Een geschiedenis: 5 jaar Wii

19 november 2006 was voor de meesten een dag zoals een ander. Waarschijnlijk een beetje koud, hartje winter stond voor de deur, en door de aankomende feestdagen en de daarmee samenhangende prijsdalingen zal menig volk al op de baan zijn geweest om de geschikte geschenken te bemachtigen. Ook in Japan en de Verenigde Staten werden de winkels druk bezocht, maar dit was niet het gevolg van bovenstaande zaken. 19 november 2006 stond voor de gamer namelijk bekend als de releasdatum van Nintendo’s toenmalige nieuwste console. Het tijdperk van de motion controls was aangebroken, de Wii was geboren.

We schrijven het jaar 2004. Onze geschiedenis begint op de meest beroemde computer- en videogamebeurs ter wereld: de E3. Het hart van Reggie Fils-Aime, president van Nintendo of America, bonst in zijn keel, want hij staat op het punt om Nintendo’s toenmalig nieuwste handheld uit de binnenzak van zijn grijze maatpak te halen. Het kleine apparaatje wordt onder luid gejuich van de aanwezige journalisten onthaald en alle nieuwe mogelijkheden worden volledig uit de doeken gedaan. Nadat hij zijn zegje gedaan had en iedereen onder trance was geraakt van de nieuwe handheld, komt Satoru Iwata het podium opgelopen. De president en CEO van Nintendo haalt op zijn beurt een Nintendo DS uit zijn zak en begint een speech te geven over het veranderen van de game-industrie. Het lijkt een overbodige monoloog te worden, die niet veel zou toevoegen aan hetgeen Reggie reeds uit de doeken had gedaan. Totdat Iwata het woord ‘Revolution’ laat vallen en de hoofden van de journalisten omhoog schieten.

Revolution met hoofdletter ‘R’, want Iwata heeft het hier over Nintendo’s nieuwste project betreffende hun consoles. Met andere woorden: een opvolger voor de toch wel minder succesvolle Nintendo GameCube. Revolution zou vooral – hoe kan het ook anders - de nadruk gaan leggen op technologie met oog op vernieuwing binnen de ietwat vastgeroeste industrie. Hierbij zou men wel technisch hoogstaande hardware zoals die van zijn concurrenten, de Xbox 360 en de PS3, negeren. Enkele gevleugelde woorden van Iwata maakten dit direct duidelijk: "I suppose I could give you a list of our technical specs, but I won’t because it really doesn’t matter." Er werd ook onmiddellijk nadruk gelegd op de zogenaamde non-gamer. Van bejaarden tot huismoeders, iedereen moest zich kunnen amuseren met de Revolution. Op zich een mooie gedachte, maar wel een aspect dat de hardcore gamer minder graag hoort. Games ‘voor iedereen’ staan namelijk vaak gelijk aan gemakkelijke, met overbodig veel toeters en bellen versierde spellen die qua inhoud en gameplay weinig voorstellen. Vooroordelen schaden echter en met het vooruitzicht van een nieuwe Mario en Zelda waren de meesten snel gerust gesteld.

Exact een jaar en vele geruchten later toonde Nintendo - wederom op de E3 - het ware gelaat van de Revolution. Zoals het iedere zelf respecterende console betaamt, leek het project een presentatie te krijgen waar men ‘u’ tegen mag zeggen. Terwijl rook uit de vloeren van de donkere kamer opsteeg, hield Iwata een zwarte doos in zijn handen. Wederom gejuich in de zaal. De Japanse CEO begon enkele features uit de doeken te doen. Zo zou de machine ‘backwards compatible’ zijn, wat betekent dat oude GameCube-spellen ook gespeeld konden worden, én het zou mogelijk worden om NES-, SNES- en Nintendo 64-games te downloaden – wat later bekend zou worden als de Virtual Conosle. Maar waar nu die beloofde revolutie zat, was nog steeds onduidelijk. Alles wat voorgesteld werd, was ofwel al eens voorgedaan ofwel niet bepaald veranderend voor de game-industrie. Er heerste dus ook teleurstelling wanneer Iwata het podium verliet en al snel doken er op verschillende fora kritische uitspraken op over Nintendo’s nieuwste console. Fans waren teleurgesteld, maar tegelijk waren ze er ook van overtuigd dat er nog wel meer zou komen. Haters daarentegen hadden hun reden gevonden om nog meer te haten.

Dit bleef zo tot op de Tokyo Game Show in september 2005. Een conventie die meermaals door Nintendo werd overgeslagen, maar waar het dat jaar opeens de hoofdact voor zich nam. Iwata had namelijk iets verzwegen tijdens de presentatie op de E3. Iets dat ervoor zou zorgen dat fans opnieuw hun volle vertrouwen in het bedrijf vonden, en haters toch eventjes perplex stonden. De Revolution zou namelijk een bewegingsgevoelige controller bezitten. Eenmaal de nodige sensoren aan je televisie waren vastgemaakt, kon je het op een afstandsbediening lijkende apparaat gebruiken als pakweg een virtueel tennis racket, geweer of zwaard. De ervaring wordt op deze manier een stuk realistischer en het gamen intensiever. Waar je eerder nog languit in de zetel lag, is het vanaf nu de bedoeling om alleen of met een aantal vrienden de bank te verzetten en je woonkamer te gebruiken als golfterrein, arena of honkbalveld. Ook is er een tiltsensor in de controller aanwezig, waardoor het roteren en kantelen kan onderscheiden. Daarnaast werd het prototype van de Nunchuck voorgesteld en de vanzelfsprekende draadloosheid van de controller bevestigd.

