Gears of War 3

Ongeveer vijf jaar geleden zette Epic een compleet nieuw IP op de rails en wat een ongelooflijk dolle rit zou worden, vol macho-geladen adrenaline, bereikt nu een climax in Gears of War 3, het eindstation van een weergaloze trilogie. De game lost zo goed als alle verwachtingen in en overtreft ze ruimschoots op heel wat punten. Het afscheid van Marcus Fenix valt ons dus zwaar, maar de waardigheid ervan zal nog heel lang bijblijven.

Grenzen vervagen

Net zoals in de eerste twee titels uit de trilogie, vind je in Gears of War 3 twee volwaardige componenten in de vorm van een singleplayer en een multiplayer. Maar waar het onderscheid tussen deze twee al begon te vervagen in Gears of War 2, is het nu zo goed als helemaal weggesmolten. Natuurlijk is er nog steeds een uitgebreid verhaal dat voortgaat op de gebeurtenissen uit de vorige games en uiteraard kun je het nog steeds tegen je vrienden opnemen in diverse versus-modi, maar deze keer beïnvloedt elke kill en elke actie je carrière als COG. 

Of je nu de verhaalmodus opstart of een potje Team Deathmatch, je belandt telkens in een lobby waarin je op je eentje kunt doorgaan of anderen kunt uitnodigen. Alles wat je doet tijdens je speelsessie wordt geregistreerd en omgezet in ervaringspunten, medailles, kentekens en andere vrij te spelen boni. Je kunt letterlijk niks doen zonder dat je ervoor beloond wordt en dat maakt van Gears of War 3 een van de meest complete third-person shooters ooit en eentje die gemakkelijk het aantal uren plezier dat je beleefde aan delen één en twee samen zal overtreffen.

Maar voor we te hard van stapel lopen, laat ons beginnen bij de traditionele opener: de verhaalmodus. De gameplay is ondertussen nagenoeg bekend: in third-person perspectief en voorzien van een ruim arsenaal aan wapens (waaronder de Lancer, een assault rifle met gemonteerde kettingzaag als exponent) probeer je talloze vijanden van je lijf te houden. Wie met de franchise vertrouwd is, zal blindelings de controls terugvinden want deze zijn volledig onveranderd. Naast de knoppen die je wapens bedienen is vooral de A-knop van belang die je laat rennen en wegduiken en die ook de sleutel is tot het typerende coversysteem. Dat is nog steeds erg belangrijk, zij het vooral in de hogere moeilijkheidsniveaus. Op Normal krijg je behoorlijk wat assistentie van de AI en zul je op niet zoveel punten in het spel echt nood hebben aan wat dekking. Dat gezegd zijnde vonden we de game op Insane, het lastigste niveau, nog steeds meer dan uitdagend genoeg.

We vervoegen Delta Squad enige tijd na de cliffhanger van Gears of War 2. Ondanks alle bloed, zweet en tranen die Marcus, Dom en de andere COG’s al hebben gelaten om de complete uitroeiing van het menselijk ras op Sera te voorkomen ziet het er nog steeds enorm slecht uit. Na het vallen van de laatste grote bolwerken op het vasteland proberen ze, net als de andere overgebleven mensen op de planeet, vooral te overleven. We vinden de hele crew terug op een van de laatste COG-schepen terwijl ze in erg woelig vaarwater vertoeven. In het onwaarschijnlijke geval dat dit je eerste ontmoeting zou zijn met Marcus Fenix of wanneer je laatste playthroughs van de vorige games al even geleden zouden zijn, heeft Epic een kort filmpje voorzien dat de belangrijkste gebeurtenissen vanaf Emergence Day, de dag dat de Locust voor het eerst opdoken, uit de doeken doet.

It’s the Cole Train, baby!

Verwacht in dit beknopte filmpje echter niet meer dan de hoogstnoodzakelijke feiten over de strijd van de mensheid tegen de Locust en de Lambent te weten te komen. Gevoelens en verhoudingen tussen de verschillende personages worden niet getoond, waardoor we nog steeds zouden aanraden om eerst Gears of War en Gears of War 2 uit te spelen vooraleer je aan deze begint. Emotie is trouwens een erg belangrijk punt voor Cliffy B en zijn team en het is zeker meer aanwezig in deze game dan in de vorige. Of dat nu te wijten is aan de aanwezigheid (en speelbaarheid) van vrouwelijke Gears, een primeur in de trilogie, laten we in het midden, maar de dames verlagen alleszins het macho- en testosterongehalte in de dialogen en zorgen voor een bepaalde spanning die afwezig was in de vorige games.

