Wolfenstein II: The New Colossus voor Nintendo Switch
Tijdens de Nintendo Direct van september 2017 verraste Bethesda heel wat Switch-eigenaars met niet één, maar liefst twee AAA-aankondigingen. Het alom geprezen Doom zou later dat jaar verschijnen, terwijl Wolfenstein II: The New Colossus in de loop van 2018 op de draagbare console van Nintendo op de proef zou stellen. Veel mensen geloofden niet dat het overbrengen van deze ervaringen mogelijk zou zijn, maar de ervaren studio Panic Button wist met Doom zeer hoge ogen te gooien. Kan men met Wolfestein II opnieuw imponeren?
Wederom willen we met dit artikel voornamelijk onze ervaring en de technische aspecten en verschillen van de game in kaart brengen. De review van Wolfenstein II: The New Colossus is nog steeds representatief wat de eigenlijke game-ervaring betreft. Het is voor Switch-eigenaars natuurlijk niet zo evident om meteen met deze titel te beginnen, daar het een sequel is, maar met een wat langere intro cutscène kan je wel enkele belangrijke gebeurtenissen van de voorbije game ervaren.
Vermits Wolfenstein II: The New Colossus zich puur op singleplayer focust, is men er in geslaagd om alles netjes naar de Switch over te brengen. De volledige ervaring, alle levels, content en moeilijkheidsgraden zijn aanwezig in een kleine 21GB (dit wil zeggen dat mensen met een fysiek exemplaar ook een 8-tal GB zullen moeten downloaden). Hoewel dit aanvankelijk een zeer ruime bestandsgrootte lijkt, hou je best in het achterhoofd dat het spel op andere platformen een dikke 50GB aan ruimte in beslag neemt.
Portstudio Panic Button heeft met Doom intussen al heel wat ervaring met de ID Tech Engine opgedaan, dus het is niet verwonderlijk dat men de Switch nog net een tikkeltje harder kan laten werken bij deze poging. Qua performance is de framerate van 30fps een pak stabieler dan bij de Doom-port aanvankelijk het geval was, al zal naar het einde van het verhaal in Wolfenstein II de framerate het wat moeilijker hebben. Er zijn namelijk een aantal vrij open ruimtes naar het einde toe te bespeuren en heel af en toe kan je zelfs een verschil tussen de Switch-versie en de andere versies zien in de vorm van een extra muur (zorgt voor minder rendering load) die men af en toe op bepaalde plekken geplaatst heeft.
Puur qua grafische presentatie heeft de ontwikkelaar er alles aan gedaan om de details en de omgeving zo getrouw mogelijk te houden. Dit betekent dat er vooral qua resolutie en texture kwaliteit de nodige compromissen gemaakt moesten worden. De omgeving ziet er op momenten vrij wazig uit en wanneer je zeer dicht bij objecten staat, wordt het erg duidelijk dat de textures veel minder gedetailleerd zijn. De resolutie is dan ook zeer dynamisch en wisselt van minimaal 360p tot maximaal 720p. In handheld modus is dit uiteraard minder storend dan op een tv. Voorts zijn ook tal van grafische effecten enigszins herwerkt en geheroptimaliseerd voor de Switch.
Veel unieke features voor de Nintendo Switch zijn er helaas niet, al is een van de enige verschillen voor sommigen onder ons wel een zogenaamde game changer. Spelers die graag motion controls wensen, zullen blij zijn om te horen dat Wolfenstein II deze optie meteen meegekregen heeft. De motion controls werken aan de hand van de ingebouwde gyroscoop en zijn volledig optioneel maar absoluut een welgekomen toevoeging.
