Resistance 3

De Resistance-reeks gaat al mee sinds de begindagen van de PS3 en geeft als dusdanig een interessante kijk op hoe PS3-games in de loop der jaren zijn geëvolueerd, zowel op vlak van gameplay als wat bijvoorbeeld graphics betreft. De vraag voor Resistance 3 is dan ook of het spel erin geslaagd is de lijn van eerdere delen door te trekken en het geheel naar een hoger niveau te tillen. Het antwoord op die vraag is, zoals zo vaak, genuanceerd, en aan het einde van onze rit met Resistance 3 bleven we niet alleen achter met een lach op ons gezicht, maar ook met een dubieus gevoel van onbehagen.

Vrouw en kind

In Resistance 3 gaan we aan de slag als Joe Capelli, die we nog kennen van het tweede deel in de reeks. Daar kwam hij vooral over als de stoere jongen die zijn emoties niet of amper liet spelen en deed wat moest gedaan worden. Aan het einde van Resistance 2 besloot hij opnieuw te doen wat nodig was, of tenminste wat hij nodig achtte (spoiler: hij jaagt Nathan Hale, het hoofdpersonage dat besmet was met het Chimera-virus, een kogel door het hoofd wanneer diens transformatie zich lijkt te vervolledigen). Dit wordt hem niet meteen in dank afgenomen en oneervol ontslag uit het leger is dan ook het gevolg, waarna hij door een hoop mensen als verrader wordt gezien. Op zich redelijk vreemd dat hij uit het leger wordt gegooid, zeker aangezien het de mensheid niet meteen goed vergaat in de strijd tegen de Chimera. Sterker nog: om en bij 90% van de wereldbevolking sterft en van een grootschalig, georganiseerd verzet van de mensheid lijkt geen sprake meer. Kleine groepjes mensen duiken onder en proberen te overleven in een post-apocalyptische wereld waarin de Chimera mensen niet langer gevangen nemen om ze om te vormen tot zogenaamde Hybrids. Neen, mensen worden gewoon uitgeroeid.

Omdat we met een "nieuw" personage, dat in het vorige deel niet meteen geweldig diep was uitgewerkt, aan de slag gaan, is het nodig geweest om Joe wat meer karakter te geven. De speler moet immers emotioneel betrokken zijn en dus moet het personage van Joe ons aangrijpen. Dit probeert Insomniac te doen door hem een duidelijk doel te geven waarvoor hij kan vechten. Joe heeft inmiddels namelijk een vrouw en kind, die zijn hele leven uitmaken en waarvoor hij bereid is zichzelf op te offeren. We leren Joe kennen als een man van twijfels, een man die niet weet of hij zijn gezin wel kan beschermen als het erop aankomt. Tegelijk zien we Joe tijdens de feitelijke strijd vastberaden en als een leider fungeren, die in staat is mensen rondom zich te motiveren.

Zijn vrouw en kind maken van hem een man van emoties. De twee zullen constant een rol spelen in zijn doen en laten. Op zich allemaal goed en wel, maar bij momenten werd een overdreven nadruk gelegd op deze emoties, tot op het punt dat het naar clichés begon over te hellen. Het voelde bij momenten wat aan als die films waarin de hele wereld op ontploffen staat en er snel gehandeld moet worden, maar waar dan wel tijd en ruimte is om nog snel even een dialoog te voeren over hoe graag de personages elkaar zien. Natuurlijk zal lang niet iedereen zich aan dit luik van de game storen, en het is allerminst een reden om het spel niet aan te schaffen, maar het mocht wel wat minder, of op zijn minst wat "anders" uitgewerkt worden.

