De Avonturen van Kuifje: Het geheim van de Eenhoorn

Binnenkort verschijnt de eerste Kuifje-film, namelijk: 'De Avonturen Van Kuifje: Het geheim van de Eenhoorn' in de bioscopen en deze wordt voorafgegaan door de gelijknamige game. Het spel werd ontwikkeld door het team achter Rayman Origins, From Dust en Beyond Good And Evil en hiervoor werd nauw samengewerkt met de makers van de film. Dit alles klinkt veelbelovend en het zou dus kunnen dat we met deze titel, een degelijke film-game mogen verwelkomen, wat zoals we allemaal weten een rariteit is. [Gespeeld op Xbox 360]

Ondanks het feit dat er een stripalbum met dezelfde naam bestaat, is het verhaal in dit spel een bewerking van dit avontuur, gecombineerd met 'De schat van Scharlaken Rackham' en 'De krab met de gulden scharen'. Hier blinkt de titel ook meteen in uit en dit gaat als volgt: 

Wanneer Kuifje op een rommelmarkt een miniatuurschip wil aankopen, wordt hij onderbroken door een man die hem, hiervoor een veelvoud van het betaalde bedrag wil betalen, wat onze 17-jarige Brusselaar natuurlijk weigert. Hij ontdekt bijna onmiddellijk een verborgen perkament in dit schip, wat hem op het spoor brengt van 'Het geheim van de Eenhoorn', waarvoor hij alle drie bestaande miniaturen zal moeten zien te verzamelen, om dit te ontcijferen. Nog voordat hij op onderzoek kan trekken, wordt hij ontvoerd en  opgesloten op een schip.

Gelukkig is Kuifjes trouwe hond, Bobby, hem gevolgd naar het vaartuig en komt deze slimme viervoeter hem uit gevangenschap bevrijden. Terwijl onze reporter aan boord van het schip op zoek gaat naar een uitweg, komt hij terecht in de kajuit van de kapitein. Deze is een nazaat van Ridder Francois Hadoque, de kapitein van de Eenhoorn en wordt, zonder dat hij dit goed en wel beseft, vastgehouden op zijn eigen boot. Uiteindelijk besluiten deze twee om samen op avontuur te trekken, op zoek naar de lang verloren schat van de Eenhoorn. Dit alles wordt verder gezet in stijgende lijn, dus jullie mogen stellen dat het hier snor zit.

Je staat er niet alleen voor

Natuurlijk draait een spel om meer dan enkel een verhaal en heb je een stevige dosis gameplay nodig die het geheel naar een hoger niveau kan tillen. Zo krijgen we voornamelijk met 2D-platformer gameplay te maken, waarbij we met Kuifje moeten rondhollen, kruipen en klimmen om ons doel te bereiken. Wanneer hij in de knel zit, schakelen we over naar Bobby, waarmee we kunnen rondsnuffelen en door nauwere ruimtes kunnen kruipen, om zo sleutels te bemachtigen die ons naar voordien onbereikbare ruimtes kunnen brengen. Ook kapitein Haddock deelt mee in de pret en zal vooral van pas komen, wanneer Kuifje een zetje nodig heeft om hoger gelegen platformen te kunnen bereiken.

Onze bebaarde vriend doet uiteraard meer dan enkel opstapje spelen, hij zal ook mee knokken wanneer we tegenover vijandige personages komen te staan. Ondanks zijn leeftijd en ietwat kleinere gestalte, staat onze kleine Brusselaar op dit vlak ook zijn mannetje. Zo is hij niet vies van een potje knokken en maakt hij gebruik van allerhande projectielen om zijn vijanden uit te schakelen. Hiernaast maakt de kwajongen ook al te graag gebruik van de omgeving om zo een niets vermoedende schurk i6n de rug aan te vallen. Deze verscheidenheid zorgt er dan ook voor dat we ons soms in een soort van Prince of Persia for kids bevinden.

Variatie troef?

