REVIEW | Ninja Gaiden 4 brengt de dodelijke precisie van de serie terug tot leven

Ryu Hayabusa is terug. En hoe. Na meer dan tien jaar stilte heeft Team Ninja besloten de messen opnieuw te slijpen en dat mag je vrij letterlijk nemen. Ninja Gaiden 4 is niet zomaar een nostalgisch gebaar naar fans van weleer, maar een compromisloze herinterpretatie van wat de reeks ooit groot maakte: snelheid, precisie en de constante dreiging van een vijand die net iets beter lijkt dan jij. Het is een game die weinig uitlegt, alles verwacht en je alleen beloont als je serieus oplet.

Waar veel moderne actie-games proberen de speler te plezieren, blijft Ninja Gaiden 4 ouderwets streng. De gevechten zijn een les in discipline: één misstap en je valt dood neer. Toch voelt het nooit oneerlijk. De besturing is messcherp en elke animatie zit tot op de frame helemaal juist. Ryu en nieuwkomer Yakumo bewegen met de lenigheid van een kat, maar elke aanval heeft gewicht. Het is die combinatie van elegantie en dodelijke precisie die de serie haar reputatie gaf en die hier tot in de puntjes is hersteld.

Nieuw is het stance-swapping-systeem, waarmee je tijdens gevechten van houding wisselt om sneller te pareren of juist agressiever aan te vallen. Voeg daar de Focus Gauge aan toe, een meter die zich vult als je zuiver speelt, en je krijgt een heerlijk gespannen ritme van risico en beloning. Wie nonchalant te werk gaat, wordt afgestraft. Wie geconcentreerd speelt, voelt zich even de koning van de wereld tot de volgende vijand dat zelfvertrouwen weer in tweeën hakt.

Het arsenaal aan wapens is gevarieerder dan ooit. De klassieke Dragon Sword blijft het Zwitsers zakmes onder het ninja-arsenaal: betrouwbaar in elke situatie. Maar er zijn ook nieuwkomers, zoals de dubbele kusarigama’s - kettingen met sikkels waarmee je vijanden op afstand kunt vernielen - en een met energie doordrenkte katana die letterlijk vonken doet overslaan. Niet elk wapen voelt even uniek in gebruik, maar de animaties en geluidseffecten maken elke slag bevredigend.

Visueel is Ninja Gaiden 4 een toonbeeld van technische efficiëntie. De game draait soepel op 60 frames per seconde, zelfs wanneer Ryu door tientallen vijanden tegelijk wordt belaagd. Vooral de belichting valt op: gevechten in stromende regen, in maanverlichte tempels of op brandende daken zien eruit alsof ze rechtstreeks uit een samurai film komen. Sommige omgevingen missen detail of voelen wat leeg, maar de vloeiendheid van de actie maakt veel goed.

De vijanden zelf zijn geen kanonnenvoer meer. Ze coördineren, flanken en dwingen je voortdurend in beweging. De baasgevechten zijn, zoals vanouds, pure uitputtingsslagen. Elk gevecht is een psychologisch duel waarin patroonherkenning en geduld belangrijker zijn dan brute kracht. Soms gaat de balans iets te ver richting frustratie. Er zijn bazen die net iets te veel klappen kunnen incasseren, maar de voldoening als ze eindelijk verslagen zijn, voelt geweldig.

Verhaaltechnisch blijft Team Ninja vasthouden aan de vertrouwde mix van oosterse mythologie en pseudowetenschappelijke onzin. De nieuwe ninja Yakumo, uit de Raven-clan, stort zich in een vervallen stad om een vloek te verbreken en de Dark Dragon definitief te stoppen. Het klinkt episch, maar dient vooral als kapstok voor de actie. De dialogen zijn soms houterig genoeg om zelf een houten zwaard mee te maken en de Engelse stemacteurs klinken alsof ze niet precies wisten in welke scène ze zaten. Gelukkig houdt de game de vaart erin met korte, strak geregisseerde tussenfilmpjes die naadloos in de gameplay overlopen.

De campagne zelf is lineair, maar goed opgebouwd. Elk hoofdstuk introduceert een nieuwe omgeving, een nieuwe vijandensoort of een nieuwe mechanic. Van neonsteden tot sneeuwvlaktes en ruïnes vol valstrikken: het tempo blijft hoog, al kent het middenstuk enkele herhalingen. Af en toe vraagt de game je een sleutel te halen of een energiebron te activeren en dat soort ouderwetse missie doelen dienen vooral om de rust tussen twee veldslagen te bewaren.

Naast het hoofdverhaal is er een Mission Mode waarin spelers hun vaardigheden kunnen testen in korte, extreem uitdagende scenario’s. Deze modus is ideaal voor wie na de credits nog even zijn reflexen wil blijven pijnigen en de online leaderboards zorgen voor een vleugje competitie. Wat ontbreekt, is een co-op of versus-modus.

De soundtrack is typisch Team Ninja: bombastisch maar stijlvol, met een mengeling van traditionele Japanse instrumenten en elektronische beats. De muziek zwelt aan op precies het juiste moment en weet zelfs de zoveelste bossfight fris te houden. De geluidseffecten doen de rest. Staal dat door de lucht snijdt, het kraken van botten, het doffe ploffen van een ninja die door een muur vliegt, het is allemaal spot-on.

Wat Ninja Gaiden 4 vooral duidelijk maakt, is dat Team Ninja niet van plan was om zijn erfgoed te verwateren. Dit is geen reboot die mikt op toegankelijkheid of brede aantrekkingskracht. Het is een game die je uitdaagt om beter te worden, punt. Dat is tegelijk de grootste kracht én de grootste zwakte van het geheel. Wie de flow eenmaal te pakken heeft, zal genieten van de pure, compromisloze actie. Maar wie hoopt op vergeving of vermaak zonder pijn, haakt waarschijnlijk na het derde level af.