Ico & Shadow of the Colossus Collection

HD-collecties zijn in. Uitgevers hebben ontdekt dat gamers maar al te graag oude klassiekers nog eens willen spelen, zeker nadat ze een oppoetsbeurt hebben gekregen. De nieuwste in het rijtje is de Ico Collection, een verzameling van twee games waar heel veel gamers al van hebben gehoord, maar die heel veel gamers ook nog nooit gespeeld hebben. Enkel jaren na hun eerste uitgave kunnen gamers van de huidige generatie zien wat ze eigenlijk gemist hebben.

Ico

In 2001 kwam Team Ico op de proppen met hun eerste game, simpelweg Ico genaamd. De kritieken waren lovend en al snel werd deze titel een cultklassieker die elke bezitter van een PS2 gespeeld moest hebben. Tien jaar na datum kunnen we opnieuw genieten van Ico, ditmaal voor PS3 en met opgepoetste graphics.

In Ico neem je de rol op van Ico, of wat had je gedacht. Deze jonge held wordt in het begin van het spel opgesloten in een tombe, binnen in een groot kasteel, als offer aan de een of andere godheid. Ico heeft immers horens op zijn hoofd staan en daar zijn ze in zijn dorp niet zo blij mee. Ico kan echter uit de tombe ontsnappen en gaat op zoek naar een weg uit het kasteel. Al snel komt hij Yorda tegen. Deze jonge vrouw – ze is twee koppen groter dan Ico – werd ook gevangen gezet in het kasteel en Ico besluit haar mee op sleeptouw te nemen. Later komen we te weten dat Yorda de dochter is van de Queen, de vrouw des huizes. Die is echter niet van plan om haar dochter zomaar vrij te laten. Dat is het simpele verhaal van Ico, dat enkel en alleen als vehikel dient om de gameplay van het spel te dragen.

Puzzelen maar

Die gameplay is gestoeld op twee simpele onderdelen, die samen wel voor een aangenaam spel zorgen. Het eerste kleinere onderdeel zijn gevechten met een soort schaduwmonsters. Dit zijn zendelingen van de Queen en ze hebben het altijd gemunt op Yorda. Jouw taak bestaat er dan in om haar uit de klauwen van deze zwarte figuren te houden, koste wat kost. Lukt dat niet dan is het afgelopen met spelen. De gevechten komen niet zo vaak voor en zijn zelden echt moeilijk. Ze moeten vooral voor een beetje afwisseling zorgen tijdens het spelen.

Het tweede en belangrijkste onderdeel van de gameplay zijn puzzels. Het kasteel waarin je rondloopt is opgebouwd als een groot doolhof, waaruit jij samen met Yorda een uitweg moet zoeken. Dat zou vrij gemakkelijk zijn, moest er niet een probleem zijn. Yorda is een pak minder mobiel dan Ico. Ze kan niet op touwen klimmen, kan niet zo hoog en ver springen enzovoort. Daarom is het aan Ico om een weg voor haar te banen. Dit kan hij doen door deuren te open of verhogen klaar te zetten, zodat ze toch in de volgende ruimte kan terecht komen. Omdat je eigenlijk altijd die dubbele puzzel moet oplossen, zal je serieus wat denkwerk moeten verzetten om het spel tot een goed einde te brengen. Ico is uitdagend en zal je zeker aan het denken zetten, maar het is nooit frustrerend. Alle puzzels zitten vrij logisch in elkaar en er zijn nooit duizend mogelijkheden, waarbij je door de bomen het bos niet meer ziet. Het enige probleem dat je af en toe eens zal tegenkomen is een tegenstribbelende camera. Hierdoor kan je af en toe wel eens het overzicht verliezen, waardoor je een logische volgende zet mist.

Sfeer te over

Ico werd tien jaar geleden geprezen vanwege zijn simpele en uitdagende gameplay, maar de echte ster was de sfeer die werd gecreëerd. De eerste en meest zichtbare factor waren toen de graphics, die ver boven het gemiddelde niveau zaten. Dat is nu natuurlijk niet meer het geval. Ico kreeg dan wel een HD-jasje, het mist nog altijd het detail dat we tegenwoordig gewoon zijn. De wereld van Ico is gelukkig nogal kaal, een bewuste keuze van de ontwikkelaars. Hierdoor valt het minder op dat de graphics van een iets lager niveau zijn. De personages, Ico en Yorda, zien er trouwens wel vrij mooi uit. Grafisch heeft Ico dus niet helemaal de tand des tijds overleefd, maar dat is natuurlijk geen schande.

Wat wel perfect de jaren heeft doorstaan, is het geluid of eerder het gebrek daaraan. Tijdens de acht tot tien uren die je aan Ico zal besteden, krijg je meestal enkel achtergrondgeluiden te horen. Het blazen van de wind, je personages die rondlopen, vogeltjes die fluiten en stromend water zullen voor het overgrote deel je soundtrack zijn. Slechts op enkele momenten zal je een deuntje te horen krijgen. Verwacht je dan niet aan een bombastisch lied, maar eerder aan een begeleidend geluid, dat perfect de sfeer van het moment zal weergeven. Samen met de hele fijne gameplay is het dit geluid dat van Ico nog steeds een topper maakt.

Zelfs tien jaar na datum is Ico een spel dat je nog altijd eens een keertje moet spelen. De graphics zijn dan misschien niet meer zo geweldig, de rest van het spel is dat wel. De gameplay is bewust heel simpel gehouden, maar zal raar of zelden vervelen. Ondanks het gezapige gevoel dat je soms krijgt terwijl je speelt, wordt Ico nooit saai. Het geluid draagt daarnaast op briljante wijze bij aan deze eenvoud, waardoor Ico nog steeds een pareltje is.

