BloodRayne: Betrayal (XBLA, PSN)

Zeven jaar na de laatste belevenissen van Rayne wordt de BloodRayne-franchise opnieuw uit haar doodskist gehaald, al werd het concept wel radicaal omgegooid tegenover de eerste twee games uit de reeks. BloodRayne: Betrayal is immers geen driedimensionaal actiegame zoals zijn voorgangers, maar een 2D hack & slash-platformer. Vooral dat laatste heeft ons een met een hoop kopzorgen opgezadeld...

Moet er nog bloed zijn?

Niettegenstaande het gewijzigde perspectief is het universum van de knappe roodharige vamp gelukkig wel overeind gebleven, ondanks het vreselijke gemorrel van ene Uwe Boll die in 2006 een gedrocht van een film afleverde op basis van de games. Rayne wordt opnieuw gerecruteerd door de Brimstone Society voor een mysterieuze opdracht die je in een afgelegen kasteel terecht doet komen. Dat laatste blijkt vol verrassingen, valkuilen en oude bekenden te zitten.

Net als in haar driedimensionale tijd is Rayne nog steeds erg lenig, krachtig en snel, wat erg goed van pas komt in het vijftien hoofdstukken tellende verhaal waar je je samen met haar doorheen moet worstelen. Doordat ze eigenlijk een dhampir is, wat zoveel betekent dat een van haar ouders een vampier is, beschikt Rayne over de krachten van een vampier, maar jammer genoeg ook over de zwakheden die daarmee gepaard gaan: onze heldin is dus lichtschuw en heeft ook een niet te stillen dorst naar bloed. Sommige van de vijanden die je tegenkomt zal je daardoor kunnen gebruiken als wandelende healthpacks. Door ze eerst te verdoven met een welgemikte slag, kun je ze bij het nekvel grijpen en lekker leegzuigen om je gezondheidsmeter op peil te houden.

Wanneer je aan BloodRayne: Betrayal begint, maak je trouwens meteen kennis met een hack & slash-engine die best te genieten is. Zwaardaanvallen kun je in beperkte mate afwisselen met revolverschoten om je uit de meest benarde posities te werken. De gameplay voelt daardoor wat aan als een vereenvoudigde tweedimensionale versie van Devil May Cry. De ster van van het hack & slash-luik van Betrayal blijkt echter de dash-beweging te zijn die je ter beschikking hebt. Niet alleen laat deze move je toe om je snel uit te voeten te maken, maar daar bovenop maakt hij je ook heel even immuun voor elke inkomende vijandelijke slag of projectiel. De controls werken tijdens de vechtsequenties over het algemeen voldoende goed, maar worden uiteindelijk een bron van frustratie omdat de ontwikkelaars ergens halfweg de game het lumineuze idee kregen om ook nog een stevige brok platformelementen te gaan toevoegen.

En opnieuw...

Op zich is daar natuurlijk niks mis mee, maar de sprongen, hindernissen en parcoursen die op je pad liggen worden zó complex dat de nauwkeurigheid van de besturing eigenlijk niet kan volgen. Dat staat dan natuurlijk garant voor een game waarin je bepaalde checkpoints ettelijke tientallen keren opnieuw moet proberen – ervan uitgaand dat je het geduld kan opbrengen om de controller niet gewoon weg te keilen. We speelden het spel op XBLA en omdat er al heel wat gezegd en geschreven is over de onnauwkeurige D-pad van de controller, namen we de proef op de som door er ook onze fightstick bij te halen die normaal gezien voorbehouden is voor onze Street Fighter- en Mortal Kombat-sessies. De arcadestick én toetsen laten ons in zo’n omstandigheden nooit in de steek, maar in BloodRayne: Betrayal bleken ze even onbetrouwbaar als de gewone controller.

We kunnen ons voorstellen dat velen het op bepaalde momenten zouden opgeven, maar plichtsbewust als we zijn duwden we door – gefrustreerd tot en met. En dat is jammer, want op de momenten dat Rayne ons niet het bloed vanonder de vingernagels haalt is ze best genietbaar. Naast de standaardvijanden kom je ook een aantal pittige bossfights tegen. Doordat je bij deze confrontaties niet voor elke misstap van een millimeter onmiddellijk het loodje legt, werken de controls er minder belemmerend. De game laat je trouwens ook toe je voor te bereiden op deze momenten door het verzamelen van rode schedels die her en der verspreid liggen en gezondheids- of munitie-upgrades vrijspelen.

Knappe graphics

Het score-systeem, dat voor de nodige herspeelbaarheid moet zorgen, beloont je voor stijl en snelheid, zoals ook gebruikelijk is bij Devil May Cry of Ninja Gaiden. Zonder uitzondering haalden we bij de eerste speelbeurt echter steeds de laagste waardering. De allerhoogste scores halen lijkt enkel weggelegd voor degenen die het kunnen opbrengen om zolang te oefenen totdat ze quasi foutloos doorheen de gevechtsscènes geraken én ook zonder verpinken alle platformpassages weten te overbruggen. Checkpoints liggen meestal vrij goed verspreid in de spelwereld, al zijn ze af en toe wat schaars. Als je na tientallen keren eindelijk een vreselijke platformroutine hebt voltooid, is het sneu om – nog opgewonden van het uiteindelijke succes – verrast te worden door een horde vijanden die net na de laatste hindernis op je blijken te wachten. Buiten de singleplayer moet je het trouwens stellen met online leaderboards en een galerij met een honderdtal handgetekende concepten die je vrijspeelt na het beëindigen van het vijftiende en laatste hoofdstuk van het verhaal. Daamee vinden we de game ook iets te duur voor wat je krijgt.

Door het vampierenthema, de donkere locaties en de sidescrolling ademt BloodRayne: Betrayal ietwat dezelfde sfeer uit als Castlevania. Toch ziet geen enkele tweedimensionale Castlevania-titel er zo goed uit als deze game, zelfs niet de laatste Symphony of the Night. De animaties zijn enorm vloeiend, de tekenstijl is strak en de personages en omgevingen hebben hopen karakter. De soundtrack evolueert doorheen het spel van gemoedelijke pianomuziek naar generieke heavy metal, passend bij je groeiende frustraties in de latere levels.

BloodRayne: Betrayal vind je op de Xbox Live Marketplace voor 1200 Microsoft Punten en via de PlayStation Store voor 14,99 euro.