REVIEW | Hades II - Een goddelijke sequel die je blijft spelen.

De kleine, onafhankelijke studio Supergiant Games, vooral bekend door de eerste Hades (2020) - winnaar van talrijke awards, waaronder GOTY 2020 - levert met Hades II hun eerste echte sequel, ontwikkeld en uitgegeven door ook SgG. Het spel ging in Early Access op 6 mei 2024 voor Windows PC en ging door 6 grote updates (nauw opgevolgd door ons), waarna uiteindelijk de volledige versie 1.0 werd aangekondigd voor release op 25 september 2025 op PC en Nintendo Switch / Switch 2. In Hades II speel je als Melinoë, de prinses van de Onderwereld en zus van Zagreus, op een missie om haar bompa Chronos, titaan van de tijd, te verslaan die de rest van de familie heeft gekidnapt om baas te kunnen spelen. Na het fenomenale succes van de eerste game stond Supergiant voor een uitdaging: een vervolg leveren, maar groter, dieper en breder zonder aan iets in te boeten. Het resultaat is een verbluffende roguelike actie RPG die inhoudelijk ruwere, diepere emoties aanboort én qua omvang en polijsting duidelijk vijf-zes keer groter voelt dan zijn voorganger.

Vanaf de eerste runs valt op hoe Hades II het bronmateriaal van deel één respecteert: snelle, intense actie die goeie reflexen beloont, sterke boons van de Olympische goden en een (haha) goddelijke soundtrack die zelfs na de 50ste run niet verveelt. Maar het is ook direct zichtbaar dat er flink opgeschaald is. Er zijn meerdere routes nu (onderwereld én oppervlakte) meer wapens, goden, regels en ook geheel nieuwe systemen zoals een “Magick Bar” (voor versterkte aanvallen), extra specialisaties voor wapens, en companions die een voelbaar verschil maken in speelstijl. Naast boonmodificaties voor normale en speciale aanvallen heb je er nu ook voor je sprint en je "cast" (Melinoë is ten slotte een heks). Er zijn zoveel verschillende delen bovenop de willekeurige boons die je van goddelijke familieleden kan krijgen zoals keepsakes (die je verzamelt door relaties uit te bouwen met letterlijk iedereen die je tegenkomt), companions met hun eigen boosts voor Melinoë, wapenaspecten die het als een geheel nieuw wapen doen aanvoelen en meest van al je arcana die meest bepalend van al is...echt élke run is verschillend.

Technisch presenteert Hades II zich op hoog niveau, zelfs tijdens de Early Acces met tientallen runs achter elkaar bleef de performance en stabiliteit indrukwekkend. De art direction onder leiding van Jen Zee toont opnieuw dat stijl en visuele flair geen compromis hoeven te zijn in actie games: prioriteit is dat het eerst allemaal werkt en er dan nog fraai uitziet ook. Zowel de onderwereld als oppervlakte hebben elk vier gebieden en deze ademen elk een geheel eigen vibe en atmosfeer uit: in Erebus voel je de mystiek van een verboden magisch woud, in Ephyra ervaar je het verval in de vijanden, symboliek en interactieve omgeving. Elk moment is ook voorzien van een wervelende soundtrack die nooit verveelt en zeer passend is; later in het spel kan je een NPC vrijspelen om elk pareltje op je gemak te beluisteren met de titels ernaast.

Het verhaal is compacter en geconcentreerder dan je zou verwachten bij een sequel van deze omvang. Melinoë’s reis is emotioneel geladen, harder van toon dan Zagreus’ ontsnappingsverhaal en ook gecompliceerder. Dit heeft ook te maken met het neerzetten van een werkelijk ontzagwekkende tegenstander in Chronos, de verpersoonlijking van tijd zelf: de enige vijand die een echte bedreiging kan vormen voor de onsterfelijken. Het spel wisselt tussen bloedige actie en melancholische rustmomenten, gesprekken en relaties die daadwerkelijk gewicht hebben. Melinoë heeft evenveel persoonlijkheid als haar broer Zagreus maar waar deze laatste vaak zowel iets milder als sarcastischer is (zeker naar zijn vader toe), is Melinoë zowel meer resoluut als naïef; een moeilijk neer te zetten combinatie, maar SgG weet ook dit te laten werken.

De oplevering van content via Early Access was gedisciplineerd: meerdere grote updates (‘Olympic’, ‘Warsong’, ‘Unseen’) brachten nieuwe wapens, goden, gebieden en balancering van voorgaande updates . Met als resultaat dat bij launch de ervaring bijzonder rijk voelde: iets dat ook direct te merken was in iedere run na een update. Het is één van de weinige titels waar “veel content” niet enkel marketingpraat bleef, maar daadwerkelijk voelbaar is in presentatie, wetten en herhaling. Na zoveel finetuning leidt het ook geen verrassing dat iedere god of godin op zijn of haar eigen manier nuttig is: waar Zeus bijvoorbeeld in de eerste Hades wat aan kracht en toepasbaarheid mankeerde, is deze nu zowel voor groepen als bazen altijd een goede keus.