Ook bij de rest van het verhaal blijven we een beetje op onze honger zitten. Wie dacht een hoop antwoorden te krijgen over het wie, wat, waar, waarom, vanwaar en waarheen van de Chimera, vindt ze niet in Resistance 3. Dit betekent natuurlijk niet dat er helemaal geen antwoorden komen, maar toch, ze zijn schaars. Wel komen enkele nieuwe zaken aan het licht die nog meer vragen oproepen en maken dat de Resistance-reeks ons vooral in de toekomst nog veel kan bieden. Resistance 3 voelt dus eerder aan als een stevige brug die de funderende setting vormt voor Resistance 4 en ons laat kennis maken met de nieuwe situatie waarin de mensheid zich bevindt.

Los van bovenstaande bedenkingen moet wel gezegd worden dat het met het tempo en ritme van Resistance 3 erg goed zit, iets wat tegenwoordig eerder uitzondering dan regel lijkt bij shooters. Intense en rustige momenten wisselen elkaar goed af en elke nieuwe sequentie lijkt er op het juiste moment te komen. Insomniac laat ruimte voor beklijvende stiltes, die daarom qua ervaring niet minder intens zijn dan de meer actievolle scènes van de game, waar je bij momenten het dak van de wereld op je lijkt te gaan krijgen.

Van twee naar twaalf

Wat de feitelijke gameplay betreft, hebben we niet of nauwelijks te klagen. Vooral de wapens doen het hem weer en vormen een belangrijke sterkte van het spel. Waar je in eerdere delen slechts twee wapens kon meedragen, is er in Resistance 3 geen limiet meer te bespeuren en kan je gewoon wisselen tussen alle twaalf de wapens, tenminste wanneer je de nodige munitie bezit.

Hoewel het systeem van twee wapens zeker zijn charme had, omdat je dan moest kiezen welk wapen je zou meenemen en welk wapen je zou achterlaten, zijn we eerder geneigd om dit nieuwe systeem als een positieve evolutie te zien. In voorgaande delen was de keuze van wapens ook vaak slechts een illusie. Wanneer je een nieuw wapen op de grond zag liggen, wist je dat de kans groot was dat je vooral dit wapen nodig zou hebben tijdens wat komen zou. Het feit dat je nu een geheel arsenaal in je broekzak hebt zitten, maakt confrontaties met horden vijanden niet zozeer makkelijker, maar wel interessanter en tactischer. De vele wapens maken dat je de vele confrontaties op verschillende manieren kan aanvatten, gaande van een meer agressieve stijl tot een rustigere aanpak van op afstand, bijvoorbeeld met je sniper. Na verloop van tijd wissel je moeiteloos om de tien seconden van wapen om op de meest efficiënte manier om te gaan met wat de Chimera allemaal op je afsturen.

Voorts is er nu een systeem dat je wapens krachtiger maakt naarmate je ze meer gebruikt. Op die manier krijgen ze bijvoorbeeld ook nieuwe secondary fires waardoor je de wapens weer op nieuwe manieren kan gebruiken. Al deze zaken maken dat het leuk is om met elk wapen te experimenteren en sowieso zal iedereen wel enkele favorieten hebben. Natuurlijk komen bekende wapens terug, zoals de bullseye en de auger, maar er worden ook nieuwe speeltjes geïntroduceerd. Zo kan je met een van de wapens een soort krachtveld lanceren dat vijanden in de buurt naar zich toetrekt om ze vervolgens op te slokken. Een ander wapen dan weer laat je vijanden bevriezen. Nog een optie is om een giftige wolk te lanceren waardoor tegenstanders in de buurt beginnen over te geven tot ze erbij neervallen. Origineel, leuk en vooral ook efficiënt en relevant voor de gameplay. Resistance 3 is niet het type shooter waarbij wel veel wapens beschikbaar zijn, maar waarvan je dan slechts één of twee echt gebruikt. Neen, Resistance 3 heeft een arsenaal aan unieke wapens en allemaal bieden ze een meerwaarde tijdens het spelen.

