El Shaddai: Ascension of the Metatron

De drukste periode van het jaar komt er weer aan in de game-industrie. Al de grote namen roepen luidkeels wat ze te bieden hebben en lokken je naar hun showspel. Toch zijn er kleinere games die op een andere manier moeten aantonen dat ze iets bijzonder in zich hebben om een aanschaf te rechtvaardigen, vooral de games met een vreemde naam hebben daar last van. Gelukkig heeft El Shaddai: Ascension of the Metatron nou net het meest opmerkelijke van een game om de kopers naar hen te lokken, en dat is een artistiek grafisch toonbeeld. Nu maar hopen dat de game meer te bieden heeft dan die verleidelijke beelden.

De wraak van God

El Shaddai is een third-person actiegame gecombineerd met verschillende 3D- en 2D-platformelementen. Het verhaal is geïnspireerd op evenementen uit het ‘Boek van Enoch’, dat deel uitmaakt van de oud-Israëlitische literatuur. Het is wel belangrijk erop te wijzen dat de makers van het spel vrij creatief zijn omgesprongen met het bronmateriaal en dat de game en de geschriften in kwestie qua inhoud niet geheel hetzelfde zijn.

In El Shaddai is God boos. De reden waarom God zijn woede wilt uiten is vanwege zeven engelen die naar de Aarde gestuurd zijn om zijn geloof te verkondigen. De engelen geraken geboeid door de mensheid en beginnen hen te aanbidden in plaats van de Heer des Hemels zelf. God wil een zondvloed veroorzaken, maar gelukkig kan Enoch er alsnog een stokje voor steken door de Engelen terug naar de Hemel te krijgen en hen bij zinnen te brengen. Het verhaal lijkt duidelijk en simpel, maar al snel zie je dat je de draad niet meer kan volgen. Via filmpjes of cutscenes waarin je alsnog in 2D rond kan lopen wordt het verhaal vertelt, maar er wordt vaak van de hak op de tak gesprongen en nog voor een personage goed gekend is zijn ze alweer van het toneel om plaats te maken voor een volgend deel van het verhaal. Het kan irriterend overkomen, maar gelukkig ben je vaak te druk bezig om je er echt aan te ergeren.

Van een panorama gesproken

Ieder nieuw hoofdstuk of gebied dat je betreedt heeft zijn eigen artistiek design om te aanschouwen. Zo heb je een level dat zich onder water afspeelt of een level hoog in de wolken. Het klinkt gewoontjes, maar hoe de omgeving is opgebouwd zul je niet vaak in een andere game tegenkomen. Geen enorm hoog detail of uiterst sterke engine, maar wel zo prachtig vormgegeven dat je gewoon al voor de nieuwe omgevingen wilt verderspelen. Combineer daar een goed gemaakte soundtrack bij met een soort kerkmuziek voor rustige stukken en rockmuziek voor de gevechten en de game is audiovisueel toch nog bij de top van de industrie te vinden.

De hoofdgebieden spelen zich volledig in 3D af, maar meermaals zul je terecht komen in een 2D-versie van een zone. Hierin geen echte combat, maar simpelweg het volgen van het verhaal terwijl je verder rent of gebruik maakt van het betere platformwerk om het einde van het level te halen. Toch zullen er mensen zijn die niet alle omgevingen erg aantrekkelijk vinden. Aangezien ieder level een uniek uitzicht en sfeer heeft, kan het wel eens zijn dat er een gebied is dat niet zo aantrekkelijk oogt voor je ogen als je zou denken. Er is dan ook veel gekeken naar kunst tijdens het maken van de game, en meningen kunnen wel verschillen tussen de mensen van wat nou net wel en niet mooi is.

Steen, Papier, Schaar

Je hoorde daarnet al dat er veel platformwerk in de game komt kijken, maar in zijn kern blijft El Shaddai wel een actiespel. Vaak zul je in conflict komen met een van de gevallen engelen of hun onderdanen en dan zullen er wel klappen moeten vallen. Om het voor de speler makkelijk te houden hebben de makers beslist om maar één actieknop te gebruiken om aan te vallen, met daarnaast nog het springen en blokkeren om de kring rond te maken. Toch kan je met die ene knop nog veel uirichten. Door het tempo waarop je de knop gebruikt te versnellen of te timen kun je een reeks snelle of sterke aanvallen uithalen en samen met de blok- of springknop komen daar nog eens een resem combo’s bovenop.

