Na een terugblik op enkele indie games uit 2011 richten we onze blik op de toekomst. In de nieuwe rubriek Into Indie, die elke 2 weken zal verschijnen, bespreken we telkens enkele interessante indie games, wat nieuws en weetjes, kortom alles wat met indie gaming op de pc te maken heeft. In deze eerste Into Indie hebben we het over vuilnismannen die de wereld veroveren, plantjes, mijnwerkers en nog veel meer.

Into Indie wordt de plaats om indie-gerelateerd nieuws en reviews van indie games op pc terug te vinden. We (Black Materia & Rastaman2302) zetten ons dan ook elke keer opnieuw in om jullie van voldoende materiaal te voorzien. Ondertussen is er ook een topic geopend op het forum, waarin we jullie bij elke Into Indie van een kleine vooruitblik zullen voorzien en waar jullie suggesties en opmerkingen kwijt kunnen. Neem dus zeker eens een kijkje. Deze eerste keer vliegen we erin met

Krater

Onlangs werden we gecontacteerd door Fatshark, een Zweedse game developer, met de vraag of we hun laatste game, Krater, eens wilden proberen. Zo'n aanbod slaan we uiteraard niet af en met de woorden "dit is nog maar een testversie, er gaat nog veel aan verbeterd worden" in het achterhoofd stortten we ons in de Playable Vision (zoals de pre-alpha build gedoopt werd).

De wereld in Krater ziet er mooi uit en heeft een unieke stijl, het lijkt wel alsof een bende post-apocalyptische plunderaars enkele bomen hebben omgehakt en in het midden van het bos een dropje hebben gebouwd met de restanten van een schroothoop. We zitten dan ook niet ver van de waarheid: Krater speelt zich, zoals de titel doet vermoeden, af rond een krater, die nogal veel overeenkomsten vertoont met de inslag van een big-ass bom.

De krater is één van de overblijfsels van een wereldwijde nucleaire oorlog en vormt om de één of andere bizarre reden nu het centrum van de wereld. De overlevers bouwden her en der rond het grote gat kleine nederzettingen met alles wat ze konden vinden, wat uiteindelijk heeft geleid tot de kleurrijke, vrolijke wereld waarin de game zich afspeelt.

Heel Diablo 2-gewijs krijgen we het commando over drie personages, te kiezen uit vier standaardklassen: medic, tank, recon en assault. Vertaald naar het wereldje van Krater leveren die een geschifte dokter met scharen in plaats van vingers, een kolos met een mokerhamer, een stijlvolle heer met een zeer groot geweer en een ietwat normale soldaat op. De samenstelling van je troepen heeft dan ook de nodige impact op het verloop van het spel. Als je resoluut weigert een dokter mee op stap te nemen, moet je niet komen klagen dat je manschappen één voor één kennismaken met Sint Pieter. Hoewel de levens automatisch en snel weer bijgevuld werden, doet onze ervaren gamersgeest ons vermoeden dat het er in de volledige versie heel wat anders aan toe zal gaan.

Op ons avontuur doorheen de vijf beschikbare locaties worden we gevraagd om hier en daar wat klusjes op te knappen. Dat gaat van een hondsdolle hond opruimen, over een simpele koeriersopdracht tot een resem beren en wolven uit de grotten jagen. Op een bepaald moment komen we zelfs een gechifte stroper tegen die hondsdolle honden als lokaas gebruikt om een beer te lokken en tot de koop toe weigert om zijn grot te verlaten nadat we hem hebben gered uit zijn penibele situatie.

Hoe meer missies je tot een goed einde brengt, hoe verder je personages ontwikkelen (een echt levelingsysteem ontbrak nog in deze versie, maar de juiste tools en menu’s waren wel al aanwezig). Naast de gebruikelijke loot en uitrusting is er ook een heus craftingsysteem aanwezig, waar je in de uiteindelijke versie door het combineren van de meest uiteenlopende zaken heel wat nieuwe wapens of uitrusting zal kunnen creëren (wederom was het menu al wel aanwezig, maar ontbrak het nog aan functionaliteit).

