Heavy Rain Move Edition
Toen Sony en ontwikkelaar Quantic Dream begin 2010 kwamen aanzetten met Heavy Rain stonden alle bogen hooggespannen. De verwachtingen lagen hoog en Heavy Rain wist er daar heel wat van in te lossen. De game scheerde hoge toppen en rijfde mooie review scores binnen. Met de komst van de Move zagen uitgever en ontwikkelaar een kans om de game-ervaring nog wat heftiger te maken en werd er al snel een Move Edition gepland. Deze versie hebben we eens stevig onder de loop genomen.
De grafische pracht druipt af van het scherm. Beetje letterlijk soms, met de neerslag die met bakken uit de wolken valt, op de camera, op de personages en op al wat je maar ziet, waarna de druppels zich een baan naar het zwaartepunt van de Aarde zoeken. Hier en daar valt er wel een een incorrectie te bespeuren, een glas dat er een vreemde doorzichtigheid op nahoudt of een stroeve beweging van een personage. Dit zijn gelukkig echter kleine mankementjes die niet als storend ervaren worden en weggeblazen worden door de overige pracht en praal.
Naast de beeldvorming draagt ook de soundtrack bij tot de grimmige sfeer en verhoogt het geregeld de spanning. Ook de voice acting draagt bij tot de algehele ervaring. Hier en daar valt er wel eens een zin die de juiste intonatie mist of wat vreemd klinkt in de context, maar over het algemeen komt het geloofwaardig over.
Na de eerste audiovisuele ervaring op te nemen, word je geleidelijk aan het verhaal in gesleurd. Het verhaal in Heavy Rain gaat over een seriemoordenaar, genaamd de Origami Killer. De speler kruipt in de huid van vier verschillende personages die nauw betrokken zijn met de wansmakelijke moorden die de Origami Killer op zijn kerfstok heeft staan. Allen hebben ze een verschillende rol in dit verhaal, met één grote overeenkomst. Ze zijn namelijk allemaal op zoek zijn naar de schuldige in dit verhaal en trachten het laatste nieuwe slachtoffer te redden van zijn nakende dood.
Gedurende het verloop van het verhaal leer je de personages beter en beter kennen. Elk hebben ze zo hun eigen karakter met min- en pluspunten. Als speler kan je de ruwe kantjes afzwakken of net vergroten. Zo zal je moeten kiezen op welke toon je een conversatie aangaat en hoe je wil reageren op acties van vriend en vijand. Als speler heb je het verhaal dan ook in beide handen en zullen beslissingen of daden gevolgen hebben voor het verdere verloop van het verhaal. Sommige beslissingen zal je zelfs in het heetst van de strijd moeten nemen. Belangrijk is dan ook dat je steeds geconcentreerd doorheen het verhaal walst, want voor je het weet heb je een cruciaal antwoord gemist of laat één van je personages het leven. Het peil van je concentratievermogen wordt gelukkig automatisch in de hoogte gehouden door het meeslepende verhaal dat je van begin af aan bij het nekvel grijpt en nimmer loslaat. Op zijn beurt laat jij de controllers ook geen seconde los, want je moest maar eens te laat zijn. Het is snel duidelijk dat je je midden in een - tot aan het einde - spannende thriller bevindt en mee het slot zal bepalen, al dan niet bewust.
Als speler voel je dat je deel uit maakt van het verhaal en er heel wat op je schouders rust. De kernvraag van het verhaal is: hoever zou jij gaan om een geliefde te redden? Samen met de rest van de personages wil je het verhaal tot een goed einde brengen en zal je dan ook bepaalde (im)morele keuzes maken die je normaal gezien niet zou maken. Het schuldgevoel is dan ook groot wanneer je denkt een foute beslissing te hebben gemaakt of wanneer je niet de juiste toetsencombinatie en bewegingen uit je mouw wist te schudden. Voor dit laatste is het dan ook zeer belangrijk dat de Move niet alleen een hoge reactiesnelheid heeft en dus weinig lag, maar ook dat de bewegingen zo accuraat mogelijk worden opgevangen door de PlayStation Eye Camera.
