PILE OF SHAME | 29. Mass Effect: Andromeda (2017)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

29. Mass Effect: Andromeda (2017)

Opgelet: deze tekst bevat spoilers!

De originele Mass Effect trilogie is alweer een decennium oud, wat voor een computergame gerust hoogbejaard mag genoemd worden. Toch heeft deze memorabele reeks vandaag nog steeds meer kwaliteit te bieden dan menig zelfverklaard topspel dat arrogant schreeuwend op de afgestompte zintuigen van de mensheid wordt losgelaten.

Nu het stof wat gaan liggen is en Uberkamper rustig kan terugkijken, stelt hij vast dat het ook weinig zin heeft om de drie eerste delen niet als een geheel te beschouwen. De trilogie vertelde een afgerond verhaal waarin het universum wankelde maar niet ten onder ging. Midden in dit kosmisch drama kwamen tal van onvergetelijke personages tot groei, vonden iets van betekenis voor hun kleine leven in het onmetelijke heelal of stierven een tragische dood die soms wel en soms niet een zinvol offer was.

Vreemd genoeg vonden de makers van Mass Effect dat daarmee ook alle vierhonderd miljoen sterren van de Melkweg waren opgebruikt, want voor het vierde volwaardige deel in de serie verhuisden ze het hele circus naar de Andromedanevel. Het moet voorwaar een absoluut record zijn dat een spel pretendeert alles verteld te hebben wat er te vertellen is in een straal van 50.000 lichtjaren.

Helaas maakt dat de teleurstelling wel erg groot, wanneer na een excursie van 2,5 miljoen lichtjaren blijkt dat er geen hol veranderd is in de veelbelovende Andromedanevel. Alle rassen en klassen die in Mass Effect zaten zijn mee op intergalactische uitstap gegaan en de planeten die aansluitend bezocht mogen worden, zijn weinig meer dan dichtbevolkte varianten van moeder Aarde die bruisen van het leven. Verander het woord ruimteschip in Fatbike en planeet in Borgerhout of Hoboken en Mass Effect Andromeda zou aan geloofwaardigheid winnen, wat het aan kosmische schaal verliest.

Op dezelfde wijze zijn - net als in de eerste trilogie - ook alle intelligente aliens naar hetzelfde menselijke tweevoetige model geschapen. Vermoedelijk bestaat de bedoeling van deze wat luie voorstelling van buitenaards intelligent leven erin om de herkenbaarheid te vergroten, maar in de praktijk verworden op deze manier onze vrienden de aliens tot weinig meer dan grotesk vervormde mensachtigen, die bij Uberkamper zo goed als geen spiegelneuronen doen afvuren. Met enige boosaardigheid zou Uberkamper zelfs kunnen zeggen dat Mass Effect: Andromeda lijdt aan een onbewuste neo-koloniale vooringenomenheid om alles wat op twee benen loopt intelligent te noemen en al de rest af te doen als lokale fauna en flora. Een probleem waar de Avatar-films ook al mee sukkelden. Maar als de conquistadores in hun tijd al geen oog hadden voor de waarde van de andersheid van de volkeren die ze veroverden, dan kan dat moeilijk anders zijn als de mensheid op intergalactische strooptocht trekt. Zo snel gaat evolutie nu ook weer niet.

Voor een goed begrip: de productiewaarden van Mass Effect Andromeda zijn erg hoog en het oog voor detail is bewonderenswaardig. Het is zeker niet onprettig om vijftig uur rond te vliegen en te schieten in de Andromedanevel. Maar het is wel de vraag of het echt nodig was om de Melkweg te verlaten en ver van huis exact hetzelfde te gaan doen. Vooral omdat zowat alle extra spelmechanismen die de makers in dit vierde spel hebben gestoken volstrekt overbodig zijn (zij het intussen wel grotendeels bugvrij). Manuele opdracht geven aan teamgenoten, manueel upgraden van teamgenoten, profielen instellen voor de Pathfinder (gewoon op combat laten staan), de volledige lijst met Biotic en Tech vaardigheden en zelfs consumeerbare goederen zoals speciale munitie, … Uberkamper heeft het allemaal niet gebruikt. Niet uit een soort van tegendraadse opstandigheid, maar gewoon omdat er te veel knoppen moeten ingedrukt worden om dit soort dingen te activeren en een degelijk automatisch jachtgeweer al het werk veel eenvoudiger doet.

Tot overmaat van ramp is het via Research mogelijk om zelf wapens en andere militair materieel vrij te spelen. In de eerste plaats is het daarbij gewoon wraakroepend idioot dat de wapens die onderzocht kunnen worden stuk voor stuk inferieur zijn aan wat er gewoon op straat ligt na een gevecht of in het slechtste geval in zowat elke intergalactische winkel te kopen is. Maar in de tweede plaats komt na de hersendode Research noodgedwongen het nog meer overbodige Development, wat een onduidelijke benaming is voor het kopen van deze slaapverwekkende collectie pure brol met onderweg verzamelde  grondstoffen. Het alom tegenwoordige verzamelen van grondstoffen is in deze Mass Effect bijgevolg weinig meer dan complete tijdverspilling.

Met een gameplay die in meerdere betekenissen van het woord tekortschiet, moet Andromeda het dus vooral hebben van het verhaal. Dat komt helaas niet echt goed op gang wanneer blijkt dat een mysterieus nieuw universum dichtbevolkt is met exact het soort van hemeltergend gezaag, dat een persoon naar het andere eind van het heelal doet vluchten. Om een of andere reden zorgt de interactie met de nevenpersonages in het beste geval voor plaatsvervangende schaamte, maar meestal voor ergernis en afkeer. Daarbij krijgen de gatlelijke Krogan een eervolle vermelding omdat ze het blijkbaar nodig vinden om hun aangeboren agressiestoornis om te zetten in vileine opmerkingen en toxische commentaren bij alles wat er gebeurt.

Zelfs de Archon - de obligate slechterik van dienst die uit de grote grabbelton met eigenschappen voor booswichten niet meteen de meest gelukkige greep heeft genomen - herhaalt met zijn mottige bleitsmoel keer op keer dat het nu echt wel nodig is dat iedereen stopt met zich tegen hem verzetten. Het komt er met andere woorden op neer dat de volledige verhaallijn begeleid wordt door een dikke laag passief-agressieve commentaren en emotionele chantage. Mogelijk hadden de schrijvers van het spel in gedachten dat het hier om een soort van verhaalgedreven weerstand gaat zijn die moet overwonnen worden, maar in de praktijk schept het spelers op met een gigantisch rotgevoel.

Een eervolle vermelding is er tenslotte nog voor het hallucinante moment waarop Uberkamper de planeet waarop hij stond moest verlaten om een e-mail te gaan lezen in de ruimte. Soms is het moeilijk om het precieze moment aan te geven waarop een game faalt, maar deze vrijwel volmaakte implosie van verhaal en gameplay is het precieze moment waarop Mass Effect: Adromeda voor hem is gestorven.

Mass Effect: Andromeda (2017)

Pro

- Goed afgewerkt spel met veel oog voor details
- Bugvrij

Contra

- Andromedanevel voelt als de Antwerpse ring tijdens spitsuur: Te veel volk en iedereen is slechtgezind
- Indrukwekkende hoeveelheid volstrekt overbodige spelmechanismen
- Bericht aan de mensheid: blijf gewoon thuis

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.