De redactie kiest: top 3 games 2014

Ge0force

Dark Souls II

De meeste moderne games zijn volgepropt met allerhande hulpmiddeltjes, en flitsende markers geven van begin tot einde aan wat je precies moet doen. Hoewel dit de game toegankelijker maakt voor een breed publiek, zorgt het er ook voor dat de uitdaging en het gevoel van voldoening vaak ver te zoeken zijn. Gelukkig zijn er nog games zoals Dark Souls II, waarbij je in een open wereld gedropt wordt en het voor de rest zelf maar moet uitzoeken. Adembenemende locaties, talloze wapens en vijanden, gigantische eindbazen, een uniek co-op systeem en vooral de uitdagende maar eerlijke gameplay maken van deze game een echte topper.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze

Ik heb in het verleden vaak kritiek gehad op de Wii U, voornamelijk vanwege de verouderde hardware en overbodige tabletcontroller, maar een half uurtje Donkey Kong Country: Tropical Freeze spelen was voor mij voldoende om toch een tweedehands exemplaar in huis te halen. Ongelooflijk gedetailleerde 3D achtergronden, massa's secrets en verborgen gebieden, gevarieerd level design, nagenoeg perfecte besturing en natuurlijk ook de minecart levels maken deze game voor mij een van de beste platformers die ik ooit heb gespeeld.

Bayonetta 2

Er zijn de voorbije jaren heel wat spectaculaire actiegames verschenen, maar qua gameplay stak Bayonetta er met kop en schouders bovenuit. Met Bayonetta 2 is Platinum Games er wonderbaarlijk in geslaagd om haar voorganger op zowat elk gebied te verbeteren. De ongelooflijk uitgebreide combat is nog wat meer gestroomlijnd, de actie is nog meer over the top en er is nog meer variatie aan tegenstanders en eindbazen. Dit alles wordt bovendien op zo'n knappe manier gepresenteerd, dat ik niet anders kan dan Bayonetta 2 op de eerste plaats te zetten in mijn top 3. Topklasse.

Phazon

Dragon Age: Inquisition

Een echt goede open world RPG is meestal een zeldzaam gegeven. Gelukkig lijkt de nieuwe generatie consoles daar wel wat verandering in te brengen en het startschot wordt gegeven door Dragon Age: Inquisition. Met een ontzettend grote wereld vol unieke en sfeervolle gebieden om te verkennen, ettelijke optionele quests en een meer dan behoorlijke combat, is dit eindelijk weer eens een Westerse RPG die ik helemaal kon smaken. Als je ook maar een beetje geïnteresseerd bent in het genre, mag je Dragon Age: Inquisition niet missen.

Bayonetta 2

Het was eigenlijk wel hoog tijd dat iemand nog eens de puntje op de i zou zetten in het actiegenre. Bayonetta wist dit als geen ander te doen in een ongelooflijk kleurrijke en actievolle game op de Wii U. Met super vloeiende en responsieve controls, in combinatie met de afwerking en over the top actie die we van Platinum Games gewoon zijn, is het vrij logisch dat de game een plaatsje in mijn top 3 weet te veroveren.

Velocity 2X

Metroid on steroids. Dat is een perfecte omschrijving voor deze fantastische indiegame. Talloze levels vol platform-, schiet- en shoot 'em up-actie maakten van deze game een ongelooflijk aangename verrassing. Ook de artstyle en ideeën waren uniek genoeg om zich te onderscheiden van de concurrentie. Met 50 uitdagende levels die erg herspeelbaar zijn, heb ik me heel wat uren kunnen amuseren met de titel. Ontwikkelaar Futurlab zal in de toekomst alvast door mij wat nauwer in de gaten gehouden worden.

Eervolle vermeldingen: Diablo III: Reaper of Souls, Mario Kart 8, Middle-Earth: Shadow of Mordor,  Smash Bros. Wii U.

Tomba

Middle Earth: Shadow of Mordor

Een spel dat zijn leven begon als een afgedankte Arkham-titel, dan gekoppeld werd aan een populaire franchise en dat zijn gameplay bij elkaar leek te stelen uit Assassin's Creed en Arkham. Een spel dat eigenlijk volledig onder mijn radar leek te blijven tot de oorverdovend positieve reviews naar boven kwamen. In Shadow of Mordor begin je als vrij zwakke maar onsterfelijke krijger die weinig kans heeft tegen groepen of sterkere vijanden, maar naarmate je krachten vrijspeelt, word je een waarlijke engel des doods die Uruks met bosjes tegelijk omhakt of ze de stuipen op het lijft jaagt. Weinig games evenaren het gevoel van steeds sterker worden dat je in Shadow of Mordor krijgt. De gameplay bleef me zo sterk bekoren dat het het eerste spel ooit was waarin ik zowaar elke Achievement vrijspeelde.

