Tropico 4

Tropico 3 kwam uit in 2009 en was een mooie upgrade tegenover het origineel van 2001. Tropico nam de basisgameplay van een city sim (gebouwen maken, resources verzamelen) en voegde er een kleine twist aan toe: een dictatoriaal regime. In vergelijking met andere games ben je in Tropico namelijk geen god of koning die het goed voor heeft met zijn volk, neen, je bent een dictator die, als je dat wilt, zo corrupt kan zijn als het maar kan.

Never change a winning formula. Een zin die blijkbaar in het achterhoofd dwaalde van ontwikkelaar Haemimont Games toen men aan het sleutelen was aan Tropico 4. We vragen ons echter af of de ontwikkelaar dit zinnetje iets té serieus nam. Begrijp ons niet verkeerd...Tropico 4 is opnieuw een game die fans van het genre zeker zal aanspreken, maar het voelt aan alsof we Tropico 3.5 spelen in plaats van Tropico 4. Qua gameplay, graphics en feeling ligt het namelijk veel dichter bij zijn voorganger dan een sequel zou mogen. Ja, de graphics kregen een zeer kleine boost, er zijn "nieuwe gebouwen" en enkele kleine veranderingen aan de gameplay, maar dat zijn echt minieme aanpassingen voor een game die twee jaar na Tropico 3 uitkomt.

Weg met DJ Juanito

Wanneer we de game voor het eerst laden, merken we meteen wat we hierboven aanhaalden: er is veel te weinig toegevoegd. Zelfs de "nieuwe gebouwen" stellen niet veel voor. Oké, je bouwt een logging camp zodat je hout van de bomen kan verzamelen om daarna een lumberyard te maken die er bruikbaar hout uithaalt om tenslotte een meubelfabriek neer te zetten voor je export. Dit is een proces dat werkt, maar het is veel te simpel. Waar is het experimenteren? Dit 1-2-3 proces zorgt ervoor dat je amper persoonlijke keuzes hebt. Ook de cinematics pakken veel minder groots uit dan zijn voorganger. De kenners zullen de militaire gevechten die zich afspeelden tijdens de intro nog wel herinneren. Wel, in Tropico 4 krijgen we een ballonritje in de plaats daarvan. Misschien wel typisch voor de Tropico-humor, maar het blijft toch minder dan wat we gewend zijn.

Dankzij de eerste missie verliest de game zelfs nog meer persoonlijkheid. We krijgen namelijk de opdracht om DJ Juanito te doen verdwijnen. Een vreemde beslissing aangezien DJ Juanito de game een zekere persoonlijkheid gaf die andere games niet kunnen bieden. Ja, Juanito was voor sommige mensen een irritante kerel, maar het valt niet te ontkennen dat hij de sfeer van Tropico net een tikkeltje 'anders' maakte. De muziek en de Caraïbische kleuren zorgen er nog altijd voor dat Tropico 4 een zeer kleurrijke game is, maar het gemis van Juanito is toch jammer. Verder zijn er wel andere omroepers toegevoegd, samen met commentaar van facties, maar het script is vrij levenloos en voelt aan als een gemiste kans.

I am El Presidente

Qua gameplay hebben we een game die voor negentig procent gelijkmatig is aan Tropico 3. Zoals diens voorganger is het weeral een sologame met 20 scenariogerichte levels waarin we spelen als de geweldige dictator El Presidente, maar verder kan je je creatie de vrije loop laten gaan in een sandbox mode. De in-game browser, waarin je challenges kan vinden die gemaakt zijn door andere spelers, is ook weer van de partij. Ondersteuning voor Facebook en Twitter is dan weer iets nieuws, maar of dit echt nodig is weten we niet. Facebook en Twitter zijn inderdaad grote media, maar het blijft de vraag of constant updates plaatsen op Facebook tijdens het gamen eigenlijk een positieve optie is of niet. Het is wel de enigste vorm van "multiplayer" in de game.

Gelukkig zorgen de overdosis content en de lange missies ervoor dat we nooit echt enige vorm van multiplayer missen. Elke game is ook anders, want eilanden hebben nu eenmaal verschillende voordelen en nadelen zoals vulkanen en aardbevingen. Dictator zijn is ook geen standaard, want terwijl je een echte tiran kan spelen die mensen met te veel vragen doet "verdwijnen" en verkiezingen kan manipuleren kan je ook een goedwillige heerser spelen die het eerlijk houdt tijdens de verkiezingen en geen censuur plaatst op TV en kranten.

