REVIEW | Death Stranding 2: On the Beach herbevestigt Kojima als topper in zijn vak

Wie Kojima zegt, die zegt over het algemeen ‘vreemde games met een ingewikkeld verhaal, die je toch ongelooflijk intrigeren’. Dat was het geval bij Metal Gear Solid, dat was het geval bij Death Stranding en dat is nu ook het geval bij diens opvolger Death Stranding 2: On the Beach.

Death Stranding 2: On the Beach speelt zich een tijdje na het eerste deel af. Sam probeert rustig zijn leven te leiden met Lou (oftewel BB-28) ver weg van alles wat met de UCA te maken heeft. Wanneer Fragile echter op zijn drempel verschijnt wordt hij toch weer ingeschakeld om een continent te linken aan het fameuze chiral network.

Die opdracht krijgt al snel een andere wending, wanneer gevaren uit zijn verleden opnieuw opduiken. We leren daarbij ook een aantal nieuwe figuren kennen, die naar goede Kojima-gewoonte fantastische namen zoals Tarman en Dollman hebben.

Het verhaal van Death Stranding 2: On the Beach is over het algemeen gelukkig ook iets minder vreemd dan in het eerste deel. Dat heeft er ook mee te maken dat je als speler nu al iets beter weet wat BT’s, BB’s, Death Stranding en zoveel meer zijn. Bovendien bevat de game een goede encyclopedie om alle termen en personages nog eens op te zoeken, moest het nodig zijn.

Niet dat het minder interessant is, verre van zelfs. Het verhaal van Sam, die net geen stille protagonist is, is aangrijpend en wordt op typische Kojima-wijze naar voor gebracht. Het was toch ergens een vraag waar deze game qua verhaal naartoe zou gaan na het eerste deal, maar Kojima is er wonderwel in geslaagd opnieuw een intrigerend epos neer te zetten.

Op vlak van gameplay is Death Stranding 2 een echte verderzetting van het eerste deel. Kon die toen je aandacht niet grijpen of vond je het gewoonweg saai, dan zal dat nu ook het geval zijn. Niet dat er geen veranderingen zijn. Die zijn er wel en wie genoot van het eerste deel zal op vlak van gameplay die veranderingen flink appreciëren. Zo krijg je veel sneller toegang tot voertuigen, snelwegen en zelfs een monorail, om je zo vlugger over de map te bewegen.

Niet dat Death Stranding 2 daardoor plots helemaal anders speelt dan het eerste deel. Je zal nog steeds je route moeten plannen en je zal af en toe nog flink vloeken omdat je de verkeerde keuze hebt gemaakt of omdat je plots in de klauwen van vijanden terechtkomt.

Het sociale gedeelte van Death Stranding 2 blijft ook fenomenaal werken. Het geeft echt een goed gevoel wanneer je de melding krijgt dat andere spelers jouw items in de wereld hebben gebruikt of pakjes hebben geleverd die jij hebt achtergelaten. Ook het idee dat je items met andere spelers kan delen, blijft wonderwel werken. Death Stranding 2 is geen online game in de pure zin van het woord, maar vaak lijkt het wel of er hier meer samenwerking is dan in de gemiddelde multiplayer.

Waar we een beetje minder fan van zijn, is de combat in Death Stranding 2. Niet dat die slecht is, maar het voelt allemaal nogal flets aan. Vooral wanneer je vecht tegen menselijke vijanden komt dat gevoel naar boven. Het is iets te rechttoe rechtaan en voelt soms misschien wat verouderd aan.

De stealth heeft dan weer wel een kleine upgrade gekregen en voelt nu diepgaander dan in het eerste deel. Zo kan je nu bijvoorbeeld je volledige rugzak achterlaten om vijanden te besluipen en kampen leeg te maken.

Waar we echt nul komma nul klachten over hebben is het audiovisuele aspect van Death Stranding 2. De voice acting is van de bovenste plank, al zegt Norman Reedus als Sam dus niet al te veel, en ook de soundtrack onderstreept zo vaak het desolate gevoel dat je krijgt wanneer je de game speelt.

Op vlak van graphics toont Death Stranding 2 wat de PS5 echt kan. Alle personages zien er fantastisch uit (als je het niet gelooft, maak de vergelijking met het vorige deel) en ook alle omgevingen zijn tot in de details uitgewerkt. De Decima engine, van Guerrillagames en die ook gebruikt is voor de Horizon-games, blijft fenomenaal werk leveren. Dat wordt ook nog eens onderstreept door de bijna onbestaande laadtijden.

De enige kleine opmerking die we hebben is dat de hud niet altijd even duidelijk is. We moesten toch iets dichter bij onze tv gaan zitten om alles altijd goed te kunnen lezen en er zijn ook weinig toegankelijkheidsopties om aanpassingen te doen (zeg maar geen) en dat is toch ook niet meer helemaal van deze tijd.