Insurgency

Competitieve multiplayer games zijn normaalgezien niet aan mij besteed, maar Insurgency is één van de weinige uitzonderingen op die regel. Het tragere, voorzichtige tempo, het grote belang van tactiek en teamplay en wapens die behoorlijk realistisch overkomen maken dit een vrij uniek spel. Met een kloppend hart door een ogenschijnlijk verlaten straat kruipen, panikeren als er een plant door de wind in beweging wordt gebracht, die ene kogel waarmee je een vijand een fractie van een seconde eerder kan uitschakelen dan omgekeerd. Als het tegenzit, is Insurgency een bron van frustratie, als het meezit een ongelooflijk bevredigende shooter.

Divinity: Original Sin

Onze bekendste Belgische ontwikkelaar heeft zichzelf eindelijk op de grote kaart kunnen zetten. Na een bijzonder succesvolle Kickstarter kwam deze ouderwetse turn based RPG met een kleine vertraging uit en wist wereldwijd hoge ogen te gooien. Een uitgebreide fantasy wereld met de typische Larian humor, een ingenieus combat systeem en een doordachte co-op mode, maken van Original Sin een must have voor RPG fans.

Een eervolle vermelding alsook diepe zucht is er voor Dragon Age Inquisition. Ondanks dat Bioware er een soort Mass Effect met elfjes van gemaakt heeft, kon het me toch al snel bekoren. Maar een hele collectie bugs gooide iets teveel roet in het eten om er een echte topper van te maken.

Sweeneyy

Dragon Age: Inquisition

Dit is voor mij toch wel dé game of the year. Zalige game met zeer wijde storyline die je in alle bochten kan wringen. De omgeving is gewoon prachtig en ik kan er maar niet genoeg van krijgen waardoor ik soms op bepaalde plaatsen een paar minuten bleef stilstaan en rondkijken, gewoon omdat het kon. Dit is ook mijn eerste pc-game die ik met controller heb gespeeld en dat heeft voor mij een nieuwe wereld geopend voor pc-gaming.

Fantasy Life

Op dit type spel was ik al zeer lang aan het wachten voor de 3DS, en Fantasy Life vervult mijn wensen toch tot het maximum. Craften, housing, vechten, kleden, noem het maar op, Fantasy Life heeft het allemaal en zelfs na de mooie storyline is er nog genoeg om handen om je niet te vervelen. Dat alles er zo schattig uitziet zorgt natuurlijk voor extra pluspunten en daardoor mag deze game zich op mijn tweede plaats nestelen.

South Park: The Stick of Truth

Spelen in de “I don’t care” modus was nog nooit zo bevredigend. Als een fan van de serie moest ik zeker het spel gespeeld hebben en ik was zeker niet teleurgesteld. Ik hou van de nonsens in South Park en zie er ook alle humor van in dus van begin tot einde heb ik me enorm vermaakt en ik heb met volle concentratie gezocht achter alle Chinpokemon. Dat je het spel speelde zoals een aflevering eruit ziet was toch wel prachtig en uniek gedaan, ik voelde me de schepper van de serie en het verhaal en werd helemaal meegezogen in de wereld van South Park.

YoniVL

South Park: The Stick of Truth

Ik heb deze game lang, echt lang, gevolgd. Toen het nog bij THQ zat, mocht ik eens naar Dublin om het voor de eerste keer te bekijken - die overvloed Guinness ligt nog steeds op mijn maag - en toen wist ik al dat het de South Park-game zou worden die ik altijd al wilde. Door de problemen bij THQ moest ik er nog lang op wachten, maar toen het er eindelijk was, was ik een gelukkig man. De makers hebben zich niet ingehouden en het is een zegen voor het spel dat Stone en Parker de touwtjes in handen hebben gehouden. De producers van de game die steeds met de mannen moesten omgaan, zullen het daar minder mee eens zijn, maar het resultaat telt. Zonder twijfel de meest hilarische game die ik dit jaar speelde.

Forza Horizon 2

Er zijn weinig racegames die je bij de intro al bij de strot grijpen, maar dat is wat Forza Horizon 2 deed. De sfeer wordt onmiddellijk perfect neergezet en ze blijft standhouden doorheen al de uurtjes die je aan Forza Horizon 2 zal besteden. Het spel zit daarnaast ook nog eens boordevol content en geweldige wagens, zodat je jezelf echt nooit zal vervelen. Als je één racegame wil spelen op je Xbob One, laat het dan in godsnaam deze zijn.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze

Ik ben al fan van de Donkey Kong Country-reeks sinds de games verschenen op de Game Boy en ook toen scheelde het vaak niet veel of dat toestel had door mijn kamer tegen een muur gevlogen. De games zijn dan ook aartsmoeilijk en dat is in Tropical Freeze niet anders. Ja, je kan de game best uitspelen, maar je wil alles verzamelen en dat zal je op heel wat gevloek komen te staan. Als ik nog maar denk aan een mijnkarretje, dan krijg ik het al lichtjes op mijn heupen. Toch kon de game mij bekoren en heb ik mij steeds met veel plezier laten treiteren. Er zijn maar weinig games die dat kunnen hoor.