De weg naar New York

Het doel in Resistance 3 is om tot New York te geraken, waar je een belangrijke constructie van de Chimera moet zien te saboteren om zo de wereld en de mensheid toch nog een beetje te redden. Onderweg kom je in verschillende situaties terecht en kom je verschillende personages tegen, die vaak deel uitmaken van een kleine, lokale gemeenschap die tracht te overleven. Het feit dat je eigenlijk voortdurend onderweg bent, biedt ruimte voor een gevarieerde gameplay, die we dan ook krijgen. Te voet, per trein, door tunnels, bossen en vervallen steden, je reis brengt je op verschillende manieren op verschillende locaties.

Natuurlijk is de reis naar New York geen snoepreisje en word je om de haverklap verwelkomd door het nodige Chimera-gespuis, waarmee je dan moet zien af te rekenen. Op de normale moeilijkheidsgraad zijn deze confrontaties, zeker voor de ietwat ervaren speler, niet meteen een uitdaging, dus een hogere moeilijkheidsgraad valt zeker aan te raden. Dit zal ervoor zorgen dat de vijanden iets agressiever uit de hoek komen, vaker raak schieten en bovendien meer schade aanrichten. Je gezondheid herstelt zich niet langer automatisch na verloop van tijd, zoals in vele shooters het geval is tegenwoordig, dus even dekking zoeken om er vervolgens weer tegenaan te gaan is geen optie. Je zal bij momenten dan ook actief op zoek moeten gaan naar health packs, een terugkeer naar het mechanisme uit shooters van weleer. Wie denkt dat dit inmiddels gedateerd aanvoelt, heeft het mis. Insomniac heeft puik werk geleverd en een mooi evenwicht gevonden dat maakt dat je zorgen om je levensmeter het verloop van het spel nooit echt ophouden, maar wel extra intensiteit garanderen.

Een lichtelijke domper op de feestvreugde is bij momenten de AI van tegenstanders. De moeilijkheid zit hem vaak gewoon in het feit dat ze met een redelijk aantal tegelijk aanvallen en van alle kanten komen. Elke vijand apart kan zich echter ronduit idioot gedragen. Soms lopen ze je gewoon voorbij en dan blijven ze in het rond staan gapen, waardoor je ze zonder problemen in de rug kan schieten. Andere keren dan weer zijn ze te dom om te beseffen dat je ze van de zijkant aan het bestoken bent. Als dit gebeurt, valt het op en kan je je er best aan ergeren, waardoor het eigenlijk de boodschap is om alle vijanden zo snel mogelijk neer te halen, voor ze domme dingen kunnen uithalen waar je je dan aan gaat ergeren. Desalniettemin had een intelligentere AI de game zeker geen kwaad gedaan.

Voorts zijn de tegenstanders die we voorgeschoteld krijgen, redelijk gevarieerd, zoals dat ook in eerdere delen het geval was. Sommige soorten uit vorige games zijn nu achterwege gelaten en nieuwe soorten doen hun intrede, terwijl nog andere slechteriken tot op zekere hoogte geëvolueerd zijn. Het is vooral het samenbrengen van deze verschillende soorten vijanden, en hun bijhorende wapens, die elke confrontatie opnieuw een uitdaging maken waar je je maar al te graag een weg door baant met je wapenarsenaal.

De lichtelijke opdoffer van de AI wordt nog een beetje versterkt door het feit dat de weinige eindbaasgevechten weinig extra uitdaging bieden. Het is namelijk maar al te duidelijk wat je te doen staat om een mastodont van een tegenstander neer te halen; de zwakke punten worden aangegeven door het feit dat ze "verlicht" zijn. Dit is een mechanisme dat al lang gebruikt wordt in shooters, maar dat inmiddels toch een beetje passé begint te geraken. Goed voor nieuwkomers, ja, of mensen die de Move willen gebruiken, maar veteranen wordt het op deze manier niet echt moeilijk gemaakt.