Moest het spel nu effectief een moeilijkheidsgraad hebben, dan had dit prinselijke gevoel over het gehele spel kunnen heersen. In dit avontuur wals je als het ware over de tegenstand heen en er werd helaas geen moeilijkheidsgraad in verwerkt, wat had gemogen, gezien een beetje uitdaging het plezier enorm kan doen toenemen. De makers van het spel lijken dit te hebben willen goedmaken door andere speelmogelijkheden aan te bieden. Zo schakelen we af en toe over naar een derde persoonszicht om ons voort te bewegen en binden we zelfs gevechten aan tijdens flashbacks, waar we in de huid kruipen van Haddocks voorvader.

Hiernaast doorkruisen we af en toe vijandelijke gebieden met een sidecar. Deze kunnen we ofwel besturen, ofwel mogen we gewoon meerijden om zo de vijand onder schot te nemen. Om grote afstanden te overbruggen, maken we weer gebruik van een vliegtuigje, waarmee we eveneens vijanden moeten afwenden, terwijl we vijandige zeppelins en tweedekkers om zeep moeten helpen. Hier ontbreekt helaas de mogelijkheid  om de rechter analoge stick te gebruiken en moeten we vliegen en mikken met dezelfde stick, wat nogal houterig aanvoelt.

Duizend bommen en granaten

Audiovisueel spreken we over een degelijke middenmaat. Zo bevinden we ons op het ene moment in een kasteel, terwijl we ook in de woestijn, kleine dorpjes en kerkers aan de slag mogen. Spijtig genoeg lijken de omgevingen copy-paste werk en krijg je soms een 'ben ik hier niet eerder geweest'-gevoel. Het kleurenpalet is sober, maar bereikt hiermee zijn doel, gezien het trouw blijft aan de stijl die typerend was voor de stripreeks. De cutscenes zien er dan weer stukken beter uit dan de gameplay en hier wanen we ons bij momenten in een CGI-film.

Om de sfeer wat op te schroeven, worden we met opzwepende piratendeuntjes en mooie, klassieke arrangementen doorheen onze tocht gesleurd. Het stemmenwerk is zowel in onze voertaal, als in het Engels best te pruimen. Zo hebben we beiden getest en konden we ons het best in de Nederlandstalige versie vinden, met Michael Pas als de stem van Kuifje en andere, goed gecaste stemacteurs, die elke emotie op het scherm, perfect klank geven. De stem die ons het meeste plezier geeft, is die van de Kapitein met klassiekers als "duizend bommen en granaten", zelfontbranders, autodidacten en vele andere scheldwoorden uit de hoek komt, typerend voor het personage.

Tal van nutteloze extra's

Naast het verhaal, de Kuifje-mode gedoopt, werden ook nog enkele andere speelwijzes voorzien, die helaas de houdbaarheidsdatum van deze titel niet kunnen verlengen. De verhaallijn heb je na een viertal uurtjes, namelijk reeds achter de rug, wat simpelweg te weinig is. In de Kuifje en Haddock-mode kan je alleen of met zijn tweetjes, offline aan de slag, terwijl je in-game van personage wisselt. Tijdens deze mode krijgen we enkel de 2D-gameplay vanuit de verhaallijn voorgeschoteld, wat ervoor zorgt dat deze snel gaat vervelen. Het lijkt zelfs alsof deze enkel in het leven werd geroepen om goud te verdienen, dat dan weer kan worden gebruikt om kostuums aan te kopen voor de personages die in deze mode speelbaar zijn.

De derde en laatste mode is die van de uitdagingen, waar de gameplay van de verhaallijn, schaamteloos wordt gerecycleerd. Hier krijgen we de keuze uit de sabel-, vliegtuig- en voertuigmode, terwijl we plots uit vier verschillende moeilijkheidsgraden kunnen kiezen, maar gezien de repetitiviteit ervan, zal je die zelfs niet eens willen uitproberen. Deze uitdagingen kunnen naast de controller ook met Kinect worden gespeeld, maar hier gaat deze mode helemaal de mist in, gezien je bewegingen uitermate slecht worden vertaald naar het scherm. Het lijkt alsof deze mode er snel werd bijgestopt om een grotere groep spelers aan te trekken.