De redactie kiest: top 3 games 2013

Dawg

Metal Gear Rising: Revengeance

Het feit dat Metal Gear Rising: Revengeance uitkwam in februari speelt niet meteen in diens voordeel als we praten over goty-lijstjes, zeker gezien toppers als The Last of Us en GTA V nog vers in het geheugen van velen staan gegrift. Toch was het net deze game die zo'n sterke nadruk bij mij achterliet, ik betrap er me zelfs op dat ik nu nog steeds meermaals terugdenk aan de over-the-top eindbazen, de fenomenale soundtrack en de adrenaline die je geen seconde loslaat. Als een game zoiets met je doet, dan weet je gewoon dat het goed zit. Maar Revengeance is zelfs meer dan dat. Het is niet enkel de beste (actie)game van het jaar, het is ook nog eens één van de beste actiegames van deze generatie. Een prestatie die enkel Platinum Games kan waarmaken. Laat die opvolger dus maar komen, al dan niet met een al even gekke subtitel.

Fire Emblem: Awakening

2013 zal wellicht ook herinnerd worden als het jaar van de 3DS gezien er zoveel pareltjes zijn verschenen. Het is dan ook erg moeilijk om er eentje te kiezen, maar uiteindelijk valt de keuze op een game die toch dat ietsje beter is dan de rest: Fire Emblem: Awakening. Het heeft alles dat ik zoek in een deftige rpg: strategische gameplay, een interessant verhaal, leuke conversaties en vooral erg veel customisatie. Alles is tenslotte netjes afgewerkt met een prachtige visuele stijl en de extra toegankelijkheid zorgt ervoor dat een nieuweling tot de reeks (zoals mezelf dus) erg tevreden is met zijn eerste stapjes in de wereld van Fire Emblem.

Assassin's Creed IV: Black Flag

Het lijstje afsluiten doen we met Assassin's Creed IV: Black Flag, een titel die bewijst dat het zeker en vast mogelijk is om de sleur van een jaarlijkse franchise toch ietwat te doorbreken. Een grappig, doch interessant hoofdkarakter, een perfecte piratensetting en talloze zeegevechten zorgen ervoor dat de bittere nasmaak van Assassin's Creed III al snel vergeten wordt. Het magere hedendaagse verhaal? Dat wordt bijna volledig naar de achtergrond geschoven, een keuze die ik zeker kan appreciëren. 

Phazon

The Wonderful 101

The Wonderful 101 is een game die niet iedereen kon smaken en bijgevolg op heel wat gemengde kritieken kon rekenen, maar voor mij persoonlijk een absoluut schot in de roos was. Een 10 uur durend tafereel boordevol actie in een verhaal voorzien van heel wat humor en originele gameplay is wat Platinum Games me wist voor te schotelen. Toegegeven, de controls en het combo-systeem zijn even wat wennen, maar na een tijdje kwam de 'klik' en was het volop genieten geblazen van deze geweldige Wii U-exclusive. Kamiya gaf zijn eigen game een thumbs up en ik doe net hetzelfde.

Metal Gear Rising: Revengeance

Het was een goed jaar voor Platinum Games. Al vrij vroeg in 2013 verscheen Metal Gear Rising: Revengeance, een game die me volledig ontgaan was op dat moment. Pas na het uitspelen van The Wonderful 101 gaf ik deze game in september een kans en wist ook deze me volledig omver te blazen. Op zich is Rising met zijn 4 à 5 uur durend verhaal absoluut geen lange game, maar men is er in geslaagd om te allen tijde een adrenalinestoot van jewelste bij de speler op te wekken. Mede door fantastische, memorabele bossfights, aangevuld door een snoeiharde en onvergetelijke rocksoundtrack is Rising een game om niet snel te vergeten ... RULES OF NATURE!

Bravely Default

Naast al die actie is het soms ook leuk om het wat rustiger aan te doen en om te genieten van een leuk verhaal en wat relaxtere gameplay. Een RPG die me al een hele tijd aansprak was Bravely Default. Het spel is nog niet zo lang geleden verschenen, maar heeft me absoluut kunnen overtuigen. Het biedt een klassieke JRPG-ervaring aan zoals de oudere Final Fantasy-spellen, maar dan in een veel moderner jasje met heel veel Quality of Life-elementen en verbeteringen. Het is vooral dat laatste wat me terug hoopvol stemt voor toekomstige JRPG's. Dit 3DS-avontuur verdient het dan ook om samen met deze twee andere game in mijn top 3 van 2013 te staan.