Het reizen tussen de verschillende locaties gebeurt op een map die een overzicht geeft van de wereld. In deze versie waren vijf locaties beschikbaar, volgens de makers ongeveer 20% van de totale wereld. Een klein rekensommetje levert ons dan zo’n 25 locaties op in de uiteindelijke versie. Niet echt een hoog Skyrim-gehalte, maar meer dan voldoende om ons ettelijke uren zoet te houden. Krater ziet er al bij al veelbelovend uit. Vooral de belofte van een coöp-modus en een uitgebreid verhaal met de nodige NPC’s zouden hier wel eens een toekomstig indie-pareltje van kunnen maken. Dit is er zeker eentje die we in het oog gaan houden.

Dustforce

Opruimen. Het is de gesel van heel wat gamers, die er enkel het nut van inzien wanneer ze in een labyrint van halflege colaflessen en verfrommelde chipszakken op zoek moeten naar een vermist schijfje. Met die beperkte expertise lijkt het een gewaagde zet om een game te ontwikkelen waarbij je in het jumpsuit van een conciërge belandt, maar Hitbox Team besloot om met Dustforce een risicootje te nemen. Geen slechte gok, want deze verslavende en visueel innovatieve platformer tovert je in geen tijd om tot een absolute schoonmaakkeizer.

Het opzet van de game is vrij simpel en behoeft weinig uitleg: het is de bedoeling om je zo snel  en stijlvol mogelijk een weg naar het einde van het level te vegen. Met de pijltjes stuur je de conciërge in de juiste richting en enkele andere knoppen worden gebruikt om te springen, een tijdelijke snelheidsboost te verkrijgen of aan te vallen. Enkel een goede tijd neerzetten is echter niet voldoende.

Ieder stofje dat aan je wild in het rond zwiepende veegborstel ontsnapt, zal je op het einde van het level zwaar aangerekend worden en wanneer je te weinig stijl aan de dag legt, wordt het eveneens onmogelijk om een topscore neer te zetten. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de knappe 2D-omgevingen liggen bezaaid met sluwe valstrikken, verraderlijke afgronden en vijandelijke fauna die zich verschuilt in een waaier van herfstbladeren.

Met welk van de vier personages je ten strijde trekt maakt in se niet veel uit, want de verschillen zijn erg miniem. Persoonlijk konden wij het wel vinden met het Franse huishoudstertje, die het vuil bestrijdt met twee plumeaus. Hoe donzig dat ook moge klinken, het dametje is net als de drie anderen gezegend met de kung fu-skills van Bruce Lee die je nodig zal hebben wil je de alsmaar moeilijker wordende levels tot een goed einde brengen.

In het begin red je het met enkele goed getimede sprongen, maar algauw zal je meer geavanceerde technieken, zoals tricky walljumps, moeten gebruiken. De besturing met het toetsenbord kan op dat moment wel eens in de weg zitten, al is het een kwestie van wennen. Toch hadden we de indruk dat het spel zich iets vlotter liet besturen met een controller.

Zelfs een blinde kan de invloed van Super Meat Boy zien. Van de aparte 2D-visuele stijl tot de intimiderende moeilijkheidsgraad die je verplicht om hetzelfde level 150 keer opnieuw te spelen tot de volledige lay-out van het level zich naar je vingerspieren heeft vertaald: het zit er allemaal in. Ja, zelfs het masochistische karakter van Team Meat schemert door in deze titel. Om nieuwe levels vrij te spelen zal je de eerste parcoursen immers foutloos moeten afleggen. Enkel wanneer je op het einde van een level zowel op gebied van stijl als nauwkeurigheid een S-score haalt, krijg je een sleutel waarmee je een deur naar een nieuwe uitdaging kan openen.

De enige beloning voor je harde labeur is met andere woorden nog harder labeur. Deze taaie beslissing zorgt ervoor dat slechts een handvol spelers voorbij de eerste levels zal geraken. Zonde, want de latere niveaus zijn eveneens om van te smullen. Misschien kan de beloofde level-editor hier een mouw aan passen, zodat ook minder vaardige of geduldige spelers de andere knappe omgevingen te zien krijgen. Net als Super Meat Boy en Trials is dit dan ook geen spel dat we aan iedereen kunnen aanraden. Ben je echter op zoek naar een stevige platformuitdaging die er bovendien heel leuk uitziet, dan houdt niks je nog tegen om een emmertje met zeepsop vol te laten lopen en je latex handschoenen aan te trekken.

