met de eenheden. Een van de zaken dat Relic wou meegeven aan het spel is het idee dat oorlog wel degelijk de hel is, ook al gaat het om een spel. Om dat te bereiken wil het dat je je identificeert met de commandant van de brigade, maar ook met de individuele eenheden op het veld. Om dat nog verder in de verf te zetten zal het spel ook keuzes en gevolgen hebben en zijn er, volgens Relic, een bijna oneindig aantal mutaties van de campagne mogelijk, wat de herspeelbaarheid ten goede moet komen. Lagran vertelde ook dat ze geprobeerd hebben om met deze uitbreiding Company of Heroes uit de typische kleine steden en dorpjes te halen, om het naar de bossen te brengen. De missie die wij speelden, speelde zich wel nog af in Houffalize, maar Lagran verzekert ons dat er meer bossen aan te pas zullen komen.