Sommigen zullen deze nieuwe dynamiek overbodig vinden, maar de typische humor en one-liners – vooral van de kant van Baird en Cole – zijn er gelukkig niet door verdwenen. Ondanks de nieuwe personages die we te zien krijgen, is Gears of War 3 een continue ontmoeting met oude bekenden waarin heel wat losse eindjes aan elkaar geknoopt worden en waar je ook een blik krijgt op het verleden van sommige personages vóór E-Day. Daardoor wordt de band die je al had met de COG’s nog uitgediept en waan je je echt in een groepje van oude vrienden die elkaar constant jennen maar ook graag zien. Vooral de achtergrond van de ‘Cole Train’ vonden we geweldig in beeld gebracht, al lieten sommige verhaallijnen en hun einde ons toch ook wat meer op onze honger zitten in vergelijking met vorige delen.

Minder onvergetelijke hoogtepunten

Dat is trouwens het gevoel dat we overhielden aan het uitspelen van de volledige campagne. Hoewel de scenarioschrijvers goed werk hebben verricht om ons in deel 3 doorheen heel wat verschillende weidse omgevingen en grootse confrontaties te stuwen, lijkt het alsof er minder epische momenten of onvergetelijke intermezzo’s in deze afsluiter te zitten dan wat we gewend zijn. Dat zegt meer over de kracht van de scenario’s van de eerste twee games dan over die van deze laatste titel, laat dat duidelijk zijn. Ondanks de opeenvolging van geweldige actiescènes en machtige gevechten hebben we toch moeite om deze keer écht memorabele momenten voor de geest te halen, terwijl dat gemakkelijker lijkt voor de andere games.

Waar we ons wel totaal in kunnen vinden is het einde dat men bedacht heeft voor het verhaal. Verwacht je hier niet aan meer cliffhangers of uitwijkmogelijkheden voor een onaangekondigd vierde deel: alles wordt netjes afgesloten en krijgt een eind. Niet dat we verwachten dat we de franchise nooit meer zullen zien terugkeren in een of andere vorm, maar deze trilogie is wel voorgoed afgesloten – en hoe.

Heimwee naar de Locust

Iets verklappen over het verhaal zelf zou zonde zijn, maar over de gevechten in de singleplayer willen we wel nog wat kwijt. Zoals al eerder aangegeven kom je in deze titel niet alleen de oude vertrouwde Locust tegen, maar zijn ook de Lambent van de partij. Deze licht ontvlambare heethoofden die we in het vorige deel voor het eerst ontmoetten hebben immers hun eigen agenda en duiken geregeld op. Deze vijanden komen, net als de Locust, in allerlei vormen en maten voor, maar delen allemaal de eigenschap dat ze uigespuwd worden door pods die opschieten uit de grond en ontploffen na het absorberen van een bepaalde hoeveelheid lood. Het feit dat je je telkens eerst op het vernietigen van de pods moet concentreren om je daarna te storten op de ondertussen gespawnde vijanden zorgt ervoor dat de Lambent-confrontaties minder gevarieerd zijn dan de Locust-gevechten. Dat blijkt trouwens ook duidelijk uit de multiplayer, waar de Locust domineren en de Lambent in de meeste spelmodi vooral uitblinken door hun afwezigheid.

Oh juist, de multiplayer. Liefst van al zouden we ons er snel vanaf willen maken door te schrijven dat dit de meest verfijnde multiplayer is uit de trilogie en wellicht een van de beste – zoniet de allerbeste –  third-person shooter op multiplayergebied, de review hier afsluiten en... verder gaan spelen. Plichtsbewust als we zijn (en bevreesd voor de boze blikken van opperhoofd papfles), gaan we toch nog maar even door.

We hadden het al over de quasi naadloze integratie van de verhaalmodus in de multiplayer en dat begint eigenlijk al bij de singleplayer. In tegenstelling tot de eerste twee delen kun je nu immers met maar liefst vier spelers doorheen het verhaal ploegen, waarvan twee op dezelfde console. Terwijl je het verhaal speelt verdien je dus ervaringspunten, maar als je het graag nog iets competitiever hebt is er ook nog de Arcade-modus. Deze spelmodus leidt je opnieuw door het verhaal, inclusief alle collectibles en COG-tags die je erin kunt terugvinden, maar beloont je voor je kills, combo’s en allerlei andere speciale verwezenlijkingen die je zult realiseren.

Horde of Beast?

