Splinter Cell Trilogy: HD Collection

Gamen is in de loop der jaren een erg dure hobby geworden. De games zijn niet goedkoop en het najaar is altijd goedgevuld. Het is dan ook onmogelijk om alle klassiekers gespeeld te hebben. De laatste tijd is echter het fenomeen van de collections opgedoken. Deze HD-remakes van oude games zijn geknipt om klassiekers van vroeger te herspelen aan een soepel prijsje. Na o.a. de God of War, Tomb Raider en Prince of Persia Collection, krijgen we nu ook een Splinter Cell Collection. Of de remake geslaagd is, lees je in deze review.

De collection bestaat uit de drie grote PS2-titels: Splinter Cell, Pandora Tomorrow en Chaos Theory. De eerste game dateert inmiddels al van 2002 en dus mogen we er behoorlijk zeker van zijn dat er nu een groep gamers rondloopt die nog nooit van de oorspronkelijke Splinter Cells gehoord hebben. Voor zij die tot deze groep behoren (of die gewoon een zeef als geheugen hebben): Om de veiligheid van het land te vrijwaren wordt Sam Fisher (jij dus) gerecruteerd door de Nation Security Agency. Als Spearhead, de leuke benaming voor jouw soort mensen, mag je je uiterste best doen om terroristische aanslagen te verijdelen.Je takenpakket bestaat uit het verzamelen van intelligentie, en uit het opruimen van terroristische kopstukken. En als het dan nog even kan, al deze taken geruisloos uitvoeren. Jezelf in duisternis hullen en ook geregeld even uithalen, zijn dan ook kerntaken van een Spearhead als Sam Fisher.

Doorheen deze trilogie zal je echter nog tal van andere complotten, theorieën en verraders tegenkomen, waardoor het niet zomaar een spionageverhaaltje wordt, maar een dolle rit met Sam Fisher als spilfiguur. Eerst draait alles rond de toetreding tot Third Echelon, de uiterst geheime organisatie waartoe Sam Fisher momenteel behoort. Als een elite-agent is ‘samenzwering’ dan ook het kernwoord en je moordt en sluipt dat het een lieve lust is. CIA-agenten verdwijnen, er zijn problemen in het Midden-Oosten en machtsverschuivingen zijn dagelijkse kost. Ook de bezittingen van de grootmachten spelen een belangrijke rol: olie is hier een veelvoorkomende vorm van miserie, vaak gevolgd door kernwapens en een mogelijke totale oorlog.

In Pandora Tomorrow krijg je ook nog eens met een stevige portie verraad te maken binnen de CIA en mag je ook nog eens tegen oude strijdmakkers uitkomen om wederom een nucleaire oorlog te voorkomen. Chaos Theory zet deze oorlogsdreiging wederom verder, al verschuiven de daders telkens (van Indonesië in de vorige, naar Japan in deze telg). Pearl Harbour wordt nog eens dunnetjes overgedaan, of dat is toch het plan. Keer om keer kruip je in de huid van Sam Fisher, om een nakende wereldoorlog te voorkomen.

Cirque du soleil

De verhaallijnen liggen dus in dezelfde lijn als hedendaagse blockbusters, al hoeft dat geen belemmering te zijn. Gameplay is de voornaamste reden dat Splinter Cell bekend is geworden, en dat is in een remake dus niet veranderd. De mix tussen sluipen en acrobatische stunts blijft perfect, en doet ons nostalgisch terugdenken naar het prille begin van de reeks. Stap voor stap je acties plannen om conflicten te vermijden, je omgeving gebruiken om je tegenstanders in diskrediet te brengen; het is eens wat anders dan de hedendaagse games waarin de wapens de bovenhand hebben op je verstand. Met gebruik maken van de omgeving bedoelen we dat je lichten stuk kan schieten, of sloten openbreken om alternatieve routes te ontdekken. Het klinkt de dag van vandaag redelijk achterhaald, maar het wordt zo duidelijk waar hedendaagse stealth-toppers hun mosterd gehaald hebben. Het klimmen en klauteren is de dag van vandaag standaard, maar je ziet nu bij welke franchise Assassin's Creed in de leer is geweest.

Opa Fisher

Als nostalgie het enige trefwoord in deze collectie is, waarom zou de nieuwe generatie dan kosten moeten maken? Gelukkig is de grafische kant mooi opgepoetst: alle grafische aspecten zijn een pak beter dan vroeger: niet allen door een verdubbeling in het aantal pixels, maar ook door de nieuwe texturen. Toch merk je het verouderde karakter van de games. Camera, gelaatsuitdrukkingen en animaties hebben sterk geleden onder de versnelde ontwikkelingen in de gamesindustrie. De make-over blijft beperkt tot het grafische gedeelte, dus kan het houtige, stuntelige gedrag van de gameplay soms storen. De enige game die op dit vlak bovenuit steekt, is Chaos Theory. Het is de jongste game van de 3 en daardoor houdt het zich nog staande. Zaken zoals schaduw en belichting vormen nog altijd concurrentie voor hedendaagse games. Chaos Theory was vroeger het beste spel in de reeks, en dat trekt zich ook door naar de collectie. Pijnlijk puntje is wel dat Chaos Theory apart aan te kopen is, waardoor je de overige 2 games links kan laten liggen. Enkel als je herinneringen wilt ophalen, zijn Splinter Cell en Pandora Tomorrow het aanschaffen waard.

Grafisch is het dan wel opgepoetst, het geluid blijft echter nog in de jaren ’00 steken. Ook hier valt weer op dat Chaos Theory zich nog kan redden, maar voor de 2 andere games is het een beetje te lang geleden. Een traan kunnen we wel nog wegpinken, net als we af en toe een oogje kunnen dichtknijpen, uit nostalgisch oogpunt, maar qua gameplay is het gewoon net iets te veel verouderd.

Bovendien zijn deze telgen ook nog een beetje kreupel gemaakt ten opzichte van de oorspronkelijke games. Pandora Tomorrow en Chaos Theory hadden toen al een vorm van multiplayer, die best te genieten viel. Toch vond Ubisoft het niet nodig om deze ook terug te brengen in de Collection, waardoor je eigenlijk dus minder krijgt dan wanneer je de games toen had gekocht – iets wat we toch wel niet hadden verwacht.