Hands-on preview: Watch_Dogs
Een digitaal Chicago in Watch_Dogs
[Gespeeld op PS4]
Het is ondertussen bijna twee jaar geleden dat Watch Dogs werd aangekondigd op E3. Gedurende die twee jaar heeft de game heel wat meegemaakt. Vooral het uitstel en de heisa rondom de beruchte "downgrade" hebben ervoor gezorgd dat de weg van aankondiging tot release niet meteen van een leien dakje liep. Dat betekent echter niet dat dat Ubisoft een slechte beslissing heeft genomen, want na de laatste paar trailers eind vorig jaar merkte je wel dat er nog wat werk aan de winkel was. Die paar maanden uitstel hebben er natuurlijk niet voor gezorgd dat Watch Dogs een volledig andere game is, maar wat extra polish kan nooit kwaad.
Het is net geen jaar geleden dat we hier op 4Gamers de eerste preview van Watch Dogs hebben neergepend, een eeuwigheid in de gamesindustrie. Op vlak van verhaal lijkt er echter niet veel veranderd te zijn. De game draait nog steeds volledig rond Aiden Pearce en zijn wraakmissie. Een slechte beslissing in zijn verleden heeft ervoor gezorgd dat zijn nichtje is gestorven en sindsdien bewaakt hij zijn familie als een trouwe hond. Af en toe komt er ook een aanvalsgeweer of twee aan te pas, maar in zijn geheel is Aiden vooral een sluwe vos die zijn vijanden het liefst verrast met tal van hacks.
Om dat allemaal wat extra in de verf te zetten, gaf Ubisoft ons vier uur lang carte blanche in Chicago. Het is duidelijk dat de publisher opnieuw veel vertrouwen heeft in de titel en net daarom krijgen we toegang tot zowat heel de stad. Er komen wel twee hoofdmissies aan te pas vooraleer we Chicago onveilig mogen maken, maar het is duidelijk dat Ubisoft hier de focus wou leggen op de stad en wat er allemaal mogelijk is in hun open wereld.
Om te beginnen heeft Aiden Pearce zijn eigen appartement in de stad, een thuisbasis waar je van kleding kan wisselen of een dutje kan doen. Het dient vooral als zijn persoonlijke stek en is erg vergelijkbaar met de huizen die je gewend bent uit andere open-wereld games. Het is ook gewoon een leuke toevoeging die het geheel wat levendiger doet aanvoelen. Gezien onze kleerkast voorlopig wat leeg blijkt te zijn, hebben we trouwens al meteen ons eerste doel in zicht: een bezoekje brengen aan de lokale kleerwinkel.
Althans, dat was ons doel. Eenmaal in Chicago is het nogal makkelijk om te bezwijken aan de elvendertig andere afleidingen. Terwijl we op ons dooie gemak door de stad wandelen, bekijken we namelijk constant de persoonlijke informatie van nietsvermoedende voorbijgangers. Dat is niet enkel verslavend, het levert je vaak ook hun bankinformatie op waarna je hun rekening kan leegplunderen door de dichtsbijzijnde bankautomaat te gebruiken. Zelf liepen we dan weer iemand tegen het lijf waarvan we de registratie van hun auto konden meepikken, waarna diezelfde auto naar onze locatie wordt gebracht. We ruilen ons voetwerk in voor een gaspedaal, denken even terug aan ons originele doel en geven plankgas naar de lokale klerenwinkel.
Chicago onveilig maken met een vierwieler is vaak een pak leuker dan te voet, zeker als de politie van zich laat horen. Om dat aan te tonen, rijden we even kort op het voetpad en over enkele onschuldige bijstaanders. Al vlug wordt er gebeld naar de politie. Als we echt zouden willen, zouden we dat gesprek kunnen traceren en de telefoon in kwestie kunnen vernietigen nog voor de politie onze locatie bepaalt. Zoiets is perfect mogelijk in Watch Dogs. In dit geval doen we dat niet, we willen nu eenmaal dat de politie ons achtervolgt. In andere games ben je bijna namelijk altijd in het nadeel als de authoriteiten je achtervolgen. Je enige optie is te ontsnappen of gebruik te maken van een Pay 'n' Spray zoals in GTA.
In Watch Dogs heb je echter de volledige controle over de stad. De stad is jouw belangrijkste wapen, iets dat de game al snel bewijst wanneer de politie eindelijk arriveert. Eenmaal de achtervolging begint, halen we onze hacks boven en kan de pret beginnen. We rijden langs een kruispunt, hacken de verkeerslichten en plotseling ramt een truck twee politieauto's. Even verder rijden we over een reeks verkeersplaatjes die verstopt zitten onder de grond. We kijken achter ons, wachten tot het moment wanneer de politie er tracht over te rijden en activeren ze dan. Het zijn acties als dit die ervoor zorgen dat we Watch Dogs met een volle grijns zitten te spelen.