Extraatjes en ondersteuning

Waarvoor Insomniac een absolute pluim verdient, zijn de vele extra's die de game bezit. Tijdens het spelen verdien je namelijk credits, die je nadien kan gebruiken om extra's mee aan te kopen in de shop. Het gaat dan om cheats, stukken artwork, skins, filmpjes en meer. De cheats zijn vooral leuk omdat ze de gehele gameplay aanzienlijk kunnen beïnvloeden. Wie geen fan is van de "ouderwetse" levensmeter, kan bijvoorbeeld de cheat kopen die de van zichzelf herstellende gezondheid terugbrengt. Wie een extra uitdaging zoekt, kan de cheat kopen die maakt dat vijanden vaker dan normaal over krachtige wapens en secondary fire beschikken, terwijl ook de mirror mode, die de gehele game spiegelt, reden genoeg is om de game nog eens te spelen. Ook zijn er een hoop medailles te verdienen voor in-game prestaties, die maken dat echte volhouders lang zoet zullen zijn met het spel.

Er is overigens nog meer. Zo kan nagenoeg de volledige singleplayer in co-op gespeeld worden, zowel in offline splitscreen als online, wat uiteraard een applausje verdient en een aardig pluspunt is. De Chimera in overleg met een partner bestoken is nu eenmaal erg leuk. Dit kan trouwens ook allemaal in 3D, als je tv-toestel het ondersteunt natuurlijk. Ook Move-liefhebbers komen tot slot aan hun trekken, zij het niet in de co-op. In je eentje kan je de game volledig met Move en Navigation Controller spelen en dit werkt net zo goed als bij bijvoorbeeld Killzone 3, waar het ook al meer dan naar behoren werkte. Voorwaarde is wel dat je wat moet prutsen met de instellingen en de besturing wat gewoon moet worden om ze optimaal te kunnen benutten.

Los daarvan merkten we wel dat men hier en daar minieme steken heeft laten vallen. Je kan de knoppen van de controller volledig naar eigen wens programmeren, wat nogmaals een voorbeeld is van de geweldige ondersteuning en omkadering die het spel biedt, maar wat de Move betreft werd de standaardconfiguratie haast gewoon gekopieerd van de gewone controller, terwijl er sowieso meer Move-optimale configuraties bestaan voor shooters. Ook kregen niet alle knoppen van de Move-controller de functies mee die je zou verwachten. Heel simpel voorbeeld: bij het startscherm verschijnt dat je op "start" moet duwen om verder te gaan naar het menu. Bij de gewone controller kan je echter ook de x-knop gebruiken, zoals gebruikelijk. Bij de Move-besturing lukt dit niet en is de startknop langs de zijkant de enige knop die je naar het menu kan brengen. Trouwens, nu we toch aan het muggenziften zijn: je kan niet langer je flashlight aansteken wanneer je dat zelf wil, dit gebeurt voortaan automatisch wanneer je in een donkere ruimte komt. Geen groot gemis, maar op zich wel wat vreemd, zeker als je weet dat bepaalde knoppen op de controller gewoon niet gebruikt worden.

Multiplayer

Naast een uiterst aardige singleplayer, die je om en bij de 7 uur zoet houdt, bevat Resistance 3 nog een uitgebreide multiplayer. Qua modi zit er weinig verrassends tussen. Er zijn de verschillende soorten deathmatch en ook capture the flag is van de partij. Daarnaast zijn er nog de modi waarbij het de bedoeling is bepaalde punten te veroveren en in bezit te houden of bepaalde punten uit te schakelen. Een mix van klassiek schietgeweld en objective based-modi dus, zoals we die inmiddels wel gewend zijn.

Waar de multiplayer van Resistance 3 dan wel een eigen accent weet te leggen, is bij de wapenuitrustig. Alle wapens uit de singleplayer zijn van de partij en er zijn zelfs krachten die uniek zijn in de multiplayer. Zo kan je bijvoorbeeld een dubbelganger oproepen die constant naast je loopt, waardoor het voor anderen moeilijker is om in te schatten of ze nu op de echte speler aan het schieten zijn of niet. Ook beschermende schilden, speciale granaten en dergelijke zijn van de partij.