Een enorm populaire modus die terugkeert is Horde. Dit is nog steeds een coöperatieve survival-modus die je samen met vier andere spelers uitdaagt om in totaal 50 waves van Locusts te weerstaan. Door vijanden te doden en te overleven verdien je cash, die je kunt spenderen aan speciale wapens maar ook aan een aantal defensieve en offensieve items, inclusief een upgradesysteem. Doordat je zelf barricades kunt opwerpen, decoys kunt plaatsen ter afleiding of zelfs turrets kunt bouwen om je afweer te versterken, wordt deze modus een pak tactischer dan voorheen. Wie al verslaafd was aan Horde, zal ongetwijfeld opnieuw uren- en dagenlang zoet zijn met deze Horde 2.0.

Nieuw, maar zeker niet minder leuk, is een modus die zowat het omgekeerde moet zijn van Horde. In Beast kruip je, opnieuw met een team van maximaal vijf spelers, in de huid van de Locust die een team van AI-bestuurde COG’s aanvallen. Dankzij een cash-systeem dat je wederom beloont voor kills, executies en andere verwezenlijkingen koop je een personage waarmee je zoveel mogelijk schade moet aanrichten om de verdedigers binnen een tijdslimiet om zeep te helpen. Zowat elke Locust-vijand die je in de singleplayer tegenkomt is van de partij, van pietluttige Tickers over uit de kluiten gewassen Boomers tot machtige Berserkers. Hoewel het tijdens de pre-releaseperiode waarin we de game testten niet altijd gemakkelijk was om genoeg medespelers te vinden om een potje Beast te starten, is dit zeker een van onze favoriete modi van Gears of War 3. We vinden het dan ook doodjammer dat Beast na 12 rondjes al gedaan is, want met een sterk team begint de fun dan pas echt. Een uitbreiding van deze modus staat dan ook bovenaan ons lijstje van DLC-wensen.

Een potje koprollen

Aan de traditionelere shooterfans, die misschien minder interesse hebben in gezellige coöperatieve onderonsjes, heeft Epic ook gedacht. Er zijn immers zes versus-modi voorzien waarin je lijf-aan-lijf kunt gaan met online vrienden en onbekenden. De traditionele en relatief trage gameplay van de franchise is nog steeds intact, maar beleef je in deze versus-modi wel compleet anders dan in de andere speltypes. Waar het coversysteem in de singleplayer en de coöperatieve multiplayer een cruciale rol speelt, is dat in de competitieve multiplayer veel minder het geval. Vele confrontaties zullen zich afspelen terwijl jij en je tegenstander als dollemannen rondjes rond elkaar koprollen terwijl je sporadisch een schot afvuurt in de richting van de tegenstander in de hoop die daarmee neer te leggen. Dat op zich is geen kritiek – we kunnen immers best genieten van deze stevige duels – maar een realiteit. Epic heeft deze gameplay in Gears of War 3 zelfs nog sterker geaccentueerd door het introduceren van een sawed-off shotgun, een wapen dat meteen dodelijk is vanop melee-afstand maar daarbuiten geen moer waard is.

Team Deathmatch voorziet elk team van een voorraadje levens. Eens die voorraad is uitgeput, krijgt elk teamlid nog een leven waarmee hij het moet zien te rooien om het andere team uit te schakelen. Een goed gebalanceerde vriendengroep en de coördinatie om je in groep te verplaatsen is erg belangrijk om het in deze modus goed te doen. Verder zijn er nog een aantal traditionele modi, waarvan Wingman nog steeds onze favoriet is. In deze 2v2v2v2-modus kun je samen met een andere Gear laten zien wat jullie als duo waard zijn.

Eye candy

Mochten jullie het nog niet doorhebben: Gears of War 3 zit tsjokvol content met een ongeveer tien uur durende verhaalmodus, twee karakteristieke en ongelooflijk leuke coöperatieve multiplayermodi, zes speltypes waarin je het tegen anderen kunt opnemen en talloze vrij te spelen medailles en items die weliswaar weinig impact hebben op de gameplay maar des te meer op je reputatie op de servers.

Ook grafisch is Gears of War 3 pure verwennerij. De visuals bereiken hun absolute hoogtepunt in dit laatste deel van de trilogie en bovendien is deze titel de meest kleurrijke en gevarieerde wanneer het gaat om de diversiteit van de omgevingen. We stonden meer dan eens versteld van de prachtige landschappen, die bij wijlen aan een rotvaart voorbijzoefden, en het oog voor detail waarmee ze zijn afgewerkt. Ook de muzikale ondersteuning is alweer van een hoog niveau en de dialogen klinken nog even donker en grimmig als altijd. Je zou haast gewend raken aan onberispelijk beeld en geluid van zo’n big budget-titel, maar Epic blijft de Xbox 360-hardware stuwen naar nieuwe hoogten. Er is ook stereoscopische 3D voorzien, maar bij gebrek aan een 3D-tv konden we deze feature zelf niet testen.