Over het algemeen verliep de besturing vlotjes en correct, echter niet altijd. Zo werden op een gegeven moment vier kamernummers getoond, waarvan de juiste moest worden geselecteerd. Trots met het juiste antwoord, duid je snel het juiste nummer aan met de cursor van de Move. Echter na op de Move-knop te drukken om te bevestigen, blijk je een ander nummer geselecteerd te hebben. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar toch slaag je er tot driemaal niet in de juiste kamernummer te bevestigen. En laat het nu net zo zijn dat er slechts drie pogingen mogelijk waren. Je kan je wellicht voorstellen dat zulke situaties als resultaat hebben dat enkele verwensingen de wereld werden in gestuurd. Op deze momenten is het dan ook zeer belangrijk het bandje aan de Move goed vast te hangen aan de pols. Je bent gewaarschuwd. Nu is het wel zo dat er verschillende moeilijkheidsgradaties zijn voor de besturing en dit op de hoogste moeilijkheidsgraad geschiedde. Daar komt dan ook nog eens bij dat wanneer je personage zich zenuwachtig voelt, de keuzes een beetje over het scherm durven beven en het vervolgens niet makkelijk is het juiste antwoord te selecteren.
Het gebruik van de Move geeft een danige meerwaarde aan de beleving van de game. Je moet immers dezelfde bewegingen maken als je personage. Zo open je bijvoorbeeld een ijskast door de Move achtereenvolgens naar voor en naar achter bewegen, alsof je dus echt grijpt naar de ijskastdeur en ze vervolgens opentrekt. Het starten van de auto gebeurt dan weer door de sleutel om te draaien, wat zich vertaalt in de Move om zijn as te draaien. Ook vechtscènes zullen heel wat bewegingen vereisen.
Hoe je de Move moet houden en hoe je de bewegingen moet maken, wordt altijd getoond door een icoon op het scherm. Alvorens een beweging te maken, zal je eerst de Move op een bepaalde manier voor de camera moeten houden. Als hulp kleurt de rand rondom het icoon hevig rood wanneer je fout bent. Een voorbeeldje van een dergelijke situatie is dat je bijvoorbeeld de Move horizontaal houdt, terwijl hij net verticaal moet gepositioneerd staan. Wanneer de rand rond de icoon wit wordt, weet je meteen dat je de Move juist vasthoudt en kan je de gevraagde beweging beginnen uitvoeren. Af en toe gebeurde het wel dat het icoon deels uit beeld was, door een veranderende camerahoek, en was niet meteen duidelijk wat gedaan moest worden. Op deze momenten is het dan ook handig dat het rode randje opvalt en je toch al tenminste kan uitzoeken hoe je de Move dient voor het scherm te houden. Hoe je vervolgens moet bewegen, zal dan soms wel om wat gokwerk vragen. Gelukkig gebeurt dit zeer weinig en nooit op cruciale momenten, laat staan op momenten waar de tijd van belang was. Voor de rest werden er geen problemen ondervonden met de werking van de Move en kan de implementatie dan ook over de grote lijn als een succes beschouwd worden.
Spelers die enkel in bezit zijn van de Move en niet van de Navigation controller, kunnen ook aan de slag met Heavy Rain. Enige voorwaarde is dat de speler ook in bezit is van de gewone PS3 controller. Praktisch hou je dan de Move in de ene hand vast en de controller hou je dan deels in de andere hand vast. Hier en daar moet je wel eens een toetsencombinatie uit de mouwen schudden waarbij je beide handen op de Move zal moeten plaatsen. Gelukkig moet je net op deze momenten geen toets op de andere controller induwen, waardoor dit geen problemen geeft. De game is dus perfect speelbaar zonder de Navigation controller, al zal de besturing wellicht ietsje vlotter verlopen als deze controller wel ter beschikking is.
De Move Edition biedt bovendien buiten de game zelf, ook nog eens de speelbare scène genaamd The Taxidermist aan. Ook werden er een negental Making Of-filmpjes op het blu-ray schijfje gezet, drie dynamische XMB themes voor op de PS3 en de volledige soundtrack.
- Audiovisueel prachtig
- Meeslepend verhaal
- Uitgebreide keuzes en eindes
- Move-integratie
- Camerahoek soms lastig
- Kleine grafische foutjes