Door middel van boerderijen, cinema's, fabrieken, kerken, ziekenhuizen en dergelijke zorg je ervoor dat je volk kan eten, werken, beziggehouden wordt, kan bidden en gezond is. Politiek blijft ook een belangrijk element van de game en je kan zelfs zeggen dat het nog belangrijker wordt tegenover Tropico 3. Je kan bewoners namelijk aanwijzen om in de politiek te gaan en buitenlandse experts naar je exotische eiland halen, het is je eigen keuze. Deze mensen moeten dan posities zoals 'minister van buitenlandse zaken' invullen. Zonder deze experts kan je echter geen edicts (wetten die je voor een bepaalde tijd kan uitvaardigen, bijvoorbeeld het tijdelijk gratis maken van voedsel) uitvoeren, dus denk hieraan tijdens het spelen. Deze toegevoegde waarde blijft wel een grijze zone, want het zorgt er enkel voor dat we eerst mensen moeten aannemen vooraleer we edicts kunnen gebruiken, die trouwens compleet hetzelfde zijn als bij Tropico 3.

Facties

Facties spelen ook een grotere rol in dit vierde deel. Elke groep heeft één leider met bepaalde voorwaarden. In de vorige game kregen we anonieme kapitalisten, nationalisten, enz. Nu krijgen we wel degelijk gezichten zoals Sunny Flowers (what's in a name) die ons vertelt dat we windturbines moeten maken. Luister naar haar en je verdient respect met enkele bonussen als gevolg. Wanneer je haar, of een andere factieleider, negeert, zullen ze echter niet meer zo blij zijn.

Verder krijg je ook te maken met buitenlandse krachten. De US en USSR zijn zoals altijd de twee enigste supermachten in de game, maar je krijgt ook te maken met de EU, China en een anoniem Arabisch land. Ze werken net hetzelfde als facties. De persoonlijkheden van deze buitenlandse gebieden zijn trouwens de grootste stereotypes met de verwaande Brit en de Amerikaanse senator die veel weg heeft van Nixon. Ze komen echter niet compleet in vrede, want ze eisen meestal geld, export, veranderingen in je policy of zelfs gebouwen.

Dit nieuwe systeem zal vooral worden geapprecieerd door nieuwelingen die de reeks voor het eerst uitproberen. Dankzij de facties, naties en buitenlandse personen zal je namelijk veel meer bij de hand worden genomen. Het zorgt ervoor dat de game makkelijker speelbaar is, maar het zorgt er ook voor dat de missies ietsje meer lineair worden. De persoonlijkheden, naast het feit dat het gigantische stereotypes zijn, beschikken ook over een portie donkere humor. Hopelijk ben je dus niet makkelijk beledigd, al zou dat natuurlijk vreemd zijn aangezien Tropico 4 de nadruk legt op onschuldige mensen vermoorden. Je bent een dictator of je bent het niet, natuurlijk.

Import & Export.

Economie kreeg wellicht de beste update in Tropico 4. Vroeger hadden we namelijk enkel de optie om goederen te exporteren naar de haven en naar het buitenland, maar nu kunnen we deze ook importeren. Alle producten in de game kun je nu bekijken in een nieuwe sectie van je kalender, dus je bent vrij makkelijk 'open voor business'. Je kan zo allemaal basisproducten importeren om er dan dure eindproducten van te maken zoals juwelen of meubels. Wapens zijn ook een optie natuurlijk, al geven wapens niet dezelfde voldoening als je arme bewoners uitbuiten om goedkoop materiaal te maken voor de Westerlingen.

Jammer genoeg is zelfs deze toevoeging niet genoeg om zich te onderscheiden van zijn voorganger. Missies spelen grotendeels nog altijd hetzelfde: je maakt namelijk continu dezelfde gebouwen als in Tropico 3, en zelfs de nieuwere gebouwen wegen niet op tegen het merendeel van gebouwen die je in de vorige game al duizendmaal hebt neergezet. Mensen die de vorige telg honderden uren hebben gespeeld zullen dan ook snel repetitieve gameplay ondervinden tijdens het spelen van Tropico 4. Ja, de game is wel zeer kleurrijk en beschikt over geweldige humor, maar je zal altijd op een punt komen waar je geen zin meer hebt om nog verder te spelen. Missies duren naar onze mening ook wat te lang, aangezien je soms al een uur voor het gedaan is weet dat je gaat winnen, maar toch nog moet verder spelen.