Combat is zoals eerder gezegd naast dialoog en upgraden één van de belangrijkste aspecten van het spel en behoudt niet alleen de finesse en soepelheid van de eerste game, maar voegt hier ook extra's toe zoals "casts" en "omega-aanvallen". Je magie meter dient om omega-varianten van Melinoë"s normale aanval, speciale aanval en cast om te vormen naar versterkte varianten (uniek per wapen én per wapenaspect) en dient niet alleen om te gebruiken, maar is voor sommige boons ook een betaalmiddel. Een omega-aanval die vanaf nu 50/60/70% meer schade doet? Ok, maar dan betaal je wel 10 magic meer per aanval. Zoals bij elke roguelike is het combineren van aspecten en het daarna proefondervindelijk testen in combat één van meest verslavende aspecten; niets iets meer vernederend dan een bijna perfecte run te zien uitdoven bij het einde van gebied 3 door slechte synergie te kiezen (of krijgen, maar zijn voldoende tools om dat te beïnvloeden) en niets geeft meer voldoening dan door middel van een paar berekende risico's nu Scylla en haar sirenes eens baasmuziek (pun intended) van hun kant te laten horen wanneer je ze met 5 bijlslagen weer in haar schelp klopt.

Hades II is bovendien slim ingericht qua replaywaarde; niet alleen omdat het roguelike is, maar omdat je progressie, de afwisselende routes, de specialisaties en de companion mechanieken je opnieuw en opnieuw aantrekken. Hades II slaagt er in om een ‘one more run’ gevoel te genereren zonder dat het kunstmatig aanvoelt: iets wat weinig sequels met dergelijke schaal bereiken. En dankzij de “Oath of the Unseen” kan je zelf (ook om bepaalde content vrij te spelen) iedere run ook nog van handicaps voorzien met ook weer verrassend veel variatie: naast klassiekers zoals meer HP, meer schade, sneller...kan je vijanden uit normaal gezien latere gebieden eerder tegenkomen, met extra krachten,...zogenaamde “Guardians”( baas van een gebied) kan je in een moeilijkere, ware vorm bevechten (niet voor doetjes). Het spel zelf stimuleert ook rotatie van wapens zoals dat was in Hades I: één bepaald wapen aan het begin van iedere run wanneer je in je basis een keepsake, familiar en aspect aan het kiezen bent (en wat uittest op Schlemeus, die veel meer prestige heeft gekregen dan bij zagreus), heeft een schaduw-aura wat aangeeft dat als je dat wapen nu gebruikt, je extra resources krijgt voor later gebruik in oh zo nodige en nuttige rituelen die permanente upgrades zijn voor je toekomstige runs.

Melinoë's arcana verdienen een aparte vermelding omdat dit op het eerste gezicht het zoveelste vervelend-verplichte upgrade systeem is dat je moet volgen, maar niets is minder waar. Het is zowel de ingewikkeldste, meest impactvolle en vaak bepalende factor van een run; meer dan familiars, wapens, aspecten en keepsakes samen. Je hebt (uiteindelijk) 30 "grasp"-punten om te verdelen over 25 kaarten die variëren van kost tussen 1 en 5 (met sommige speciale kaarten kosten 0 maar hebben een specifieke voorwaarde om te activeren). In eender welke combinatie die jij als speler wenst. Je kan ze nooit allemaal tegelijk actief hebben, maar verschillende sets combineren en modificeren voor wat voor run jij ook wil doen nu. Extra cash aan het begin, extra levens, meer schade als je status-effecten combineert op vijanden,...zelfs rerolls op locaties, boons en resources behoren tot de mogelijkheden. Het wijst zichzelf uit na een tijd maar niet iedere kaart is even goed uitgelegd. Enkele kaarten zoals Origination, Persistence, The Artificer, The Huntress,..zijn altijd goed om te nemen, voor wie een eerste aanwijzing wil.

Als er dan toch enkele punten van kritiek gegeven dienen te worden, wat niet simpel is als personages, verhaal, combat, variatie, sound, design, gameplay en herspeelbaarheid top zijn, is het dat het enige dat iet of wat repetitief aanvoelt de normale vijanden zijn, alhoewel deze met de Oath of the Unseen technisch gezien ook heel wat variatie hebben. Een vijand in Erebus (eerste gebied) dat je op 0 fear per drie uitschakelt wordt een absolute bedreiging met de juiste (of foute?) vows. En alhoewel een ontwerpkeuze (waar velen achter staan maar sommigen niet) is de navigatie en hulp vrij minimaal: kijk en ondervindt wat werkt is na decennia van steeds kleuterachtiger wordende tutorials (“Ja ik weet dat de A-knop om te springen dient, bedankt.”) verfrissend, maar niet voor iedereen. En Hades II bouwt voort op vele systemen van zijn voorganger, waardoor niet alles even vernieuwend is, maar dat kan ten slotte van elke (goede) sequel gezegd worden.