Naast je trouwe vuisten en het betere voetwerk kun je ook nog drie verschillende wapens hanteren. Door je tegenstander te verzwakken kan je zijn wapen afpakken en het tegen hen gebruiken. Je hebt de ‘Arch’, welke een groot zwaard van licht is dat snelle aanvallen kan uitdelen; de ‘Gale’, wat een projectielwapen is dat perfect is om van op afstand tegenstanders uit te schakelen; en de 'Veil’, die een paar sterke handschoenen moet voorstellen waarmee je trage maar krachtige slagen kan uitdelen.

Ieder wapen heeft zijn zwakte en sterkte, wat voor een steen-papier-schaarfenomeen zorgt. Op het goede moment een wapen afnemen van een tegenstander om dan tegen de andere te gebruiken kan het vechten makkelijker maken. Na een tijdje zal je wapen echter zijn licht dat het uitstraalt verliezen. Dan wordt je wapen zwakker en moet je het zuiveren, maar in die tijd kun je niets anders doen en sta je open voor aanvallen. Opletten en op het juiste moment “herladen” is dus de boodschap.

Krijg je toch te veel schade en leg je eventueel het loodje, dan is er nog niets verloren. Door snel enkele knoppen te spammen kun je terug tot leven komen met je HP op 100%. Een handig hulpmiddel, maar misschien ook iets dat de uitdaging er wat uithaalt. Vijanden kunnen wel venijnig uit de hoek komen, maar als je zelfs in de grote baasgevechten gewoon terug kan herrijzen haalt dat de spanning wel wat uit de game. Enkel tijdens bepaalde gevechten tegen de engelen kan je niet herrijzen, maar al verlies je dan nog, dan kan je gewoon het verhaal verder zetten zonder verder nog gestoord te worden door de engel.

Camera en andere gebreken

In de meeste actieplatformers kun je de camera vrij bewegen om je vijanden of je sprongen goed in beeld te krijgen. El Shaddai wil hier echter niks van weten en stuurt de camera volledig zelf zodat je je er niet druk om moet maken. Helaas is dit in bepaalde gevallen niet zo handig. In de latere levels moet je namelijk veel sprongen in de 3D-gebieden maken en door een slecht geplaatste camera kan je wel eens snel in de afgrond belanden. Je hebt wel meer dan genoeg checkpoints in de game, maar dat maakt het niet kunnen besturen van de camera natuurlijk niet goed. Ook tijdens gevechten zijn soms enkele vijanden of zelfs de baas niet altijd in zicht, maar dat is nog niet zo enerverend als een dreigende afgrond.

Dat de game veel mooie panorama's te aanschouwen heeft, wilt niet zeggen dat er veel verschillende vijanden zijn. Na enkele levels heb je alle soorten slechteriken wel gezien en dan zijn er enkel de bazen die de gevechten uniek houden. De combat heeft wel veel diepgang dankzij de verschillende wapens en aanvallen, maar of je steeds weer dezelfde soort vijanden wilt verslaan valt nog te bezien, zekers wanneer ook het gevechtssysteem snel te eentonig kan worden voor sommigen. Je hamert dan ook een kleine 9 uur op één bepaalde knop.

Wat ook speciaal voor deze game is, is dat je totaal geen interface hebt. Enkel aan je harnas kun je zien hoeveel leven je nog ongeveer hebt. Dat maakt de game wel unieker en mooier, maar je vraagt je soms toch af hoeveel punten je bijvoorbeeld al behaald hebt. Na een paar levels zul je ook een tijdelijke power-up kunnen inschakelen door een aantal punten te verzamelen, maar buiten een geluidje heb je geen idee of de extra kracht beschikbaar is en dan hoop je maar op goed geluk je extra power te starten. Na de game uit te spelen kun je wel een interface inschakelen, maar meer dan een hogere moeilijkheidsgraad zal de game je verder helaas niet te bieden hebben.