WiiWare reviews - 17 december

My Fireplace (WiiWare - Korner Entertainment – 500 Nintendo punten)

 

Kerstmis is de ideale gelegenheid om met het hele gezin gezellig binnen voor de open haard te zitten. Helaas heeft niet iedereen een kachel tot zijn beschikking en dus dacht ontwikkelaar Korner Entertainment zijn kans te wagen met My Fireplace. Weet dit spel gezelligheid en warmte te brengen tijdens deze koude sneeuwdagen of drijft het je tot het verbranden van je Wii?

Game of applicatie?

Je kunt My Fireplace cru gezien niet eens als een game beschouwen, het is eerder een applicatie. My Fireplace is eigenlijk gewoon een screensaver die vanuit enkele gezichtspunten te bekijken is en een realistische open haard zou moeten voorstellen. Je kunt kiezen uit drie verschillende kachels: klassiek, Kerstmis en sfeervol. Eigenlijk is elke kachel gewoon exact dezelfde, want in kerstmodus worden enkel wat cadeautjes langs de open haard toegevoegd, terwijl de romantische modus dan weer een fles champagne en rode kaarsen bevat. Je kan kiezen uit twee 'spelmodi', automatisch of manueel. Bij automatisch krijg je al direct een voorgemaakt vuurtje gepresenteerd. De manuele stand laat je echter zelf hout plaatsen, het hout aansteken, het vuur aanwakkeren met telkens een druk op de A-knop. Dit is eigenlijk het enige wat er actief te doen is in My Fireplace. De ontwikkelaar had op zijn minst moeite kunnen doen om ons deze stappen met bijhorende motion controls uit te laten voeren... We kunnen best begrijpen dat men het zo eenvoudig mogelijk wil houden, maar zelfs een klein kind zal uit verveling zijn/haar wiimote door het scherm willen gooien.

Burn, baby burn!

Audiovisueel is My Fireplace ook niet veel soeps. Hoewel men dit ‘spel’ beschrijft als iets wat gezelligheid en sfeer moet brengen, is dit beoogde effect toch ver zoek. De vlammen zien er niet realistisch uit en tonen bij het veranderen van het camerastandpunt onafgewerkte textures. Er is tevens niet veel variatie of realistisch gedrag in het vuur te bespeuren. Ook het knetteren van de vlammen is een voorgeprogrammeerde opname die zich merkbaar om de halve minuut opnieuw herhaalt. De sfeervolle stand kent dan wel cadeautjes langs de open haard, maar een ‘game’ die tenminste leuk is om te spelen was een leuker cadeau voor ons geweest.

My Fireplace is één van de weinige Wiiware-games die nooit had mogen verschijnen. Op vlak van sfeer en afwerking stelt het  geheel enorm teleur. Je betaalt ongeveer vijf euro voor dit 'spel', terwijl er zelfs op Youtube gratis en betere alternatieven beschikbaar zijn. Als gratis kerstcadeautje van Nintendo zou het een leuke geste geweest zijn, maar als betalende download is het gewoon een enorme smet op het blazoen van WiiWare. We raden je dan ook aan om de vijf euro die dit gedrocht moet kosten te doneren aan Music for Life, zo krijg je een warmer gevoel dan dit 'spel' je ooit zal geven.

Ben 10 Alien Force: The Rise of Hex ( WiiWare - Konami - 1000 Nintendo punten)

 

Ben 10 zal wellicht enkel bekend zijn onder de jongere gamers, vermits de gelijknamige tekenfilmserie pas in 2005 van start ging. Voor uitgeverij Konami reden genoeg om te kijken of deze groep gamers zich ook met WiiWare bezighouden. Of deze game ook voor andere doelgroepen is weggelegd of enkel kan dienen als zoethoudertje voor de jonge fans, dat lees je in onze review.

Buitenaardse aartsvijand

Het verhaal gaat over een jongen, Ben genaamd, die met behulp van een magisch toestel in allerlei buitenaardse vormen kan veranderen. Met deze krachten trotseert hij vele vijanden om zo uiteindelijk zijn aartsvijand Hex te verslaan. Waarschijnlijk zal dit voor de fans al bekend in de oren klinken, maar ook  nieuwelingen kunnen gemakkelijk het verhaal oppikken aan de hand van de nodige introductie en tussenstukken.