Eervolle vermeldingen voor: Fire Emblem: Awakening, The Legend of Zelda: A Link Between Worlds en Tearaway 

rafbanaan

The Last of Us

The Last of Us was voor mij niet alleen de 'Game of The Year', maar ook de 'Game of The Generation' op de console van Sony. Het verhaal, de spanning en de nodige emoties trokken mij doorheen het verhaal dat ik met spijt en tranen in de ogen moest loslaten aan het einde van de campagne. In mijn mening zat alles gewoon goed in deze titel en ook op visueel vlak mochten we niet klagen. Ik kijk alvast uit naar de aankondiging van de sequel.

Metro: Last Light & Tomb Raider

Op de tweede plaats kan ik de knoop maar niet doorhakken tussen Metro: Last Light en Tomb Raider. Metro: Last Light nam je weer mee naar de metrotunnels van Moskou, terwijl we nu ook voor de eerste maal echt aan het oppervlakte te werk konden gaan. De hoeveelheid detail die 4A Games erin stak, blies mij soms van de stoel. Het verhaal was misschien niet het allerbeste, maar het wist me samen met de lengte wel te bekoren tot het einde. Tomb Raider daarentegen was de eerste Tomb Raider-titel die ik met plezier speelde en alsook uitspeelde. De manier om het verhaal voor te stellen, was een beetje op de Uncharted-stijl geënt en misschien dat het me daarom aantrok. Ik vond het een geslaagde poging van de ontwikkelaar om het op deze manier te brengen.

Lego City: Undercover

De laatste die men top drie (vier, eigenlijk) binnenkruipt is Lego City Undercover. Voor Lego-games ben ik altijd te vinden, maar wanneer je afkomt met een GTA-getinte Lego-titel dan bezwijk ik helemaal. Van begin tot einde heb ik genoten van de gameplay, het verhaal en de typische Lego-humor. Lego City Undercover was ook mijn reden om de Wii U aan te kopen, dus dat wilt al iets zeggen. 

YoniVL

The Last of Us

Met stip op één staat The Last of Us. Het is niet alleen het beste spel van 2013, het is ook één van de beste games van de laatste jaren. Je moet het maar doen als studio: eerst met Uncharted komen, om dan enkele jaren later ook nog een titel als The Last of Us te maken. Op vlak van gameplay was er weinig vernieuwend aan de game, maar er zijn weinig spellen die zo sterk hebben ingespeeld op mijn emoties. Dan heb ik het niet alleen op de relatie tussen Ellie en Joel, maar ook over de manier waarop je bepaalde personages al snel gaat haten, echt haten. Het gebeurt ook nog maar zelden dat ik echt bang ben tijdens het spelen, maar de clickers en hun afschuwelijke geklik sloegen er toch steeds weer in om mij hartkloppingen te bezorgen.

Ni No Kuni

Ni No Kuni stond lange tijd op nummer één in dit lijstje. Het is een heel andere game dan The Last of Us, maar ik heb me er ook flink mee geamuseerd. Toegegeven, het menu tijdens de gevechten mocht wel iets beter zijn, maar dat mankement verbleekt bij al de rest. De rijke wereld, de leuke - zij het soms stereotiepe - personages en natuurlijk het werk van Studio Ghibli, dat van deze game een waar visueel spektakel maakte, zonder daarvoor het onderste uit de grafische kan te moeten halen. Oh, ja, één personage moeten we zeker apart vermelden: Drippy. Iedereen die Ni No Kuni speelde, zal wel snappen waarop. Innit?

Resogun

Op de derde plaats kies ik voor een buitenbeentje: Resogun. Het is dan misschien maar een kleine game, maar ik heb er al wel wat uurtjes aan verloren. Die uitspraak wordt nog straffer als ik je zeg dat ik er eigenlijk niet al te veel van bak. Ik heb zelfs de arcade-mode nog niet tot een succesvol einde kunnen brengen. Wat Resogun voor mij zo goed maakt, is dan ook dat je nooit gefrustreerd wordt. Je merkt dat je beter kan worden, dus word je niet kwaad op de game, enkel op jezelf omdat je een domme beslissing nam. Daarom kies ik voor Resogun in deze top drie. En ik zweer dat ik ook alle mensen zal redden. Ooit... 

