Review | Eriksholm: The Stolen Dream is in meerdere opzichten een prachtig stukje vuurwerk

In een markt vol met opgeblazen (ugh) open-world games en checkboxing maakt Eriksholm: The Stolen Dream meteen indruk door met minder méér te doen. Na de ene AAA-miskleun na de andere valt het wederom op de schouders van een Indie-studio om leuke games te maken die spelers effectief willen spelen. In dit geval de kleine maar ambitieuze River End Games (een team van slechts 18 mensen): deze komt het isometrische stealth-avonturengame binnen met stijl, zelfvertrouwen en een cinematische visie die je zou verwachten van bijvoorbeeld een IO Interactive (Hitman). Visueel ronduit verbluffend en mechanisch solide, wil het spel een persoonlijk, politiek en emotioneel geladen verhaal vertellen in een fictieve Scandinavische stad op de rand van revolutie. En dat lukt ze nog grotendeels ook.

Vanaf het eerste moment dat je de stad Eriksholm betreedt, toont de game zijn kracht in sfeer en wereldopbouw. Elke kinderkop, steegje en industriële gevel is met obsessieve precisie vormgegeven. Aangedreven door Unreal Engine en MetaHuman-technologie bereiken de cutscenes een niveau van realisme dat je zelden ziet buiten de allergrootste franchises. Lipsyncing is nagegoeg perfect, gezichtsuitdrukkingen vol nuance...er zit een ingetogen menselijkheid in de dialogen ook die realisme en menselijkheid aan de dag brengt zoals kundige acteurs deze zouden brengen (is al even geleden, weten we).

De gameplay draait rond drie speelbare personages: Hanna, een mondige maar getalenteerde ex-dievegge die noodgedwongen haar oude vaardigheden weer moet opnemen. Alva, een soort van vrouwelijke Fagin (Oliver Twist, ken uw klassiekers) en Hanna's soort van pleegmoeder. En Sebastian, een te goeder trouwe beer van een man met een zwakke plek voor Hanna en haar broer. Elk van hen beschikt over unieke vaardigheden, en het level design speelt hier op een slimme manier op in.

Laten we beginnen met Hanna: zij is het meest capabel in directe stealth situaties, en blinkt uit in infiltratie via luchtroosters alsook met haar verdovende blaaspijp. Alva zorgt voor cruciale afleidingsmanoeuvres met haar katapult van op strategische plaatsen die zij alleen kan bereiken door te klimmen. Sebastian ten slotte, is door zijn kolossale spierkracht in staat mensen te “verdoven” door ze in een wurggreep te nemen, bij voorkeur wanneer deze van achter te besluipen zijn aan het water. Het wisselen tussen deze personages voelt niet alleen functioneel, maar versterkt ook het verhaal; van ieder personage leer je stukje bij beetje hun vaardigheden en ze toe te passen, deze dan te combineren binnen het personage en dan met wat je al weet van andere personages. De levels zijn ontworpen rondom hun identiteit en dat houdt het fris.

Toch is Eriksholm geen open stealth-sandbox. De puzzels zijn vaak elegant, maar meestal vrij lineair: met één duidelijke oplossing die de speler moet ontdekken. Hoewel de gameplay gevarieerd is, mist het die spontane creativiteit die spellen als Hitman of Desperados III zo memorabel maakt. Je ontdekt niet hoe je iets wil oplossen, maar wat het spel van je verwacht. Voor sommigen zal deze regie zorgen voor immersie; voor anderen voelt het beperkt. Voor het overgrote deel van het spel is realisme een goed gegeven; een tienermeisje neemt het op tegen hordes gewapende volwassen mannen door verstand, behendigheid, terreingebruik en strategie. Helaas komt tegen het einde van het spel het “helden”-gehalte iets teveel naar boven dat deze immersie breekt, bijvoorbeeld wanneer in een gewapend (lees: machinegeweren en gepantserde auto's met kanonnen) openlijk conflict (weinig stealth en schaduwen dus) zij met drie het verschil gaan maken met blaaspijp, katapult en blote vuist.

Waar Eriksholm écht in uitblinkt, is in het naadloos verweven van stealth gameplay met cinematografisch verhaal. Het voelt alsof je een interactieve korte film beleeft: elke level, elke scène, elke soundtrack bijdrage duwt het narratief voort met strak tempo en thematische helderheid. Maar juist dat sterke ritme onthult ook de grootste beperking: de omvang. Met een speelduur van 12 tot 14 uur voelt het verhaal gecomprimeerd aan, met weinig ademruimte voor de personages.

Dat komt vooral naar voren in de emotionele momenten. Hanna’s voornaamste drijfveer, het vinden van haar broer (dat een wrange twist kent), werkt meer als een functionele backstory dan als voelbare tragedie. Herman is narratief belangrijk, maar in de game vrijwel afwezig. Zijn lot had een kantelpunt moeten zijn, maar komt te snel en zonder ruimte voor reflectie: in plaats daarvan verandert het gewoon in een nieuwe drijfveer voor Hanna. Een gemiste kans in een verder zorgvuldig verteld verhaal.

Ook de interacties tussen personages lijden soms onder het tempo. Hoewel de voice-acting degelijk is en de dialogen helder zijn, missen bepaalde dramatische momenten de nodige opbouw of diepgang. De grote wendingen volgen elkaar net iets te snel op, waardoor ze eerder voelen als plotcheckpoints dan als emotionele climaxen.

Desondanks blijft het moeilijk om Eriksholm iets écht kwalijk te nemen. De interface is strak, de cameravoering filmisch zonder hinderlijk te zijn, en het stealth systeem voelt responsief en eerlijk aan. De AI is niet revolutionair, maar bewakers reageren (meestal) geloofwaardig, met natuurlijk klinkende dialogen en herkenbare patroongedragingen; dat letterlijk bijna iedere onderbevelhebber een kleine tiran is die geen tegenspraak duldt was zeer vermakelijk en houdt sommigen onder ons een ironische spiegel voor. Het spel moedigt geduld, timing en oplettendheid aan, zonder ooit frustrerend te worden.