Al deze zaken zijn natuurlijk niet van in het begin beschikbaar en je zal dan ook gewoon moeten stijgen in level om alles vrij te spelen. Stijg je in level, dan krijg je ook speciale punten die je kan gebruiken om nieuwe wapens, krachten en upgrades te kopen. Hier is het de boodschap goed na te denken over de uitrusting die je wil, want de punten komen niet meteen uit de lucht gevallen natuurlijk. Het spel biedt in ieder geval de nodige vrijheid om geheel naar eigen smaak een uitrusting samen te stellen, wat maakt dat je tot op zekere hoogte je eigen speelstijl ten volle kan ondersteunen.

Jammer genoeg wordt de op zich puike multiplayer, met leuke mappen, krachten en wapens, nog geteisterd door enkele mankementjes. Zo durft het beeld bij momenten wel eens te haperen en optimaal spelen is het dan natuurlijk niet. Ook kregen we toch nog regelmatig wat disconnects te verwerken, al was dit vooral tijdens de eerste dagen het geval en is dit inmiddels sterk teruggedrongen. Vermoedelijk is Insomniac nog bezig om de gehele multiplayer te optimaliseren, wat aan de ene kant uiteraard goed is, maar wat aan de andere kant maakt dat de modus momenteel nog niet op en top functioneert.

Ook zijn er nog enkele pijnpuntjes wat de balans betreft, niet alleen tussen wapens maar ook tussen spelers onderling. Sommige wapens zijn, logisch, krachtiger dan andere, maar het onderlinge verschil is soms wel erg groot en tijdens de bèta reeds riepen een hoop spelers dat bijvoorbeeld de shotgun wel wat te krachtig was. Het probleem bij dit wapen zit hem niet zozeer in het feit dat je iemand met één schot, van dichtbij, kan afmaken, maar wel in het feit dat de shotgun snel te herladen is en bovendien ook van op middellange afstand efficiënt kan zijn. Het valt nog af te wachten of hier iets aan gedaan wordt, al blijft het een feit dat het in de eerste plaats de kunde van de speler is die het succes uitmaakt, niet het wapen. Hierbij aansluitend is het zo dat spelers van een laag level vaak gedropt worden in games waar ook een handvol hoge levels rondlopen, waardoor de lage levels, die minder krachten en wapens tot hun beschikking hebben, vaak een vogel voor de kat zijn en weinig weerwerk kunnen bieden.

De multiplayer van Resistance 3 is vooralsnog dus niet feilloos, maar biedt wel het nodige plezier, zeker wanneer je met vrienden speelt. Of de multiplayer een lang leven beschoren is, valt nog af te wachten, maar de unieke wapens en leuke krachten, waaronder ook handige beloningen zoals bijvoorbeeld tijdelijk onzichtbaar worden bij killstreaks, maken dat de multiplayer van Resistance 3 in ieder geval de nodige afwisseling biedt en ons wel enige tijd zoet kan houden.

Audiovisueel

Op louter grafisch vlak valt er weinig te klagen, maar er is ook weinig om echt opgewonden over te zijn. De game ziet er gewoon goed uit, maar tegelijk moeten we beseffen dat de PS3 tot meer in staat is. Niet alle levels zien er even goed uit en sommige textures stellen zelfs teleur, terwijl andere levels er dan weer wel erg goed uitzien. De feitelijke grafische kwaliteiten van de game zijn echter niet alles, want ook het artistieke design op zich speelt een erg belangrijke rol. Dit zit wel erg goed in elkaar en zorgt dan ook voor een hoop sfeer in de game, over de verschillende levels heen, wat maakt dat Resistance 3 in zijn geheel authentiek aanvoelt en smaakt naar meer. Wat ook bijdraagt tot de sfeer, is de muziek en al bij al goede voice acting. De muziek is vaak eerder subtiel dan overrompelend, maar op die manier wordt wel bijgedragen tot de sfeer van hopeloosheid, die gedurende heel de game aanwezig is.