Fredje

Dragon Age: Inquisition 

Het einde van het jaar had heel wat games voor ons in petto, maar wat mij betreft stak er eentje met kop en schouders bovenuit: Dragon Age: Inquisition. Na het matige Dragon Age 2 en de manier waarop Mass Effect 3 een zure nasmaak in je mond achterliet, was het heerlijk om eindelijk weer een echt goede RPG van BioWare te mogen spelen. Daarnaast is het vechtsysteem ook uitstekend. Het is echt een genot om uit te vogelen welke volgorde van aanvallen voor de grootste schade zorgt. Dat ik het groot scala bugs in de game voor lief nam, zegt al genoeg.

Child of Light

Deze speciale handgetekende game van Ubisoft wist mij dermate te verrassen dat hij een plekje in deze top 3 verdient. Child of Light is een verfrissende wind in de wereld van plichtmatige vervolgen en ongeïnspireerde games. Al zwevend en rijmend gaat de kleine prinses Aurora de strijd aan met allerlei monsters in dit sprookjeslandschap. Child of Light is gewoon een kunstwerkje dat je niet mag missen.

The Walking Dead: Season Two

Ik heb mij enorm vermaakt met het eerste seizoen van The Walking Dead. Het is dan ook vreemd dat ik vrij laat ben begonnen met seizoen twee. Pas toen het kwik dit jaar in de buurt kwam van het vriespunt, startte ik het avontuur van Clementine op. Ik was enorm benieuwd waar mijn keuzes dit kleine meisje heen zouden leiden. Juist doordat ik zo gegrepen werd door het verhaal, werden de keuzes steeds lastiger. Het tweede seizoen is misschien nog wel meeslepender dan het eerste.

GuerrillaDawg

The Last of Us Remastered

The Last of Us: Remastered is eigenlijk vooral een last-minute keuze. Ik ben deze game een kleine twee maand geleden begonnen, maar echt lang heb ik het niet gespeeld. Het was een vrij serieus verhaal en er kwamen in die periode ook veel andere games uit waardoor ik me nogal moeilijk kon concentreren op zo een zwaar avontuur. Een week of twee geleden heb ik dan eindelijk besloten om verder te doen en dat heb ik me nog geen seconde betreurd. Ik heb het origineel op PlayStation 3 nooit gespeeld en dit was dan ook een compleet nieuwe ervaring voor mij. De game bevat een verhaal dat meteen tot mijn favorieten aller tijden behoort en qua gameplay weet Naughty Dog een erg intens survivalgevoel neer te zetten. Dit is een game waarvan we diens invloed wellicht nog jaren zullen voelen.

Dragon Age: Inquisition

Als RPG-liefhebber ben ik blij dat mijn lijstje dit jaar nog eens een echte RPG bevat. Toegegeven, echt veel hoop had ik dit jaar niet (zeker niet na het uitstel van The Witcher III) maar vrij onverwacht wist Dragon Age: Inquisition mij grotendeels te verrassen. Met een gigantisch grote wereld, bakken vol inhoud en opnieuw heel veel customisatie is het duidelijk dat BioWare uit zijn fouten heeft geleerd. Her en der bevat de game nog wel een ruw kantje en enkele technische problemen, maar daarnaast staat deze game qua inhoud kop en schouders boven de rest van 2014.

Wolfenstein: The New Order

Mijn derde keuze is ook deels onverwacht. Ik speel wel graag first-person shooters, maar ze eindigen bijna nooit in mijn top drie lijstje. Wolfenstein: The New Order is hier de uitzondering. In een tijd waar de gemiddelde first-person shooter nood heeft aan een multiplayer-modus om de levensduur te verlengen, toont deze game aan dat je nog steeds een stevige singleplayer ervaring kan maken zonder daaraan een matige multiplayer te moeten koppelen. MachineGames levert misschien geen baanbrekende innovatie, maar ze brengen wel erg voldoening brengende gunplay, interessante perks en een leuk verhaal met nazi-invloeden. In dit geval is dat meer dan genoeg.

