Hands-on preview: Wolfenstein: The New Order

Nazi-goreng op het menu in Wolfenstein: The New Order

Gamescom mag dan wel in Duitsland gelegen zijn, het weerhield Bethesda er niet van om hun nieuwste nazishooter te voorzien van de nodige bombastische reclame. Inclusief gemene nazi's en hakenkruizen. Gewaagd zou je denken, maar het uitsluiten van een multiplayer-component (The New Order bevat geen multiplayer) in een Wolfensteingame is misschien nog een tikkeltje erger. Of toch niet?

Wie heeft er in hemelsnaam besloten om geen multiplayer in deze game te steken? Wel, dat was de beslissing van de nieuwe ontwikkelaar achter deze (ondertussen negende) telg in de franchise: MachineGames. Een vrij onbekende naam, al is dat niet zo vreemd. Deze in Zweden gelegen ontwikkelaar heeft namelijk nog geen enkele game op haar palmares staan, al bestaat de studio wel uit enkele veteranen die onder andere hebben meegewerkt aan de Riddick games, een videogame-franchise die zeker het vermelden waard is. Net door die achtergrond is het misschien niet zo slecht dat Wolfenstein terugkeert naar zijn roots, het begon uiteindelijk allemaal als een arcadegetinte shooter voor één persoon.

Indruk maken, dan proberen ze in ieder geval vanaf de eerste seconde. Onze demo begint namelijk met het beklimmen van een door nazi's bezet kasteel. Zelf spelen we als B.J. Blazkowicz - een icoon in de franchise - en onze missie bestaat eruit om datzelfde kasteel te infiltreren en generaal Deathshead (opnieuw een bekend gezicht) een kopje kleiner te maken. Allemaal makkelijk gezegd en gedaan, maar ondertussen botst er een vliegtuig tegen de muur van het kasteel en moeten we brokstukken ontwijken terwijl een groep snoodaardige Duitsers ons probeert vol te pompen met lood. Af en toe lukte het hen jammer genoeg ook en dan valt het ons op hoe de levensbalk in mekaar zit. Die wordt namelijk automatisch terug opgevuld als je even niet geraakt wordt, maar niet volledig. Je moet dus nog steeds health-packs vinden, wat een mooie combinatie oplevert tussen de old-skool manier van werken (enkel health-packs) en de meer moderne manier van spelen.

Eenmaal binnen het kasteel begint het plezier pas echt. De burcht is namelijk overspoeld door de vijand, overal lopen er nazi's die ons maar al te graag een kogel door het hoofd willen jagen. Gelukkig wijst de game ons er op dat we stealthgewijs vijanden kunnen afmaken met ons mes, maar na slechts drie nazi's op die manier te vermoorden besluiten we ons machinegeweer boven te halen. Niet zonder reden, want de vijand heeft ons gespot en de volledige kamer wordt gealarmeerd. Vanaf dat moment valt het ons op hoe leuk het wel niet is om te schieten in Wolfenstein: The New Order. Terwijl we ons begeven van muur naar muur en elvendertig soldaten naar het hiernamaals sturen, voelen we gewoon dat het arcadegevoel hier vrij goed zit. Net wanneer je dan denkt dat het niet beter kan, raap je een tweede machinegeweer op en kan je beide geweren gelijktijdig afvuren. De iron-sights worden hier wel ingeleverd, maar ondanks die mindere precisie is het verdomd moeilijk om terug te keren naar één wapen. We durven zelfs zeggen dat dit één van de beste ervaringen is uit de game.

Maar goed, wanneer al die Duitsers eindelijk dood zijn, kunnen we ons op het dooie gemak verplaatsen binnenin het kasteel. Makkelijker gezegd dan gedaan, want er zijn veel verschillende kamers en trappen en de game zegt ons ook niet expliciet waar we moeten zijn. We waren dus verdwaald, al is dat zeker geen negatief punt. Allesbehalve zelfs, want het is net leuk om nog eens een shooter te spelen waar niet alles lineair is en waar we onze eigen weg nog echt moeten zoeken. Af en toe vinden we zelfs een paar knipogen naar de oudere games, zoals gouden sieraden en bekers die voor het grijpen liggen in de bureau van een of andere commandant. Je kan ook eten en drinken vinden om je levensbalk tijdelijk te verhogen tot boven het maximum van 100. Koffie drinken om daarna als een opgepepte zot met twee machinegeweren in het rond te schieten? Het is perfect mogelijk.

Na een helse toer doorheen het nazi-kasteel bereikt ons team een kamer die gevuld lijkt te zijn met allerlei vlammenwerpers. Op de muur staan vier standen te lezen en om de zoveel seconden wordt een nieuwe stand geactiveerd, waardoor er steeds meer vlammen de kamer vullen. Door een paar ingenieuze stappen (en een sleutel die verstopt zat in één van de schuiven) kunnen we gelukkig nog net ontsnappen. De eerstvolgende kamer is echter niet veel beter, want er staat namelijk een nazirobot op ons te wachten. U hoort het goed: een nazirobot. Gelukkig zijn we hiervoor uitgerust met een simpele doch effective strategie: rondlopen in cirkeltjes tot hij er bij neervalt. Dat lukt uiteindelijk ook, maar de vele vuurgevechten hebben hun sporen achtergelaten en een van onze soldaten is zelfs zwaargewond. Om het allemaal nog wat erger te maken bevindt Deathshead zich plotseling achter een deur die (hoe kan het ook anders) afgewerkt is met kogelvrij glas terwijl de muren in diezelfde kamer op ons afkomen. 

Dat zou normaal het einde moeten geweest zijn van ons team, ware het niet dat Deathshead een echte sadist is. We worden namelijk wakker terwijl we worden vastgehouden door drie, ja drie, nazirobots. Deathshead zelf laat ons weten dat hij op zoek is naar een nieuw paar ogen, al heeft hij daarvoor wel een vrijwilliger nodig. Iemand moet dus een keuze maken en die keuze valt op ons. Kiezen we de (zwaar)gewonde soldaat of de soldaat die amper een schrammetje heeft? Een harde keuze, maar het is wel leuk om zulke dingen te hebben in een arcadeshooter, zelfs al is het niet bijster origineel. 

Onze held weet uiteindelijk wel te ontsnappen door te springen uit een nabijgelegen raampje... recht in de zee. Zo'n sprong doe je echter niet zonder risico en dat merken we al snel, want tijdens de val raakt een stuk shrapnel onze schedel. Geen probleem zou je denken, we zijn nu eenmaal de protagonist in een videogame. Wat is het ergste dat er zou kunnen gebeuren? Zo'n vijftien jaar in een Pools ziekenhuis leven als een plant, terwijl de Duitsers de wereld overnemen. Niet echt de ontsnapping die we in gedachten hadden, maar de toon voor deze game is wel meteen gezet.