Grand Theft Auto: The Trilogy (MAC)

Gamen en de Mac is altijd al een moeilijk huwelijk geweest. Mac-games zijn zeldzaam en als er dan al een Mac-versie verschijnt, is dat meestal enkele maanden later dan de pc-versie en betreft het een schamele port. Nu Steam zijn weg heeft gevonden naar de Mac en de Appstore is het aanbod wel een pak groter geworden, maar of dat de kwaliteit van de games ten goede is gekomen is te betwijfelen. Laten we hopen dat de Grand Theft Auto-trilogie voor de Mac wel een welkome toevoeging is.

Voor de GTA-noobs

Grand Theft Auto is ondertussen een begrip geworden in de game-industrie en heeft door de jaren heen heel wat veranderingen gezien. Waar de eerste twee delen nog een top-down standpunt hadden, is dat sinds deel drie veranderd naar een third-person standpunt. Ook het aanbod aan wapens, voertuigen en tegenstanders is flink uitgebreid, evenals de grootte van de wereld.

De Grand Theft Auto-serie kent keer op keer min of meer hetzelfde verhaal: een lowlife misdadiger krijgt de kans om bij de grote jongens te horen, maar moet zich daarvoor opwerken in de misdaadscène van de stad. Dit doe je in een al schietend in een sandboxwereld die je naast de missies die het verhaal volgen ook toelaat om je gang te gaan in de stad. Hierdoor is GTA min of meer de trendsetter geworden voor grote open sandbox-games die je zoveel vrijheid laten als je zelf wil.

Liberty City, Vice City en San Andreas

De Grand Theft Auto-trilogie bevat de games GTA III, GTA: Vice City en GTA: San Andreas, die zich respectievelijk afspelen in Liberty City, Vice City en San Andreas. Liberty City, de kleinste stad van de drie, is een industriële stad die wel wat weg heeft van steden als New York en Detroit. De stad bestaat uit drie eilanden, verbonden door bruggen (die toevallig allemaal aan herstellingen toe zijn), die beschikbaar worden naarmate het verhaal vordert.

Vice City verplaatst de setting naar het zonnige Miami, inclusief de flashy shirts, klassieke auto's en niet te vergeten: de oldschool Vespa's. Vice City bestaat uit twee grote eilanden en enkele kleine schiereilandjes, die wederom pas later in de game beschikbaar worden. Naast een iets uitgebreider wapenarsenaal kan je nu ook rijden op brommers in alle soorten en maten.

San Andreas brengt enkele drastische veranderingen, vooral op grafisch vlak, hoewel doorheen de serie niet veel verbetering te zien is. Zo kan je vanaf nu naast brommers ook op fietsen en quads rijden en kan je voor het eerst in een GTA-game zwemmen. Verder werd de besturing van de vliegtuigen flink onder handen genomen en staan ook helikopters tot je beschikking. Wederom bestaat de stad uit twee eilanden, al zijn die een stuk groter dan in de vorige games (één eiland is ongeveer even groot als de drie eilanden uit GTA III tezamen). Ook voor het eerst in de GTA-historie kan je met z'n tweeën aan de slag in een heuse coöperatieve modus (of via de bijhorende mod met zo'n 300 anderen).

Autootjes stelen op Mac

Ondanks deze rijke historie zijn deze games geen grote uitzondering op de ports van tegenwoordig. Over het verhaal kunnen we jullie niet veel nieuws vertellen, maar de gameplay en de look-and-feel van de games zijn een heel ander verhaal. In de zijlijn willen we ook nog even vermelden dat de machine waarop de games werden getest normaal met gemak elke game op de hoogste instellingen kan draaien, dit pakte bij de Grand Theft Auto-trilogie helaas iets anders uit. Omdat de ervaring bij elke game net iets anders was, gaan we ze één voor één af, beginnende bij:

Grand Theft Auto III

De eerste GTA met een third-person standpunt heeft altijd een speciaal plaatsje in ons hart gekend. Iedereen kent de game en de meesten hebben hem ook al gespeeld, ook al moesten winkeliers daarvoor vaak een oogje dichtknijpen wat de 18+ rating betreft. De matige graphics, onhandige gameplay en stotterende framerate zijn dan ook eigen aan de game en zien we ook in deze versie voor Mac terugkomen. Al bij al kunnen we stellen dat er op grafisch vlak niet veel veranderd is, maar dat hadden we ook niet verwacht.