Maar goed, na dat kleine akkefietje komen we eindelijk aan op onze locatie: de klerenwinkel. Het lijkt misschien onbelangrijk voor sommige mensen, maar een winkel als deze zet aan tot het aanpassen van je personage en dat is toch wel iets dat een essentiële rol speelt in een open-wereld game. Vrijheid staat boven alles in dit genre en het kunnen aanpassen van je personage is dan ook een leuke, doch traditionele toevoeging. We passen wat nieuwe outfits, kiezen eentje die ons aanstaat en betalen daarna met het geld dat we eerder hebben gestolen van de bankrekening van een willekeurige stadsbewoner.
Als we terug buitenkomen, zetten we voort met het hacken van persoonlijke informatie. Ditmaal stelen we geen bankinformatie of auto's, maar zoeken we naar zijmissies. Dat is namelijk een tweede optie als je het profiel bekijkt van een burger. Niet iedereen geeft je natuurlijk een zijmissie, want meestal gaat het over misdaden of andere louche activiteiten. In ons geval kwamen we een man tegen die zijn ex-vriendin niet kan vergeten en haar constant zit te stalken. Meer nog, hij is op dat moment van plan om geweld te gebruiken. We traceren zijn locatie, verkopen hem een mep of twee en klaar is kees. Zijmissies als dit liggen verspreid over de gehele stad en diens inwoners en er zou genoeg variatie in moeten zitten om het interessant te houden. Of het repetitief zal worden na een paar uur is voorlopig wel nog moeilijk te zeggen, zeker gezien we niet met zekerheid weten of je na een tijdje gelijkaardige missies begint te zien.
Repetitieve zijmissies doen veel mensen wellicht denken aan Assassin's Creed. De vrees zat er dan ook in dat Watch Dogs op dat vlak te veel zou aanvoelen als Assassin's Creed in een modern jasje. Het klopt wel dat het wat invloeden uit die franchise haalt. Aiden Pearce beklimt misschien geen gebouwen zoals een assassin, maar de besturing is wel heel erg vergelijkbaar en de manier waarop hij over barricades springt, doet ons denken dat hij misschien ook een assassin als voorvader heeft gehad. Daar stopt de vergelijking wel, want in zijn geheel speelt Watch Dogs anders en voelt de wereld ook gewoon anders aan. Er is duidelijk meer vrijheid.
Een ding dat je misschien wel nog doet denken aan Assassin's Creed, en bij uitbreiding Far Cry 3, zijn de ctOS faciliteiten. Aiden heeft natuurlijk al toegang tot het computernetwerk dat de hele stad in de gaten houdt, maar her en der zijn er nog delen van de stad waar hij geen ontvangst heeft en zijn hacks dus in mindere maten kan gebruiken. Op dat vlak zijn deze faciliteiten vergelijkbaar met de buitenposten van Far Cry 3 en de forten van Assassin's Creed. Je moet binnen zien te geraken, de server room hacken en daarna heb je volledige ontvangst in de omgeving. Dat klinkt nu makkelijk, maar dat gebouw is volledig omsingeld met sterke beveiligde wachters. Je geweer bovenhalen en ze een voor een afknallen is een optie, maar je kan ook de stealth-toer opgaan.
Zoals je misschien wel weet, was dat ook een mogelijkheid in Far Cry 3. Je kon stealth-gewijs de alarmen uitschakelen van een buitenpost zodat ze vijand geen backup zou kunnen inschakelen. Watch Dogs gaat nog een stap verder. Je hackt een camera en daarna kan je van camera naar camera springen. Uiteindelijk traceer je dan de wachter die de security code op zijn smartphone heeft staan. Met de code op zak, hacken we daarna de telefoon van een wachter die patrouilleert langs het gebouw. Wanneer die dan het gebouw binnengaat, springen we van zijn telefoon naar de computer. Daarna volgt een korte puzzelgame met een simpel, doch leuk concept. Eenmaal uitgespeeld is ons doel volbracht zonder ook maar één fysieke handeling te hebben gebruikt. Alles verliep digitaal, een nieuwe vorm van stealth die ons eerlijk gezegd wel aansprak.