Tomba

Grand Theft Auto V

Grand Theft Auto V is één van de belangrijkste entertainment releases in de geschiedenis, en dat is in tegenstelling tot heel wat andere producten in die categorie, meer dan verdiend. Het mag dan wel de trend zijn om Rockstars meesterwerk neer te sabelen, maar dit is voor mij één van de hoogtepunten van de hele generatie. Er zijn heel wat fantastische open world games uitgekomen dit jaar (zoals het beste superheldengame ooit: Saints Row IV of beste piratenspel ooit: Assassin's Creed: Black Flag) en uit de vergelijking blijkt nog maar eens dat niemand in de buurt van Rockstar kan komen als het er op aan komt om een overtuigende, levendige wereld neer te zetten en deze te bevolken met interessante figuren. Van het ontspannend cruisen in een leuke wagen met briljante radiozenders op de achtergrond, tot missies die zo uit een Tarantino film kunnen komen. GTA games maken zelden grote sprongen, maar schaven hun formule telkens beetje bij beetje bij. Na het donkerder GTA IV neemt het laatste spel zichzelf veel minder serieus (iets waar veel games van 2013 een zware overdosis van hebben) en voert het met meerdere hoofdfiguren (met als topper de krankzinnige Trevor) het niveau toch weer iets hoger.

The Stanley Parable

Een spel dat zichzelf en alle andere games in vraag stelt is niet evident om te maken. Een spel dat dat ook nog eens op een ongelooflijk grappige manier kan doen is klinkt als een onmogelijke opdracht. De tot volwaardig game gemaakte Half Life mod The Stanley Parable blijkt er echter wonderwel in te slagen. Het hoogtepunt van het spel is de briljante commentaar van de Narrator en zijn reactie op alles wat je als speler doet. Telkens als je denkt dat je jezelf in één of andere situatie hebt kunnen brengen waar het spel geen rekening mee gehouden had, krijg je opnieuw één of andere geniale one-liner te horen. Buiten de humor doet het spel je ook nadenken over hoe we als gamers geconditioneerd zijn om bepaalde acties en reacties te verwachten. Op zich is één playthrough van The Stanley Parable zelden langer dan een kwartier, maar omdat bijna iedere beslissing het spel een hele andere richting op kan sturen, beleef je er uiteindelijk vele uren plezier aan. De typische humor van de Narrator ligt misschien niet iedereen, maar wie zich er in kan vinden, zal regelmatig in schaterlachen uitbarsten.

Papers, Please

Sommige games proberen gevoelens bij de speler los te weken door diep uitgewerkte achtergronden en menselijke reacties en relaties of door een emotioneel plot te bedenken. Dit schiet bij mij vaker zijn doel voorbij dan dat het werkt: ik word niet emotioneel bij een gebeurtenis omdat het spel me zegt dat mijn karakter er emotioneel verbonden mee is. Paper's Please pakt het helemaal anders aan. Je bent een naamloze douane-ambtenaar die de (vaak absurd complexe en telkens veranderende) regels moet toepassen op iedereen die het fictieve land Arstotzka wil binnenkomen. Je wordt betaald per correct verwerkte reiziger en moet je inkomen gebruiken om je gezin (dat uit niets meer bestaat dan enkele iconen op het scherm dat op het einde van de werkdag je resultaat berekent) onderdak, eten en verwarming te geven. Wat in essentie niet veel meer is dan een vrij eenvoudige flash-game, krijgt uiteindelijk toch méér diepgang dan AAA-games met enorme scripts en Hollywood-acteurs. Je komt maar nipt rond met je inkomen en je zal tijdens je job dus moeilijke beslissingen moeten maken: laat je een betrapte smokkelaar het land binnen voor wat extra geld of laat je een ernstig zieke man zonder geldige papieren binnen en loop je het risico dat je bestraft wordt en dus inkomen verliest? Het spel stelt je iedere dag opnieuw voor ethische keuzes die emotioneel veel zwaarder wegen dan een spel dat honderden keren duurder om maken was. Buiten de dagdagelijkse beslissingen is er ook nog een verhaal dat je als speler zelf doorloopt en afhankelijk van hoe je het spel speelt tot drastische andere eindes kan leiden. Een misschien wat minder bekende aanrader voor iedereen die zijn eigen beweegredenen in vraag durft stellen.

