E3 2012: Call of Duty: Black Ops II
Vernieuwing is al lange tijd niet meer een van de pijlers van de Call of Duty-serie. De graphics worden al jaren opnieuw gebruikt, het verhaal is nooit echt om over naar huis te schrijven en de multiplayer is ook vrijwel elk jaar identiek, hoe tof deze dan ook moge zijn. Treyarch probeert dit jaar met Call of Duty: Black Ops II wat meer vernieuwing in te voeren, zonder het kenmerkende spektakel van de Call of Duty-reeks te verliezen.
Call of Duty: Black Ops II speelt zich grotendeels af in 2025, waar de hel uitbreekt wanneer de technologie die de Verenigde Staten hoort te beschermen, zich tegen hen keert. Dat dit grote gevolgen heeft moge duidelijk zijn wanneer de presentatie begint in Los Angeles. Van de stad waar we dagelijks doorheen rijden tijdens de E3 staat nog weinig overeind.
Terwijl in de verte rook opdoemt, worden wij in de schoenen van David Mason geplaatst. David Mason is de zoon van de protagonist uit de eerste Black Ops – Alex Mason – en krijgt samen met zijn team de taak om de president te evacueren. Terwijl de auto over de snelweg racet, vindt er een grote aanval plaats. Langzaam stort de snelweg waarover we elke ochtend naar de E3 taxiën in en kruipt de presidente ogenschijnlijk ongedeerd uit de wagen. We zullen te voet verder moeten.
Omdat de game zich afspeelt in 2025 zal het wapentuig futuristisch zijn, maar je hoeft geen laserstralen en ander ongein te verwachten. Treyarch heeft haar huiswerk gedaan en een realistische lijn getrokken over hoe oorlogsvoering er over dertien jaar uit zal zien. Drones vliegen over het strijdveld en hier en daar zijn futuristische snufjes op wapens terug te vinden, maar het meeste oorlogstuig lijkt een ietwat verbeterde versie te zijn van de wapens waarover we momenteel beschikken. Zo krijgen we op de snelweg de beschikking over een sluipschuttersgeweer die door muren kan kijken en schieten; niet geheel onvoorstelbaar als je bedenkt dat er nu op vliegtuigen al bodyscanners worden gebruikt.
Sommige zaken blijven echter bij het oude. Zo lijkt de game weer bomvol spektakel te zitten. Het is echter wel spijtig dat de game wederom met de in 2007-verschenen engine Infinity Ward-engine werkt. De engine is dan wel hier en daar aangepast en de game ziet er weer net ietsje beter uit dan Modern Warfare 3, maar echt overtuigen doet het nauwelijks.Dat is jammer, want de actie is knalhard. In de demo sturen we legers aan vijanden naar het hiernamaals, storten overal om ons heen gebouwen in, krijgen we te maken met vliegende mechanische drones en pakken we een straaljager om eens even over de skyline van Los Angeles te vliegen. Nee, Call of Duty is niet vergeten waar het goed in is: een spectaculaire achtbaanrit bieden.
Toch probeert Treyarch ook wat nieuwigheden in te voeren. De belangrijkste zijn de Strike Force-missies. Dit zijn nieuwe missies die zich naast het hoofdverhaal afspelen en die de speler op zijn eigen manier mag oplossen. De speler krijgt een tijdslimiet en opdrachten als ‘neem drie punten in', maar doet dit niet als David Mason. Je krijgt de mogelijkheid om te wisselen tussen de verschillende troepen die op het veld staan. Vanuit een overzichtsperspectief kun je de strijdkrachten regisseren en ze precies zo positioneren zoals jij dat wil. Tijdens deze momenten verandert de game in een RTS-light. Met een kleine twist echter; de speler kan zich bijvoorbeeld op elk moment in een marinier of in een voertuig verplaatsen om zo het aantal vijanden snel te doen laten dalen.
Het lijkt een geinige toevoeging, die door het ontbreken van een lineaire baan voor heel wat afwisseling zorgt. Verder maakt het ook daadwerkelijk uit hoe je de missies doorkomt; er is geen tweede poging. De manier waarop je de missie afsluit (falend of succesvol) heeft volgens de makers invloed op het verhaal. Het zal geen grote plottwisten teweeg brengen, maar het bepaalt wel welke personages er op het einde hun Waterloo vinden en welke overleven.