Het spel kent drie spelmodi: het singleplayer-avontuur, een time attack-modus en een survival-modus. Deze spreken nogal voor zichzelf en de twee laatstgenoemde dienen vooral om wat herspeelbaarheid aan het geheel toe te voegen, want de standaard spelmodus is vrij lineair:  je krijgt een vijftiental levels voorgeschoteld en daar waar je in het begin slechts over twee transformaties beschikt, zal je gaandeweg steeds meer transformaties vrijspelen.

Platformen en schakelaars activeren

Een level bestaat voornamelijk uit een aaneenschakeling van verschillende platformen, afgewisseld met een puzzeltje hier en daar. Deze puzzels bestaan op hun beurt weer uit het activeren van schakelaars in een welbepaalde volgorde. Hierdoor zullen de platformen zich in een bepaalde positie bewegen zodat je weer verder kunt. Het is een relatief simpel concept dat na een tijdje toch wel eentonig gaat aanvoelen. Gelukkig maken de verschillende transformaties met elk hun eigen specialiteit en krachten dit deels goed, maar ook hier schort het één en ander met de uitwerking. De krachten, waaronder het tillen van dozen en het reactiveren van elektrische schakelaars, voelen aan als een geforceerde gimmick in de level waar je ze vrijspeelt. Het is natuurlijk begrijpelijk dat men het voor het doelpubliek niet al te moeilijk heeft gemaakt, maar met wat goeie wil zou men er zeker in geslaagd zijn om de transformaties beter te balanceren.

Ben 10 is op grafisch vlak een game die gebruik maakt van een rijkelijk kleurenpalet. Het probleem van het spel is dat het lijkt alsof de achtergrond soms meer aandacht heeft gekregen dan de voorgrond. Deze voorgrond bestaat voornamelijk uit platformen die doorheen de verschillende levels enorm hard op elkaar lijken. Ook hier was iets meer afwisseling leuk geweest. De eerste zes levels bevinden zich ook in dezelfde fabriek, wat voor een game die slechts vijftien levels lang is niet echt de juiste toon zet op het vlak van variatie. Wat audio betreft valt er niet veel aan te merken op Ben 10: de muziekjes en geluidjes zijn simpel, maar aangenaam om naar te luisteren en typisch voor een dergelijk spel.

Ben 10 Alien Force: The Rise of Hex is zeker geen game die je tot het uiterste van je kunnen zal drijven. In enkele uurtjes zal je de avonturenmodus uitspelen en blijven enkel de twee overige (weinig innovatieve) spelmodi nog over. Het spel is dan ook voornamelijk gericht op een jonger doelpubliek en is voor hen een wellicht een aanrader, al blijven we met dat knarsend gevoel zitten dat er toch nog iets meer in had gezeten.

SonSon ( Virtual Console - Capcom - 800 Nintendo punten)

 

Wellicht zal SonSon slechts bij een schaars aantal gamers een belletje doen rinkelen. Dit arcade-spel zag in 1984 al het levenslicht, maar werd nooit in Europa gelanceerd. Vermits Capcom onlangs besloten heeft om enkele arcade-games te porten naar het Virtual Console-platform, leek het hen een goed idee om het anno 2010 alsnog met SonSon te proberen in Europa.

De verlichting is nabij …

In SonSon bestuur je als speler een aapachtig wezentje dat een lange weg probeert af te leggen om uiteindelijk tot de verlichting te komen, het standbeeld van de Boeddha. Het enige probleem is dat deze weg van verlichting druk bevolkt wordt door allerhande boosaardige dieren zoals ratten, vleermuizen en vissen. Op bepaalde momenten in de game komen er ook enkele grotere bazen aan te pas, maar met behulp van een magische toverstaf kun je jezelf uitstekend tegen deze tegenstanders weren.

...maar niet gemakkelijk te bereiken

Het spel is een 2D-sidescrolling platformer in hart en nieren. De weg naar het standbeeld loopt over zes verschillende platformen. SonSon zal automatisch vooruit bewegen, maar je kunt op elk moment wisselen tussen de niveaus van de platformen. SonSon kan ook iets trager of sneller horizontaal bewegen om de vijanden slimmer af te zijn. Indien je dit niet lukt, zal je na drie keren onherroepelijk terug naar het menuscherm keren om het zo alsnog opnieuw te proberen. Gelukkig zijn er regelmatig stukken fruit te vinden die, wanneer je er genoeg van verzamelt, je speciale krachten of extra levens geven. Het ontwijken en doden van de vijanden is een zeer pittige uitdaging, waardoor we kunnen stellen dat de game zeker niet voor iedere gamer is weggelegd. Desondanks kunnen we wel geloven dat het spel bij velen nostalgische en frustrerende herinneringen zal oproepen. Om toch nog een beetje hulp te bieden aan de speler, is het mogelijk om een tweede speler mee te laten spelen, die TonTon mag besturen. ‘Samen staan we sterk’ is in dit spel absoluut geen betekenisloze leuze.