Jay

P.T. (Silent Hills)

Het begint stilletjes aan traditie te worden dat ik weinig tijd heb om echt ten volle de games te spelen die ik wil spelen. Dat heeft zo zijn voor- en nadelen, maar een eigenzinnige top 3 levert het alleszins wel op. Het strafste wat ik dit jaar gespeeld heb is eigenlijk geen volledige game, maar een demo. "Slechts" een demo, maar wat voor een. P.T., de "Playable Teaser" van Silent Hills, is wat mij betreft een klasse apart en buiten categorie, zowel betreffende de gameplayervaring zelf als de spelletjes van Kojima en co. rondom de demo. Silent Hills kan zo wel eens een nieuwe mijlpaal voor horrorgames worden, al lijkt de game nog lang niet af te zijn en zal het sowieso ook een uitdaging zijn om het niveau van P.T. een hele game te kunnen behouden. Over P.T. zelf ga ik trouwens niet te veel zeggen. Heb je een PS4, download de demo dan gewoon en speel het eens, als je durft.

Assassin's Creed Unity

Ook de nieuwste Assassin's Creed verdient een plaats in mijn top 3, zij het dan op een negatieve manier. Ik spreek me eigenlijk niet per se uit over hoe onspeelbaar Assassin's Creed Unity wel of niet is, of over hoe uitgemolken de reeks inmiddels wel of niet is. Dat zijn zaken die ieder voor zich mag uitmaken. Waarom Assassin's Creed Unity daarentegen wel met de vinger gewezen mag worden, is omdat het in mijn ogen een redelijk ernstig probleem in de game-industrie illustreert, namelijk dat voor sommige partijen het halen van deadlines en inkomsten belangrijker is dan het afleveren van een initieel goede game.

De problemen van Assassin's Creed Unity kwamen niet uit de lucht gevallen en het is moeilijk te geloven dat Ubisoft er niets van wist tot na de feitelijke release. Dat ze bij Evolution Studios oprecht verbaasd waren toen de online features van Driveclub wegvielen, dat kan ik nog geloven, omdat de game nu eenmaal niet op zo'n grote schaal getest is geweest, maar bij het uitblijven van een bèta kan je je dan natuurlijk ook wel vragen stellen. Assassin's Creed Unity daarentegen blijft nog steeds vooral singleplayer en dan is het jammer dat bewust een game met heel wat problemen wordt uitgebracht en dat er tot op de dag van release geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn, om enkele dagen later "oprechte" verontschuldigingen te moeten aanhoren, samen met de belofte dat men hard werkt om de problemen te verhelpen.

Het verwachte resultaat is dat Ubisoft aan de schandpaal wordt genageld, maar het is waarschijnlijk te ongenuanceerd om "Ubisoft" in zijn geheel met de vinger te wijzen, hetgeen binnen de gaming community jammer genoeg vaak wel gebeurt. Het zijn immers vaak niet de game directors, de artists en de programmeurs die beslissen wanneer een game wordt gelanceerd of niet. Dat is het werk van de marketing en de directie, en daar wordt eerder naar cijfertjes gekeken dan naar kwaliteit en oprechtheid. Game directors kunnen natuurlijk harder op tafel kloppen bij hun bazen, met het risico de laan uitgestuurd te worden. Gamers kunnen minder hebberig zijn en een aankoop uit- of afstellen om een signaal te geven. De gamejournalistiek kan waarschijnlijk ook nog wat meer zijn rol spelen, maar uiteindelijk lijkt het mij dat toch vooral de kloof tussen zij die games maken en zij die daarboven het geld ervoor voorzien best niet al te groot is als je goede games wil afleveren met respect voor iedereen, en die kloof klein houden lijkt jammer genoeg niet zo evident bij grote spelers.

Wii Party U

Oké, eigenlijk is Wii Party U een game van 2013, maar mijn top 3 ziet er toch al vreemd uit dus dan kunnen we die weg toch nog wel eventjes blijven bewandelen. Een tijdje geleden speelde ik Wii Party U voor het eerst bij enkele goede vrienden en ik was eigenlijk meteen verkocht. Een week later haalde ik de game zelf in huis en de afgelopen dagen heb ik mijn Wii U en Wii Party U naar verschillende familiefeesten meegenomen ter aanvulling van meer traditionele gezelschapsspelletjes. Wii Party U is eigenlijk weer zo'n typische party game van Nintendo, met naast enkele bekende ook enkele nieuwe manieren om de GamePad te gebruiken, aangevuld met de Wii-afstandsbedieningen en een arsenaal aan leuke mini-games die eigenlijk voor iedereen redelijk toegankelijk zijn. Ik deel graag game-ervaringen, maar dat is bij "hardcore" games niet altijd mogelijk. Games als Wii Party U echter zijn perfect om er non-gamers bij te betrekken, terwijl ook fervente gamers er hun competitieve geest in kwijt kunnen. Wii Party U is een manier om samen met mensen die je graag hebt plezier te beleven, en dat is veel waard, welk jaar het ook is.