Rochard

Als we aan videogamehelden denken, dan denken we vaak aan allerlei heldhaftige karakters die met bepaalde vaardigheden of superkrachten tegen het kwaad strijden. Het moet echter niet altijd zo heldhaftig zijn want soms is een held gewoon een doorsnee persoon die door bepaalde omstandigheden een rol krijgt toegewezen waar hij niet eens voor gekozen heeft. John Rochard is zo'n held, een simpele man die in een mijn in de ruimte werkt wanneer zijn basis plotseling wordt aangevallen door een groepje wilde bandieten die dan nog eens de naam 'wild boys' dragen...

Vier jaar. Zoveel tijd heeft John doorgebracht in de ruimte op zoek naar grondstoffen. Als je na zoveel tijd nog steeds niets hebt gevonden, dan is de maat meestal vol. Zo dacht Skyrig, het mijnbedrijf waar Rochard voor werkt, er blijkbaar ook over, want Rochards ontslagpapieren lagen net klaar toen we met de game begonnen. Clichégewijs vonden we natuurlijk net op dat moment grondstoffen waardoor Johns financiële situatie plots een stuk veiliger lijkt, althans dat zou je toch denken. Vanaf dat moment begint er namelijk een heel verhaal over corruptie, redding en ... 2D puzzels. Klinkt goed? Misschien wel, maar toch weet het verhaal niet echt te bekoren. Het plot is vrij voorspelbaar en eindigt ook met een teleurstellende cliffhanger.

Get 'er done

Ondanks het mindere verhaal weet het hoofdpersonage toch een zekere speciale indruk achter te laten. De beste raad is om alles te vergeten over de generische protagonist, want John Rochard is net het omgekeerde daarvan. Geen atletisch lichaam, geen vocabulaire om u tegen te zeggen en ook geen legendarisch zwaard. Nee, in Rochard heb je namelijk enkel de G-Lifter. Een soort gravity gun à la Half Life. Net zoals Gordon Freeman kan je allerlei objecten grijpen en ergens anders plaatsen, of gewoon ... gooien naar de vijand. Het hoofddoel van dit speeltje is je doorheen de verscheidene puzzels te begeleiden, maar van tijd tot tijd zul je er dus ook vijanden mee moeten neerknallen. Iets dat niet voor de volle 100% in de smaak viel bij ons.

Als je slechts één of twee snoodaards voor je hebt staan is er namelijk weinig tot geen frustratie, maar wanneer dit aantal opgedreven wordt, merk je toch al snel dat de besturing allesbehalve gemaakt is voor dit soort situaties. Het geweer komt veel meer tot zijn recht bij de puzzels, die voor het grootste deel vrij plezant waren. De ene al wat makkelijker dan de andere, maar reden tot frustratie was er weinig tot nooit te bespeuren.

Obstakels

Om even verder te gaan op de puzzels: meestal word de weg geblokkeerd door een barrière. Je hebt hierin verschillende types. Zo heb je eentje waar objecten zonder problemen doorheen gaan, maar waar je als mens geblokkeerd wordt. Een ander type barrière is dan weer net het omgekeerde. Je zal dan ook voornamelijk bezig zijn met manieren te zoeken om langs deze verschillende types heen te geraken, dit steeds met je trouwe hulp, de G-Lifter. Tijdens het puzzelen merk je wel eens op dat Rochard wat slomer beweegt dan andere videogamekarakters, maar in dit geval zorgt het voor een tikkeltje meer realisme wanneer we zijn gestalte in het achterhoofd houden.

Je vergeet dit trouwens sowieso wanneer je de levels betreedt waarin er geen zwaartekracht is. Deze puzzels vergen soms wat meer denkkracht dan de vorige, maar een beetje "out of the box" denken helpt al veel. Deze momenten zijn er wel amper, want algemeen gezien gebruik je meestal dezelfde middelen om een puzzel tot een goed einde te brengen. Momenten waar je dus echt vastzit, zul je normaal gezien niet hebben in Rochard. Een voordeel voor de gamer die het snel opgeeft, maar wel een nadeel voor de puzzelexpert die momenten nodig heeft van grote voldoening.

Een ruwe diamant

Terwijl Johns unieke karakter voor een speciaal en grappig sfeertje zorgt, zorgt de grafische kant ervoor dat dit grappige sfeertje al snel aanvoelt als een bezoekje aan de lokale bibliotheek. Inderdaad, een saaie bedoeling. Persoonlijkheid is er amper te bespeuren en het overmatig gebruik van steeds diezelfde objecten doet de variatie geen goed. De game is zeker niet lelijk, maar het is toch een stap achteruit in vergelijking met andere PSN-titels. Ook de laadtijden lijken langer dan ze zouden moeten zijn voor een game van dit kaliber. Het maakt sterven tweemaal zo erg.