Na een jaar geruchten, speculaties en hooggespannen verwachtingen was het op 19 november eindelijk zover. Althans, voor de Amerikanen want de rest moest nog enkele weken geduld oefenen. De intussen als simpelweg tot Wii (uitgesproken als het Engelse ‘we’) omgedoopte console kende onmiddellijk een waanzinnig groot succes. Meterslange rijen van aanschuivende mensen kleurden wereldwijd de straten zwart. Ook op Europese bodem werd het apparaat met groot succes onthaald. Vele winkels waren na enkele dagen volledig uitverkocht. Na een jaar had de console de Xbox 360, die in 2005 verschenen was, volledig ingehaald.

Voor een slordige 250 euro, wat erg goedkoop lijkt ten opzichte van de hallucinante kostprijs die de PS3 in zijn eerste levensmaanden aan de dag legde, ging de consument met een mooi pakketje naar huis, bestaande uit de Wii-console plus één Wii Remote en Nunchuck, een sensorbalk, de benodigde snoeren en een van de launch games. Dat deze laatste bij de meesten ‘Wii Sports’ titelde, is geen toeval. Doordat het spel samen met de Wii over de toonbank ging, brak het in 2009 met een overtuigende 45,71 miljoen exemplaren het record van meest verkochte game ooit. Het spel stond synoniem voor huiskamerplezier en toonde de kwaliteiten van de Wii en de vernieuwing die de console teweeg bracht.

Aangezien de Wii de console voor de gehele familie is, varieert het aanbod tussen de verschillende games enorm. Nintendo moest, zoals beloofd, casual en hardcore gamers tevreden stellen. Zo zijn er aan de casual kant veel games die voortgaan op het ‘schudden en zwaaien’-profiel dat de console met zich meedraagt. Samen met dit soort games is er ook een breed asssortiment aan uitbreidingen voor de Wii Remote op de markt gekomen. Voorwerpen zoals de Wii Zapper – een stuk plastiek in de vorm van een geweer - groeiden uit tot een waar fenomeen.

Langs de andere kant heb je de verschillende Mario’s, Zelda’s en Metroids die de ware Nintendo-fans moeten tevreden stellen. Maar het mag gezegd worden dat na een tijd vooral de interessantere third-party games een beetje zoek geraakten. Omdat games stevig moesten worden aangepast aan het klein vermogen van de Wii en de console zodanig afgeschilderd werd als een speeltuig voor kinderen en bejaarden, zagen vele ontwikkelaars het nut er niet meer van in om nog hardcore titels uit te geven. Zo wordt er, op de meer dan degelijke first-party spellen na, weinig nieuws geproduceerd dat de geharde gamer zal aantrekken. De toppers kwamen dus vooral van Nintendo zelf, waarbij we wel mogen opmerken dat een game als Super Mario Galaxy tot de beste games ooit behoort.

Na een tijdje kreeg ook de Wii Remote enige vorm van kritiek. De controller was namelijk in veel gevallen niet accuraat genoeg waardoor je bewegingen niet gelijktijdig op het beeld vertaald werden. Zo kon je tijdens een potje tennis op ‘Wii Sports’ zwaaien zoals je wilde, de richting van de bal had je nooit echt onder controle. Het antwoord dat Nintendo bood, kwam in de vorm van een kleine uitbreiding, de Wii MotionPlus. Het extra onderdeeltje, bijgeleverd met de game ‘Wii Sports Resort’, laat een op de millimeter precieze nauwkeurigheid qua bewegingen toe. Het apparaatje doet duidelijk zijn werk, maar had in 2006 ook al in de rekken mogen liggen, zodat de Wii-bezitters van het eerste uur geen 20 euro extra moesten betalen.

Een opvolger voor Nintendo’s meer dan succesvolle console kon natuurlijk niet uitblijven. Begin dit jaar kwamen de eerste geruchten over een Wii 2 opzetten. Deze liepen over in de bevestiging van de Wii U – beter bekend als ‘Project Café’. Dit apparaat zal een soort tabletachtige controller bezitten en next-gen graphics zoals die van de PS3 en Xbox 360 ondersteunen. De release staat gepland voor midden 2012 en trekt alle aandacht naar zich toe. Het lichtje van de oorspronkelijke Wii is dus geleidelijk aan het uitdoven. De console die zijn concurrenten verbleekte met zijn succes en innovatie, maar het na een tijd gedeeltelijk liet afweten op vlak van aantrekkelijke games, heeft bijna al zijn pluimen verloren. Met het gisteren verschenen The Legend of Zelda: Skyward Sword kan het nog een laatste keer in vol ornaat schitteren. Daarna wordt het aftellen tot midden 2012. Gelukkige verjaardag en rust in vrede, liefste Wii.