Het tweede spel in deze collectie is Shadow of the Colossus. Deze game werd vier jaar na Ico uitgebracht en was de spirituele opvolger van zijn voorganger. Ook voor de tweede telg van Team Ico waren de kritieken uitermate positief, waardoor ze niet één maar twee games voor de PS2 maakten die tot op de dag van vandaag worden beschouwd als twee van de beste games op het platform.

Een man en zijn vrouw

Opnieuw is het verhaal heel simpel. In het begin zie je hoe de held van het verhaal, Wander, een dode vrouw binnenbrengt in een tempel. Hij doet dit, rijdend op zijn paard, Agro. Die gaat samen met Wander een grote rol opeisen in het spel. Wander brengt de vrouw naar de tempel in de hoop haar terug tot leven te kunnen wekken. In de tempel krijgt hij van Dormin, een onzichtbare stem of god, te horen dat dit misschien kan. Inderdaad, misschien, want ook Dormin weet niet zeker of het wel kan. Om een kans te maken om zijn geliefde terug tot leven te wekken, krijgt Wander een zware taak. Hij moet het land doorkruisen op zoek naar zestien kolossen. Hij zal elke kolos moeten verslaan en dan bestaat de kans dat de vrouw terug tot leven komt. Met die opdracht begint het avontuur van Wander en jouw ervaring met Shadow of the Colossus.

Een man en zijn paard

De zestien kolossen zijn verspreid over een vrij groot gebied, dat je het beste kan doorkruisen op de rug van je paard. Agro is zowat de enige levende ziel die je naast de kolossen zal tegenkomen. Net als in Ico krijg je dus een wereld voorgeschoteld die niet overloopt van het leven. In het hele spel zal je dan ook exact zestien vijanden tegenkomen en niemand anders. Een na een moet je op zoek naar een kolos om hem daarna te verslaan. Dit doe je door hun zwakke plek te zoeken en hen daar eens flink te steken met je zwaard. De kolossen in Shadow of the Colossus doen hun naam echter alle eer aan. De beesten zijn immens en hun zwakke plek zoeken is geen sinecure. Je zal ze dan ook moeten beklimmen door je vast grijpen aan hun vacht en je zo over hun lichaam te verplaatsen. Je kan wel geen uren aan een kolos blijven hangen, want je hebt maar een bepaalde hoeveelheid stamina en als die op is, dan moet je lossen en terug omhoog klimmen.

Je kan ook niet zomaar altijd ergens onderaan een stukje vacht vastgrijpen en omhoog beginnen klimmen. Elke kolos is een puzzel die je moet oplossen door hun gedrag te analyseren. Soms moet je ze ergens steken zodat ze neervallen, een andere keer moet je een aanval uitlokken zodat je ze via een bepaalde weg kan beklimmen enzovoort. Elke kolos brengt weer een heel andere uitdaging met zich mee. Op deze manier blijft Shadow of the Colossus, ondanks zijn gebrek aan vijanden toch verrassend verfrissend en uitdagend, zelfs na al die jaren. Het zal niet uitzonderlijk zijn wanneer je een halfuur bezig bent met het verslaan van een enkele kolos.

Een man en zijn omgeving

Shadow of the Colossus was, net als Ico, een grafische topper in zijn tijd. Waar Ico echter niet helemaal de overstap leek te willen maken naar HD is dat bij deze game wel het geval. Shadow of the Colossus is zeker en vast geen voorloper op grafisch vlak, maar het kan er zeker mee door. Dat heeft het spel zeker en vast te danken aan de simpele wereld waarin het zich afspeelt. Minder animaties zorgen nu eenmaal voor minder poespas en dus voor minder problemen. Wander en Agro zien er ook meer dan goed uit. Het is zelfs verwonderlijk om te zien hoe goed Agro geanimeerd is. Een paard uit Assassin’s Creed zou bijna verbleken naast Agro. Spijtig genoeg heeft ook Shadow of the Colossus soms problemen met de camera. Dit heeft vooral te maken met de acrobatische toeren die je moet uithalen bovenop de kolossen, waardoor jij en het spel soms wel eens het noorden kunnen verliezen.

Opnieuw brengt het geluid een grote bijdrage aan de sfeer die het spel met zich meedraagt. Deze keer valt er al iets meer te horen dan bij Ico, vooral omdat dit spel aanzienlijk meer dialogen bevat. Deze keer is het niet de stilte die voor de ongelooflijke sfeer zorgt, maar wel enkele fantastische nummers. Vooral dan het deuntje dat je te horen krijgt wanneer je een aanval inzet op een kolos. Dat liedje zweept je helemaal op en geeft je het gevoel alsof je een episch gevecht aan het voeren bent. Wat natuurlijk ook wel een beetje zo is.

Shadow of the Colossus is iets meer dan vijf jaar na zijn uitgave nog altijd een game die heel fijn is om te spelen. De gevechten met de kolossen zijn meer dan uitdagend en zullen je af en toe doen zweten. Opnieuw is de sfeer van de bovenste plank en ditmaal kunnen de graphics wel helemaal mee met de rest van het spel. Shadow of the Colossus is emotioneel misschien niet zo mooi als Ico, maar de zestien gevechten die je moet uitvechten zijn wel van een epische grootsheid die je nog maar zelden ziet.