De gameplay voelt enigszins vertrouwd aan, maar de muis is wat overgevoelig en dat zien we terug in de besturing van voertuigen. Cheats zijn geen onbekende, zelfs noodzakelijk, voor GTA-spelers, maar in deze versie lijkt het wel of de programmeurs zelf even CORNERSLIKEMAD (de cheat die ervoor zorgt dat de auto de bochten wel heel direct neemt) in de code hebben gezet. Niet echt een geweldige toevoeging.

Een groot probleem in de gameplay ontstaat bij het wisselen van camerastandpunt. Als je tussen het normale camerastandpunt en de top-down camera (de klassieke GTA 2-camera) wisselt en vervolgens weer teruggaat naar de het normale standpunt krijg je een opvallend genoeg een vooraanzicht in beeld. Het is natuurlijk altijd leuk om eens te zien hoe je personage er uitziet, maar erg handig speelt dat niet. Een gelijkaardige situatie ontstaat in voertuigen, hier zien we het voertuig langs de zijkant, wat wederom niet erg speelbaar is.

GTA III voelt echter toch enigszins vertrouwd aan en brengt heel wat leuke herinneringen naar boven, maar stelt teleur als het op prestaties aankomt. De game verbruikt meer resources dan een potje Left 4 Dead 2, een bekend nadeel bij ports, maar iets dat zeker geen excuus mag zijn.

Grand Theft Auto: Vice City

In een Hawaï-shirt op een oude Vespa door Vice City scheuren (nuja, scheuren is misschien niet de beste woordkeuze in dit geval) zal bij vele gamers een glimlach op het gezicht toveren. Wanneer je echter met je trouwe Vespa tegen een obstakel knalt (een lantaarnpaal, auto of andere grote hindernis zoals de stoeprand of een verdwaald papiertje) en meteen enkele meters de lucht in wordt geslingerd, is de pret er al snel af.

Met al zijn charmes kan Vice City toch net niet de povere gameplay verbergen, tot grote frustratie van zij die het origineel hebben gespeeld en door en door kennen. Dezelfde problemen qua besturing die we reeds opmerkten in GTA III komen ook hier aan bod, en wederom zien we zowel de temperatuur als de belasting van de processor nieuwe hoogten bereiken bij langdurig spelen. Ook op grafisch vlak heeft de game wat moeten inboeten: ons vertezicht is erg beperkt en licht schijnt pas als we er effectief onderstaan. Gelukkig zijn de problemen met de camera opgelost, we willen niet weten wat dat in combinatie met de hypergevoelige collision points had opgeleverd.

Ook al zijn de meeste problemen die we aantreffen dezelfde die we tegenkwamen in de (eveneens geporte) pc-versie, ze lijken er niet veel op verbeterd te zijn, integendeel. We hadden hier veel meer van verwacht.

Grand Theft Auto: San Andreas

Men zegt wel eens ‘driemaal is scheepsrecht’ maar spijtig genoeg hebben ze dat bij Rockstar verkeerd opgevat. Waar de originele pc-game al heel wat pc’s onnodig deed zweten, lijkt onze Macbook er een hele boterham aan te hebben. De game is alleen speelbaar op lage tot gemiddelde settings, en op grafisch vlak zien we heel wat dingen die niet juist zijn.

Textures laden veel te laat in, de framerate is allesbehalve constant, licht valt veel te laat in en ons zicht is beperkt tot zo’n twintig meter; vaak verschijnen tegenliggers uit het niets en een auto die zich enkele seconden geleden achter de speler bevond, verdwijnt mysterieus vanaf het moment dat we de andere kant uitkijken.

Wederom zijn dit allemaal problemen die in het origineel en zeker in de pc-versie al aan bod kwamen, maar de povere performance stelt toch enigszins teleur. De configuratie van ons systeem zou meer dan voldoende moeten zijn om met deftige instellingen vlotjes tussen de 30 en 60 frames per seconde te zitten. In plaats daarvan krijgen we een slecht werkende port die onze Mac tot het uiterste lijkt te drijven. Op de gameplay is tot onze grote opluchting niet veel aan te merken, hoewel een game als San Andreas toch net iets lekkerder speelt met een controller.