Opgeruimd staat netjes.  

Dear Esther

Er wordt al lang gekibbeld over het feit of videospellen al dan niet een vorm van kunst zijn. Een onbenullig welles-nietes spelletje waar we niet te gauw een einde aan zien komen. Meer en meer indies gaan zich achter de beweging scharen en brengen alternatieve titels uit die dollen met de regels van de - vergeef ons de woordspeling - kunst. Een nobel initiatief, en blijkbaar ook eentje waar een markt voor is. Dear Esther, de herwerking van de gelijknamige Half-Life 2 mod uit 2008, is daar het beste voorbeeld van. Amper 16 uur nadat de ervaring op het publiek werd losgelaten, had ontwikkelaar thechineseroom zich al uit de kosten gewerkt en kon men aan winst beginnen denken. Niet slecht voor een spel dat nauwelijks enige interactie of vrijheid toelaat en waar je na amper een dik uur het einde hebt bereikt.

We hebben geen problemen met korte games. Integendeel, liever kort en krachtig dan lang maar uitgesponnen. De combinatie kort en saai kan echter niet op onze sympathie rekenen. Allicht begonnen we met de verkeerde verwachtingen aan Dear Esther, maar het mysterieuze, ronduit abstracte verhaal dat je op schijnbaar willekeurige ogenblikken door een voice-over in de maag wordt gesplitst kon ons überhaupt niet boeien. Vooraf popelden we om af te reizen naar het mysterieuze eiland waarop de game zich afspeelt, maar van zodra we doorhadden dat er weinig te beleven viel buiten het volgen van een strikt lineair pad, bleef het bij een sfeervolle, maar eentonige strompeltocht naar de terminus.  

Niet om te zeggen dat ons anderhalf uurtje in het gezelschap van Dear Esther zonder charme was. De omgevingen, van het uitgestrekte eiland, dat je dus jammer genoeg niet zelf kan ontdekken, tot de onderzeese grotten waar de knappe belichting een angstaanjagend effect heeft, zijn erg sfeervol en zuigen je in de ervaring mee. De voice-over is van een degelijke kwaliteit en de kwaliteit van de schrijfsels, die het midden houden tussen een metaforische whodunit en abstracte poëzie, mag er zijn, ook al krijg je soms het gevoel dat de auteur vooral wil uitpakken met zijn gigantische woordenschat. De pretentie blijft echter binnen de perken en je krijgt nooit het gevoel dat de makers je in je gezicht aan het uitlachen zijn.

Sfeer of niet, de beperkte interactiviteit werpt toch de vraag op of de term videospel hier nog op zijn plaats is. Je hebt geen enkele invloed op het verloop van het spel, kan (buiten van pure verveling) niet sterven, en er zijn geen vijanden of obstakels te overwinnen. Je enige doel is om dat rode lichtje aan het einde van de tunnel te bereiken en - als je daar zin in hebt - de flarden wartaal van de auteur in elkaar te puzzelen tot een samenhangend geheel.

Dat laatste is echter optioneel en om alle details te vatten zal je de ervaring meerdere keren moeten ondergaan daar de audiofragmenten van speelbeurt tot speelbeurt verschillen. Hier is dan ook weinig spelen aan en misschien is de term digitale installatie beter op zijn plaats. Of het entreekaartje voor dit digitale museumbezoek jullie acht euro waard is, laten we jullie zelf beslissen, maar wij zouden wachten tot een Steam sale om dit experimentje aan de tand te voelen. Of je kan natuurlijk altijd de gratis mod uitchecken, om te weten of Dear Esther je aandacht zal kunnen vasthouden. 

PixelJunk Eden

PixelJunk is al lang geen onbekende naam meer in gamesland. Het inittiatief van Q-Games loopt ondertussen al zo’n vijf jaar en kende al het nodige succes. In 2008 verscheen Eden al op de PS3 en na vier jaar kunnen we op de pc ook eindelijk kennis maken met deze eigenzinnige game.

