eShop reviews #19

Er verschijnen elke week weer wat games of oude klassiekers in de Nintendo eShop en Virtual Console-afdeling van de eShop op de 3DS en Wii U. Aangezien gamers vaak de bomen door het bos niet zien, zullen we regelmatig proberen om het kaf van het koren te scheiden in een aantal kleinere reviews van heel wat eShop-titels. Zodoende krijgen jullie toch een vluchtige, maar duidelijke indruk over de interessante en minder interessante titels die de eShop van Nintendo rijk is.

[Geschreven door Simon Barrez]

Typoman (Brainseed Factory, Wii U eShop)

De pen is machtiger dan het zwaard en er zijn weinig games waar dat spreekwoord beter van toepassing is dan bij Typoman. In de duistere, gestileerde wereld die wel wat weg heeft van Limbo moet Hero, wiens lichaam netjes uit de vier letters HERO bestaat, zich al goochelend met woorden en letters een weg banen langs alle mogelijke gevaren en obstakels.

De puzzels zijn aanvankelijk nog vrij eenvoudig en vereisen dat je onder meer het woordje 'on' voor een lift plaatst of 'down' vormt om een hindernis weg te halen. In combinatie met een hele omgeving die rond dat concept draait, met ladders die bijvoorbeeld volledig uit gestapelde letters H bestaan, laat Typoman best een heel degelijke en frisse eerste indruk na.

 

Het is pas wanneer de complexiteit van de puzzels grondig uitgediept wordt, dat Typoman veel van zijn initiële glans verliest. Het spel maakt er zich steeds makkelijker vanaf door je gewoon een grote set letters te geven waar je dan maar zonder enige uitleg je plan mee moet zien te trekken. Het is vaak ook niet echt duidelijk wat er precies van je verwacht wordt en ook niet alle denkbare oplossingen zijn mogelijk – meestal is er slechts één uitkomst die aanvaard wordt. Er is weliswaar een hintfunctie binnen bereik op de GamePad, maar daar wordt het te vormen woord plompweg verklapt in een cryptische zin.

Ook in het zuivere platformwerk blinkt Typoman niet echt uit. De controls voelen een beetje sloom aan, wat niet echt bevorderlijk is voor de zeer precieze timing die meestal verwacht wordt. Met nog heel wat cheap deaths daarbij, kan Typoman wel meer dan eens oneerlijk aanvoelen. Gelukkig is er wel een overvloed aan checkpoints.

Typoman begint veelbelovend, maar kan die positieve lijn niet lang doortrekken. Overmatig obscure puzzels en matige platformactie halen het interessante idee van spelen met woorden en letters al snel onderuit.

5/10

Octodad: Dadliest Catch (Young Horses, Wii U eShop)

Wat ooit begon als een freeware indie game van enkele studenten, is intussen via Kickstarter eindelijk op Wii U beland. In Octodad speel je als een octopus die zich aandoenlijk probeert te integreren tussen de mensen. Dat vrijwel niemand in het spel schijnt door te hebben dat Octodad eigenlijk een achtpotig weekdier is, draagt alleen maar bij tot de charme en humor van de game.

Het hele opzet van Dadliest Catch draait rond de pogingen van Octodad om zich zo normaal en onopvallend als mogelijk te gedragen. De meest simpele opdrachten zoals het gras maaien, boodschappen doen of koffie zetten zijn dan ook geweldig uitdagend voor de vertederende inktvis. Dat gevoel heeft men perfect weten over te zetten in de controls, want Octodad besturen is een hele opgave. Octodad's ledematen worden bestuurd met de schouderknoppen en beide analoge sticks en gewoon nog maar voorwerpen oppikken of van punt A naar punt B lopen zonder de halve inboedel omver te gooien, is haast onmogelijk in het begin. 

 

Het is dan ook jammer dat het laatste halfuur of wat van dit goed twee uur durende spel (maximaal drie als je de twee bonuslevels erbij telt) de perfecte balans tussen alledaagse taken en Octodad's onhandigheid onderuit haalt en overslaat in irritatie en ergernis. Verborgen dassen, time trials en een (weliswaar hilarische, want elke speler bestuurt één arm of been) multiplayer voegen wat ons betreft weinig toe. Dadliest Catch ademt de sfeer van een gemiddelde cartoon, al werkte de stotterende framerate ons wel meermaals op de zenuwen.

Octodad: Dadliest Catch is een ludiek en uniek experiment. Het bewandelt een flinterdunne grens tussen enerzijds oprecht grappige en spitsvondige situaties en anderzijds frustrerende trial & error, waarbij de balans vooral naar het einde toe doorslaat in die laatste richting.

6/10

The Binding of Isaac: Rebirth (Nicalis, Wii U eShop)

Het heeft bijzonder lang geduurd – de originele game kwam al vier jaar geleden uit en ook deze remake verscheen eind 2014 al op de meeste andere platformen – maar The Binding of Isaac: Rebirth heeft eindelijk zijn weg gevonden naar de Wii U en New 3DS.

The Binding of Isaac: Rebirth speelt als een twin-stick shooter, waarin je in top-down view, zoals in de klassieke The Legend of Zelda, kamer per kamer alle vijanden probeert weg te schieten... met Isaac's tranen. Je kan enkel boven, onder, links en rechts van je hulpeloze mannetje oogvocht afvuren in een steeds moeilijker wordende tocht doorheen de kelder. Rebirth bevat een gigantisch aantal tegenstanders die elk hun specifieke aanvalspatronen hebben, zodat je zelfs na uren spelen nog nieuwe monsters ontdekt. Ook onder de bossfights is er bijzonder veel variatie zodanig dat je nooit echt weet wat je aan het einde van een floor te wachten staat.

 

The Binding of Isaac is een roguelike, wat er per definitie op neerkomt dat je heel erg vaak Isaac's zieltje zult zien zweven. Gelukkig zijn er letterlijk honderden items om Isaac toch enigszins een kans te geven in zijn queeste, gaande van meer hartjes en sterkere stats tot handige hulpjes en nieuwe wapens. Leuk extraatje is dat ieder item Isaac's uiterlijk verandert. Soms is het zelfs helemaal niet duidelijk wat een nieuw ontdekt voorwerp nu precies doet – Rebirth is een spel dat erg karig is met informatie en de speler vooral zelf laat ontdekken.

De dungeons worden bij elke nieuwe speelbeurt willekeurig gegenereerd, dus geen enkele speelbeurt is dezelfde. Mocht je toch een bepaalde samenstelling van de kelder, inclusief dezelfde voorwerpen en vijanden, willen herspelen, dan geeft het spel je een code van acht tekens om diezelfde dungeon later opnieuw te proberen. Tot slot zijn er nog heel wat extra personages vrij te spelen en zijn er een stuk of twintig challenges, die je dwingen Rebirth met bepaalde restricties uit te spelen – alsof het nog niet moeilijk genoeg was.

Een lichtjes ongemakkelijke stijl die tegelijk grappig en schattig genoeg is om niet af te stoten, een enorm aantal monsters, bossfights en voorwerpen en de random generated dungeons maken van The Binding of Isaac: Rebirth een spel met een haast eindeloze herspeelbaarheid. Als een beetje uitdaging je niet afschrikt, dan is deze unieke indiegame absoluut de moeite waard.

8/10