Aidens mobiele telefoon is trouwens meer dan enkel een toestel om te hacken. Het is natuurlijk wel zijn prioriteit, maar Ubisoft heeft er ook nog enkele - al dan niet ludieke - randactiviteiten in verwerkt. Je kan er bijvoorbeeld auto's mee bestellen die worden afgeleverd op jouw locatie. Bepaalde auto's kan je vrijspelen door challenges of verhaalmissies te vervolledigen terwijl je andere auto's gewoon moet aankopen. Dat gaat van een simpele stadswagen tot een luxueuze sportwagen. Daarnaast kan je ook gewoon radio-muziek blijven afspelen, ook al zit je niet meer in de auto. Watch Dogs heeft ook een eigen versie van Facebook en Foursquare, zodat je in-game een hoop kan delen met andere spelers.
Het allerleukste zijn echter de augmented reality games. Die kan je activeren vanuit de telefoon en zorgen voor een erg leuke afwisseling. Je moet bijvoorbeeld de invasie voorkomen van een boel aliens. Aiden krijgt daarvoor een soort speciale augmented reality pistool en moet daarmee wave na wave aliens mee afknallen. Elke wave verschijnen er steeds meer van die wezens en het wordt dus ook steeds moeilijker, al blijft het wel leuk... zeker gezien dit alles gewoon op de straten van Chicago gebeurt waar blijkbaar enkel jij die aliens kan zien. Andere mensen zullen wel eens raar opkijken als ze jou zien opgaan in het spelletje, maar daarnaast is het wel erg leuk.
Daarnaast heb je ook Madness, wat al wat indrukwekkender is. De Watch Dogs-versie van Carmageddon. Chicago staat plotseling in vuur en vlam en zowat alle bewoners zijn getransformeerd in zombies en jij moet er zoveel mogelijk platrijden terwijl er steeds een nieuw hoofddoel verschijnt. Dat gaat van killstreaks tot een bepaalde snelheid halen. Het is erg verslavend en ook gewoon indrukwekkend om te zien. Het voelt bijna aan als een aparte game en bevestigt dan ook wat we al eerder voelden: Watch Dogs is echt een grote game.
Onze sessie werd afgesloten met wat multiplayer-gameplay. De overgang van singleplayer naar multiplayer gebeurt vrijwel vlekkeloos, buiten die ene keer dat we bijna tien minuten hebben moeten wachten tijdens een laadscherm. Het is iets dat ons ook opviel tijdens de singleplayer. Af en toe als we stierven, duurde het soms best lang vooraleer we terug konden spelen. Het is natuurlijk moeilijk te zeggen of dit aan de previewversie lag of niet. Als het zo was, dan hopen we in ieder geval dat de finale versie er minder last van heeft, want de lange laadtijden konden soms wel storend overkomen.
Maar goed, de multiplayer zelve is vrij leuk uitgewerkt. Je kan bijvoorbeeld racen tegen maximaal acht spelers, maar elke speler kan gebruik maken van hacks. Dat wordt al snel een chaotisch fiasco met explosies à volonté, maar het maakt de race ook wel des te spannender. Oké, je hebt soms zin om de controller tegen het scherm te smijten als iemand de verkeerslichten hackt en een schoolbus tegen jouw wagen rijdt, maar je voelt je achteraf vast beter als je een riool doet ontploffen net wanneer een concurrent er over rijdt.
Daarnaast kan je ook een hacking-minigame in teamverband spelen waar je een stuk digitale informatie moet uploaden. Als de concurrentie dicht genoeg is, kunnen ze de informatie stelen. Dat merk je aan een rode straal die aanduidt dat je de informatie aan het verliezen bent. Dan is het de bedoeling dat je ofwel ontsnapt met een auto of de vijand neerschiet voor hij het kan stelen. Het eerste team dat 100% upload haalt, wint. Een belangrijk detail: de upload telt voor beide teams dus als de concurrentie de informatie steelt terwijl jij 99% van de upload gedaan hebt, dan moeten zij nog maar 1% uploaden om te winnen.
Afsluiten doen we best met de grafische kant, iets waar veel mensen toch nog steeds over praten. Gezien we de PS4-versie hebben gespeeld kunnen we één ding zeggen: dit spel ziet er sowieso niet zo goed uit als de E3 2012 reveal. Een grote verrassing is dat natuurlijk niet, want Ubisoft praat al langer over het feit dat die versie op een erg zware computer werd gespeeld. Of de pc-versie er uiteindelijk zo zal uitzien, zal de tijd moeten uitmaken. De PS4-versie zag er in ieder geval erg mooi uit. Of het nu een downgrade is of niet, de stad zag er gelikt uit en er was ook steeds genoeg volk aanwezig om het geheel levendig te doen voelen. De weerkaatsing op jouw auto als je Chicago rondrijdt oogt tenslotte ook indrukwekkend. Met al de verschillende platformen in het achterhoofd krijg je wel het gevoel dat er misschien nog meer mogelijk was als deze titel enkel op PS4, Xbox One en pc zou lanceren.