Eden zoekt, zoals dat tegenwoordig de trend lijkt te worden, een middenweg tussen een kunstwerk en een game. Je hebt de controle over een “Grimp”, een klein wezentje dat in de tuinen rondspringt op zoek naar “Spectra” (laten we het maar houden op pluisjes). De Spectra zijn meestal ergens bovenin te vinden (ja deze tuinen groeien verticaal, just go with it), veel te hoog voor onze kleine Grimp! Om toch bovenin te raken, zal je er dus voor moeten zorgen dat de planten genoeg energie krijgen en kunnen groeien om je hogerop te krijgen. 

Dat doe je door stuifmeel te verzamelen waarmee je zaadjes tot leven wekt. Stuifmeel verzamel je door de vijanden (gevaarlijke, medogenloze, rondzwevende pluisjes) te verslaan door er tegen te springen of ze te raken met je zijden draad (een hulpmiddel om moeilijk bereikbare pluisjes te raken door van een tak te gaan hangen). Je krijgt maar een beperkte tijd om een Spectra te vinden, die wordt aangegeven door een balkje onderaan. Dat balkje kan je echter bijvullen door zaadjes te verzamelen. Je kan dus in principe zo lang in een tuin blijven als je wil.

Het klinkt misschien allemaal als niet veel soeps maar Eden heeft een belangrijke troef. Zowel de muziek als het artwork werd verzorgd door Japans kunstenaar Baiyon. De planten zijn gekleurde vectorvormen op een zwarte achtergrond die meebewegen met het gespring van je Grimp. De muziek vindt ergens het midden tussen tussen loungemuziek en electro en past mooi bij de sfeer. 

PixelJunk Eden is dus geen uitgebreide game met een interessante storyline en verrassend plot (ook al is het een tijdje geleden dat we nog zo’n game hebben zien passeren), maar zoekt zich een plaatsje in het casual-feelgood genre. Eden is een leuke game om enkele lege momenten mee op te vullen en even tot rust te komen. Wil je dus op een originele manier wat mediteren of nadenken over eenhoorns, koekjes of andere dagdagelijkse dingen, mag je PixelJunk Eden zeker niet laten passeren in een indie pack of Steam sale.

Indie Gala: Bundle #2

Tot slot willen we het nog even kort hebben over de tweede bundel van het Indie Gala. Misschien even een korte toelichting voor zij die dit vrij recente initiatief nog niet kennen: het Indie Gala biedt telkens een bundel indie games en albums van indie artiesten aan, waarbij je zelf bepaald hoeveel je betaalt.

Ditmaal zijn er in totaal 12 games en 9 albums die aan bod komen. Afhankelijk van je donatie kan je kiezen uit verschillende bundels (alle games worden geleverd als Steam codes):

1. The CareBear Bundle ($1 - $5,36): Critical Mass, Fortix 2 en Bunch of Heroes
2. The Big Saver Bundle ($5,37 - $9,39): Critical Mass, Fortix 2, Bunch of Heroes + Roboblitz en Greed Corp
3. The Epic Gala Bundle (vanaf $9,40): Critical Mass, Fortix 2, Bunch of Heroes, Roboblitz, Greed Crop + Zombie Shooter, Zombie Shooter 2, Hacker Evolution: Duality, Hacker Evolution: Untold, Your Doodles are Bugged en Inmomentum

Hoewel de games deze keer wat tegenvallen, vinden we er toch Bunch of Heroes tussen, dat al heel wat positieve reacties kreeg.

De opbrengst van de bundels wordt gesplitst tussen het Indie Gala, de devs/artiesten en een goed doel, waarbij je zelf kan bepalen hoe de verhouding ligt. De goede doelen waarover het gaat zijn “Save the Children” (die opkomen voor de rechten van kinderen wereldwijd) en “Child’s Play” (die ziek en arme kinderen voorzien van speelgoed en games).

Kijk dus eens of het wat voor jou is, dan kan je "steun een goed doel" al meteen van je lijstje nieuwjaarsresoluties schrappen en krijg je er nog enkel games voor in de plaats. Vind je niet wat je zoekt maar ben je wel fan van dergelijke initiatieven, neem dan ook eens een kijkje op Humble Bundle. Dit is een gelijkaardig initiatief, maar is al wat langer in the running.