REVIEW | Moorden oplossen in Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club

Na 27 jaar rust springt het detectiveteam van de Famicom Detective Club terug in actie in Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club. Met zijn M-rating slaagt deze titel er in nieuwsgierigheid op te wekken bij zowel Nintendo fans als fans van het betere detectiveverhaal. Kan de game een glimlach op ons gezicht toveren?

We beginnen ons verhaal met de moord op een tienerjongen net naast een quasi verlaten pompstation. De politie roept de hulp in van het Utsugi detectivebureau omdat ze enige last voorzien bij het oplossen van de zaak. Wanneer je op de moordscene aankomt krijg je de waarschuwing dat de aard van de moord zo gruwelijk is dat je je best even mentaal voorbereidt. Gezien de rating zou je denken dat het beeld je nachtmerries zou geven, maar je wordt begroet met een eerder tamme moordscene waar het lijk, ongetwijfeld door de moordenaar, versierd is met een papieren zak waarop een glimlach getekend werd. Dit linkt de moord zowel aan een aantal moordzaken van 18 jaar geleden als aan de urban legend van Emio, ook wel gekend als de smiling man. Zowel in de moordzaken van vroeger als in de legende worden de slachtoffers verstikt teruggevonden met een papieren zak over hun hoofd waar een glimlach op getekend is.

Uit de legende over Emio leren we dat onze glimlachende moordenaar jonge meisjes zou benaderen als ze aan het huilen zijn. Hij zou ze dan vertellen dat ze niet droevig moeten zijn, en dat hij hun zorgen zou wegnemen alvorens ze de nek om te wringen en een papieren zak over hun hoofd te trekken. Het is nu aan de detectives van de Utsugi detective agency om uit te pluizen wie het huidige slachtoffer Eisuke heeft vermoord, welk verband de zaak heeft met de eerdere Emio moorden en of het uberhaupt om één dader gaat, of meerdere mensen zich geïnspireerd voelden door de legende. Stukje bij beetje leer je meer over de verschillende zaken en zal je leren dat de mensen rondom je nauwer betrokken zijn bij de zaak dan je eerst zou denken. Slaag jij er in het mysterie rond Emio op te lossen en zo de vrienden en families van slachtoffers in het heden en het verleden eindelijk antwoorden te bieden?

In ware Famicom Detective Club stijl slaagt Nintendo er weer in een fantastisch verhaal voor te schotelen waar je van begin tot einde geboeid zal blijven. Het verhaal wordt zodanig opgebouwd dat je doorheen het spel net zo met de handen in het haar zit als de detectives, met wendingen die ervoor zorgen dat je het spel niet wil laten liggen.

Doorheen de game is het jouw taak om in de huid te kruipen van de detectives van het Utsugi detectivebureau om zo te praten met getuigen of familie, of door locaties te bezoeken en te onderzoeken. Dit doe je door middel van het menu en zijn opties goed te gebruiken. Zo kan je mensen aanspreken, vragen stellen, de omgeving bestuderen, belangrijke items tonen, anderen opbellen, nadenken over de zaak of je nota’s doorbladeren. Helaas zijn de meeste van deze menu items een groot deel van de tijd nutteloos. Het is uiteraard niet bepaald beleefd om iemand anders aan te spreken of een telefoontje te plegen tijdens een gesprek, maar vaak wil de game eigenlijk gewoon dat je één bepaalde actie onderneemt alvorens je verder kan gaan.

Dit leidt soms ook tot een heuse puzzeltocht om te zoeken welke knop je juist op welke manier moet gaan gebruiken waardoor je soms echt elk menu item meerdere keren moet aanklikken om dan echt op de domst mogelijke wijze verder te kunnen. Als je tijdens een gesprek een viertal gespreksonderwerpen hebt, moet je daar bijvoorbeeld vaak gaan pingpongen tussen de verschillende onderwerpen. Net als bij de vorige games kan dit ervoor zorgen dat de pacing van de game op bepaalde momenten maar niet vooruit gaat. Voeg daar dan nog eens af en toe een dramatische pauze aan toe die je je eerder doet afvragen of je Switch niet vastloopt en je hebt best wel een traag spel in handen.

De mooie anime graphics gepaard met enkele rake achtergrondgeluiden en een soundtrack die de sfeer zet komt het spel wel weer tot leven. Waar de gameplay traag is, zorgt de invulling en versiering van het spel dan weer dat je geboeid blijft. Helaas voor de fans van een gruwelijk stukje horror moet je niet te veel verwachten van de M-rating, de beelden die je worden voorgeschoteld blijven eerder braaf. Nintendo had een beetje stoutere schoenen mogen aantrekken om dit detectiveverhaal echt helemaal af te maken en het wat meer richting horror te trekken. De legendes achter zowel deze Famicom Detective Club titels als de eerdere titels lenen zich heel erg tot het horrorgenre, maar het geheel blijft toch aan de bravere kant. Je kan hier en daar wat grove taal verwachten, veel gewaagder wordt het niet.