Valies

Ni No Kuni

Eindelijk nog eens een JRPG op de PlayStation 3. Na de White Knight Chronicles games van Level 5 heeft deze game mij het meeste gesmaakt in zijn genre. Daar komt dan nog eens bij dat Studio Ghibli meewerkte aan Ni No Kuni en dan ben ik helemaal verkocht. Een erg leuke game waar ik eigenlijk nog eens tijd zou moeten insteken om verder te spelen. Laat dat mijn Nieuwjaarsresolutie zijn op gamegebied.

Bioshock Infinite

Ik ben iemand die nogal veel afwisselt tussen games, maar Bioshock Infinite wist mij in zijn greep te houden. Grotendeels door de leuke gameplay, maar ook door het mysterieuze verhaal en het hele audiovisuele gebeuren. Om dan nog maar te zwijgen van het einde, Bioshock Infinite liet mij volledig verstomd achter.

Beyond Two Souls

Blijkbaar een game die je ofwel goed vindt, ofwel helemaal niet. Voor velen een teleurstelling, maar mij wist de game wel te bekoren. Uiteraard kon het hier en daar beter, maar de afwisseling tussen Jodie en Aiden was een erg leuke manier van gameplay en ook het verhaal wist mij te boeien.

SenZ

BioShock Infinite

Tijdens het voorbije jaar was er niet altijd evenveel tijd om games uit te testen. Verschillende exemplaren liggen nog stof te happen, maar hier en daar kon ik enkele momenten stelen om aan de slag te gaan op pc of Playstation 3. Één van die games bleek meteen een topper te zijn, want na het spelen van BioShock Infinite was ik echt onder de indruk. Een subliem verhaal, boeiende gameplay en de Sky-line als verrassing in de mix.

Football Manager 2014

Op nummer twee zet ik Football Manager 2014. Sommige mensen leven elk jaar toe naar een nieuwe FIFA of PES en hoewel ik ook val voor Messi op de cover, verlang ik steeds naar de update van FM. Vorig jaar wist Sports Interactive de fans al te verrassen met een heleboel geslaagde (!) aanpassingen. Dit jaar zijn die iets minder imposant, maar daarom niet minder doeltreffend. Ik had de eer om er voor jullie een oordeel over te vellen en kon niet anders zeggen dan 'missie geslaagd'. Tactieken uitwerken, spelers (ver)kopen of de pers te woord staan; het heeft al ettelijke weekends ingepalmd en de speeluren blijven maar aandikken.

Splinter Cell: Blacklist

Ik keek erg uit naar de release van Splinter Cell: Blacklist, maar had ook wat schrik voor het resultaat. Sam Fisher is voor geen kleintje vervaard, al wil dat niet zeggen dat hij élke gril van de ontwikkelaars zonder meer kan overleven. Uiteindelijk kreeg ik de kans om bij Ubi op bezoek te gaan en de speelsessie daar bracht wat rust; Sam was terug en hoe! De gameplay blijft grotendeels hetzelfde en het verhaal is ruw. Ik wil niet gezegd hebben dat dit dé game van 2013 is, maar het was wel een aangename verrassing.

Eervolle vermelding: LEGO Marvel Super Heroes

Vancha

Bioshock Infinite

Als eerste denk ik aan Bioshock Infinite. De game had een prachtig ontworpen wereld en sleepte mij volledig mee in het verhaal. Elisabeth was een goed ontworpen personage en al kan ik begrijpen dat het misschien nog beter kon gedaan worden, toch vond ik de interacties tussen haar en Booker perfect gedaan.

The Legend of Zelda: A Link Between Worlds

Nog een game die me verraste was The Legend of Zelda: A Link Between Worlds. Eindelijk heeft Nintendo het spelconcept even een frisse wind meegegeven en dat doet voor zowel fans als nieuwe spelers veel deugd. De nieuwe voorwerpen zijn opnieuw perfect geïmplementeerd en hierdoor kijk ik nog meer uit naar wat Nintendo van plan zal zijn met de Zelda voor Wii U.

The Last of Us

Nog zo'n bekende naam in toplijstjes is The Last of Us en ook ik was volledig weg mee met de wereld en personages die Naughty Dog voor hun afsluiter op PS3 ontworpen heeft. Op bepaalde momenten waan je je al in een next-gen game en dat belooft alvast heel wat voor wat ze nu als volgende zullen ontwikkelen. Een nieuwe reeks mag, maar ik wil ergens wel een mooi vervolg zien op deze hit.