SonSon kent een eenvoudig, maar leuk achtergronddeuntje dat je vaak zal na-neuriën als je terugdenkt aan de game. Toch kan dit muziekje, na de zoveelste poging, wel wat gaan irriteren. De game is zeker geen grafische hoogvlieger, maar volgt de standaard voor arcade-games uit die tijd. De verschillende paden in de game verschillen regelmatig van kleur, evenals de vijanden, maar echt charmeren doet het helaas nooit. Het is duidelijk dat men hier heeft gekozen voor functionaliteit en niet zozeer voor kwantiteit, iets wat overigens toch wel welkom was geweest.

SonSon is een matige, maar toch eenvoudige en leuke game om regelmatig enkele minuten te spelen. Lange sessies zullen alleen weggelegd zijn voor de echte fans en dus hebben we wat twijfels over het totaalpakket voor de gemiddelde gamer. Het spel is dus voor sommigen wel een download waard, maar voor andere gamers zijn we ervan overtuigd dat er betere alternatieven beschikbaar zijn op Virtual Console.

Wolf of the Battlefield: Commando ( Virtual Console - Capcom - 800 Nintendo punten)

 

Naast SonSon leek het volgens Capcom ook een goed idee om Wolf of the Battlefield: Commando ter beschikking te stellen op Virtual Console, een arcade-game die verscheen op talloze platformen. Is dit spel een download waard of kunnen we het toch maar best links laten liggen?

Superheld of soldaat?

In Commando kruip je in de huid van Super Joe. Hoewel zijn naam iets anders doet vermoeden is Joe geen superheld, maar een soldaat. Je wordt vanuit een helikopter in een jungle vol met vijandelijke soldaten gedropt. Waarom die vijanden zich daar bevinden en wat nu eigenlijk de bedoeling is van de hele operatie wordt niet toegelicht. Eens je merkt dat ze op je beginnen te schieten, komt wel je natuurlijk instinct naar boven en haal je dan ook de trekker van je geweer over. Naast een onbeperkte voorraad aan kogels kan Super Joe een beperkt aantal granaten de lucht ingooien om daarmee zoveel mogelijk tegenstanders uit de weg te ruimen. Zoals we dat van een arcade-game gewoon zijn, levert het doden van vijanden punten op. De bedoeling van het spel is dan ook om een zo hoog mogelijke score op het einde van elke level te halen.

Richten en ... mis?

De besturing van Super Joe verloopt vaak niet zoals je wilt. Je kunt in acht verschillende richtingen bewegen (dus ook diagonaal), maar helaas worden deze schuine richtingen regelmatig niet (goed) geregistreerd. In een game waar behendigheid en snelheid absolute vereisten zijn, schieten de controls daardoor tekort. De onmogelijkheid om goed te kunnen richten zal bij menig gamer zeker en vast voor de nodige frustratie zorgen. Mensen die dus een echte uitdaging zoeken, zullen dit spel misschien kunnen appreciëren, maar ons lijkt het dat de gemiddelde gamer niet echt op deze frustrerende gameplay zit te wachten.

Het audiovisueel aspect doet de game nog wel enigszins goed. Commando heeft duidelijke en vloeiende graphics, die goed bij de sfeer van de game passen. Er is ook wat afwisseling tussen de vijanden, zodat je je niet verveelt. Op het einde van een level staat er geen grotere of moeilijke baas op je te wachten, maar zal er een stormloop van vijandige soldaten plaatsvinden.

Commando heeft de intentie om een interessant concept nieuw leven in te blazen, maar Capcom had er goed aan gedaan om toch wat aanpassingen te doen aan deze game. Het spel is nu wellicht interessant voor een select groepje fans, maar zal voor veel gamers niet genoeg plezier en voldoening opleveren. Je doet er dus goed aan om die 800 punten aan een beter alternatief te spenderen.